ตั้งจิตไว้ให้ถูก
ถ้ารู้ไปหมดแต่แรก
ฉลาดไปทุกเรื่องแต่ต้น
คนเราคงไม่ต้องตกทุกข์ได้ยาก
ทุกคนคงรู้ช่องทางรวยกันทั้งโลก
ถ้ารู้ว่าพูดอะไรไปแต่ละคำ
ทำอะไรไปแต่ละอย่าง
คือการสะสมกรรมแบกใส่หลัง
คงไม่มีใครพลั้งพลาด
คว้าปีศาจมาใส่ตัวกัน
ในทานสูตร
พระพุทธเจ้าตรัสว่า
ถ้าสัตว์ทั้งหลาย
รู้ผลแห่งการให้ทานเหมือนที่เรารู้
ก็คงไม่มีใครบริโภคอาหารเอง
ก่อนที่จะแจกอาหารแก่ใครๆ
แต่เพราะเราๆท่านๆ
ไม่ได้รู้อย่างที่พระพุทธเจ้ารู้
นอกจากจะไม่แจกก่อน
ยังช่วงชิงเอาอะไรๆมาให้ได้ก่อนใคร
ได้มาก็นึกว่าเก่ง นึกว่าเหนือชั้น
นึกว่าเป็นสัญญาณบอกความได้ดิบได้ดี
เฉพาะชีวิตนี้
พวกเราต่างทำผิดมากมาย
ตอนทำ ไม่มีใครรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป
ต่อเมื่อจิตเปลี่ยน มุมมองเปลี่ยน
จากเด็กเป็นผู้ใหญ่
จากผู้ใหญ่เห็นแก่ตัวเป็นผู้ใหญ่ใจดี
จากคนใจดีที่ไม่ค่อยรู้อะไร
เป็นคนใจดีที่รู้รอบ
จึงค่อยย้อนกลับไปมองเห็นว่า
เคยพลาดตรงไหน เคยผิดมาแล้วอย่างไร
เห็นแล้วได้แต่รู้สึกว่า
ไม่น่าเลย ละอายเหลือเกิน
หรือเห็นแล้วทราบชัดว่า
จะกลับไปแก้ไข ซ่อมแซม ฟื้นฟูกันท่าใด
พุทธศาสนาสอนให้มี ‘จิตถูก’
โดยตั้งทิศไว้ทางตะวันออก
ทางที่พระอาทิตย์ขึ้น
ทางที่จิตจะส่องแสงได้ดุจดวงอาทิตย์เสียเอง
ท่านให้สำรวจเข้ามาว่า
จิตเรามีแต่อึดอัดคับแคบ
อยู่กับการเอาเข้าตัวหรือเปล่า
ถ้าใช่ แปลว่าจิตผิด พร้อมจะเห็นผิด
พร้อมจะก่อบาปด้วยการเอาเปรียบใครต่อใคร
แล้วนึกว่านั่นคือสิ่งที่ถูก
ท่านให้สำรวจเข้ามาว่า
จิตเรามีความเดือดร้อน
ดิ้นรนเป็นทุกข์เพียงใด
ถ้าดิ้นไม่หยุด แปลว่าจิตผิด พร้อมจะตัดสินใจผิด
คิดสร้างความเดือดร้อนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆไม่เลิก
ด้วยการสำรวจตนเอง
รู้ด้วยตัวเองว่า
เรากำลังตั้งจิตไว้ผิดอย่างไร
ความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องของการให้ทาน
การรักษาศีล และการเจริญสติ
จะกลายเป็นวิชาความรู้ที่มีค่า
มีราคาสูงสุดขึ้นมาทันที
เพราะวันหนึ่งเมื่อจิตถูก
สิ่งที่ผิดจะถูกคัดแยกออกไปเอง
เหลือไว้แต่สิ่งถูกสิ่งชอบ
เสมอกันกับจิตที่เจริญแล้ว
นั่นแหละ! วันที่คุณจะไม่ต้องรู้สึกผิด
หรือสำนึกผิดกับวันเวลาแห่งความไม่รู้อีกเลย!
ดังตฤณ
กันยายน ๖๓