วันสุดท้ายที่มีความทรงจำแสนดี
กับคนบางคน
ถ้าคุณตั้งขีดจำกัดไว้ได้ถูกว่า
จะรู้จักคบหากันถึงแค่วันไหน
ก็อาจมีแต่ความทรงจำแสนดีที่คงไว้
ทว่าในความเป็นจริง
ชีวิตไม่เคยบอกว่าเรื่องดีๆจะมีถึงวันไหน
และเมื่อถึงวันสิ้นสุด
ก็อาจกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความทรงจำที่เลวร้าย
แม้เสียดายเพียงใด
ก็ไม่มีใครช่วยย้อนเวลากลับไปแก้ไข
วันอันไม่เป็นที่รู้ล่วงหน้านั้นได้
ชีวิตไม่ได้ตามใจคุณ
ไม่ได้เป็นไปตามความคาดหวังของใคร
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัยแทรกแซงอันไม่อาจคะเน
บทเรียนบางบทจดจำไว้ใช้ระวังในครั้งต่อไปได้
แต่บทเรียนหลายๆบทก็ผ่านมาครั้งเดียว
ไม่เปิดทางให้ซักซ้อมก่อนล่วงหน้า
และไม่ให้โอกาสแก้ตัวซ้ำภายหลัง
พลาดแล้วพลาดเลย ผ่านแล้วผ่านเลย
ผลเป็นอย่างไร ทำได้มากที่สุดก็แค่จำไว้อย่างนั้น
ก่อนตายในแต่ละชาติ
ความรู้สึกท้ายๆจะบังคับให้มองย้อนหลัง
เพื่อเห็นความจริงเพียงหนึ่งเดียว คือ
เหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมด เหมือนละครที่ไม่มีอะไรจริง
มีแต่ความเปลี่ยนแปลงสลับฉากไปเรื่อย
ทุกฉากต้องมีสิ้นสุด โดยเฉพาะฉากจบสุดท้าย
ที่ต้องเสียทุกสิ่งแม้ความทรงจำ
ใครยึดไว้ก็เสียใจเปล่า ตายไม่สงบเปล่าๆ
ใครปล่อยได้ก็สบายใจ ตายอย่างเป็นสุขง่ายๆ
ทางเดียวที่จะ ‘ปล่อยจริง’
คือ ต้องมีชาติใดชาติหนึ่ง เห็นความจริงตั้งแต่กลางชีวิตว่า
ทุกสิ่งต้องเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา
นับแต่ลมหายใจ ไปจนกระทั่งอารมณ์สุขทุกข์ทั้งหลาย
เมื่อเห็นความจริงอันไม่เที่ยงในกายใจได้
ก็จะไม่ติดใจ ไม่เห็นอะไรภายนอกน่ายึดน่าหวัง
ว่าต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ตลอดไปได้เช่นกัน
ดังตฤณ
มิถุนายน ๕๗