Print

พาเที่ยว เอี่ยวธรรม - ฉบับที่ ๘๗

ตะลอน "กาฬสินธุ์" ถิ่นไดโนเสาร์

โดย ดาวชล

หรือว่าจะเป็นเพราะระยะทางที่แสนใกล้เพียง ๗๐ กิโลเมตร ที่จังหวัดกาฬสินธุ์
ห่างไกลจากจังหวัดขอนแก่นที่ฉันอยู่ จึงทำให้ละเลยที่จะไปเยี่ยมเยือน
แต่ในที่สุด เมื่อโอกาสมาเคาะประตูรถ ว่างจากการงานที่ต้องทำงาน
รองเท้าผ้าใบคู่เก่งที่เพิ่งซักสะอาด บวกกับกล้องคู่ใจที่เพิ่งชาร์ตแบตฯ มาจนเต็ม
เช้าวันหนึ่งในฤดูฝนจึงได้ฤกษ์เดินทางท่ามกลางท้องฟ้าที่แสนจะแจ่มใส

87_tour_1

ระหว่างสองข้างทาง เป็นพื้นที่ราบน้ำชุ่ม เนื่องจากมีระบบชลประทานที่ทั่วถึง?
จึงทำให้ได้เห็นการทำงานของชาวบ้านท่ามกลางนากุ้งและทุ่งข้าว?
ยามนี้ต้นกล้าที่ชาวนาปักดำไว้เมื่อคราวแรกฝน เริ่มเติบโตเป็นต้นข้าวในวัยหนุ่มสาว
สีเขียวของต้นข้าวตัดฉับกับท้องฟ้าสีฟ้าสดใส จนทำให้อดใจไม่ไหวที่จะต้องแวะ
ระหว่างทางเพื่อลงไปบันทึกภาพ จากนั้นก็เริ่มเดินทางต่อ ป้ายระยะทางบอกว่า
อีกเพียง ๓๐ กิโลเมตร จะถึงตัวเมือง ขับรถมาได้ไม่นานก็รู้เลยว่า ถึงตัวเมืองแล้ว
เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะมีเจ้าบ้านมายืนคอยรับแขกน่ะสิ ไดโนเสาร์ปูนปั้นตัวโต
กับป้ายยินดีต้อนรับมารอฉันอยู่ที่ริมทาง

87_tour_2

ฉันนัดกับรุ่นน้องไว้ที่นี่ เมื่อพลพรรคและเสบียงพร้อม เราก็เริ่มเดินทางกันต่อ
จากตัวเมืองไม่ไกลนัก เพียงแค่ชั่วระยะเวลา ๗ เพลง เราก็มาถึงแล้ว
"พิพิธภัณฑ์สิรินธร" จุดหมายปลายทางของวันนี้
เราจอดรถแล้วรีบเดินเข้าพิพิธภัณฑ์กันอย่างรีบเร่ง
เนื่องจากท้องฟ้าที่แสนจะแจ่มใสกลับกลายเป็นฝนที่เริ่มลงเม็ดเปาะแปะ
ยังก่อน... ก่อนเข้าฉันเห็นเจ้าไดโนเสาร์ตัวโตยืนรอต้อนรับที่หน้าพิพิธภัณฑ์
องค์ประกอบภาพเยี่ยมประกอบบรรยากาศขมุกขมัว
ฉันเลยได้แชะ...ได้ภาพครึ้มๆ ถูกใจเสียจริง

ฉันหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา เตรียมตัวจ่ายเงินค่าเข้าชม
แต่ที่นี่ไม่มีการเก็บค่าเข้าชมเป็นเงิน
เก็บค่าเช่าชมเป็นการลงชื่อในสมุดผู้มาเยี่ยมเยียนเท่านั้นเอง
จึงเอาเงินใส่ที่กล่องรับบริจาคที่อยู่ตรงบริเวณทางเข้าแทน
แต่ในใจเกิดความคิดว่า น่าจะไว้ตรงทางออกน่าจะได้สตางค์มากกว่านี้นะ
ก็ฉันเป็นกลัวพิพิธภัณฑ์ดีๆ อย่างนี้จะอยู่ไม่รอดน่ะ
เพราะขึ้นชื่อว่าเป็น
๑ ใน ๙ สถานที่ท่องเที่ยวที่ครองใจประชาชน
อยู่ด้วยกันนานๆ นะ ...
จากนั้นฉันก็เริ่มจะก้าวเท้า ก้มลงมองที่พื้น
ก็เจอเจ้ารอยเท้าเล็กๆ ที่มีรอยเท้าเป็นเล็บสามแฉก มานำทาง

เอาล่ะตกลงปลงใจเดินตามรอยเท้าเล็กๆ นั้นไป
จากพื้นเงยหน้าสู่ผนัง เจอข้อความที่อ่านแล้วต้องจดจำ

ผู้อยู่รอด คือผู้ที่รู้จักการปรับตัวเข้าหาสภาพแวดล้อม
ไม่ใช่ปรับสภาพแวดล้อมไปตามความต้องการที่ไม่สิ้นสุด
อ่านแล้วต้องคิดตาม และตั้งคำถามในใจ
ตัวเราเองนี้เหรอคือผู้อยู่รอด???

87_tour_3

ระบบการจัดการของพิพิธภัณฑ์ดีเยี่ยม เพียงเดินตามรอยเท้าเล็กๆ ไป
ก็จะเข้าใจอย่างเป็นขั้นเป็นตอน ระบบปรับอากาศเย็นฉ่ำ
แถมด้วยระบบวีดีทัศน์ที่แสนจะทันสมัย
เรียกได้ว่าถึงแม้ไม่มีเจ้าหน้าที่มาคอยชี้แนะ
เราก็จะเข้าใจได้ในสิ่งที่ต้องการสื่อสาร (ยกเว้นการเดินลัดรอยเท้า)
เริ่มต้นที่เกิดโลกได้อย่างไร ผ่านยุคใดมาบ้าง
การเกิดขึ้นของสิ่งมีชีวิตตั้งแต่พืช สัตว์
และแน่นอนที่สุด ก็ต้องไฮไลท์ของที่นี่ "
ไดโนเสาร์"
ฉันเดินตามรอยเท้ามาเรื่อยๆ จึงได้รับรู้ว่า ไดโนเสาร์เองก็มีหลายสายพันธุ์
จากเดิมที่เคยเหมารวมว่า ไดโนเสาร์ก็คล้ายๆ จระเข้ ก็เริ่มเปลี่ยนไป
ไดโนเสาร์มีหลายสายพันธุ์ทั้งแตกต่างที่การกินอาหาร
มีทั้งกินพืช กินสัตว์ เป็นอาหาร มีปีก ไม่มีปีก มีฟัน ไม่มีฟัน
แล้วฉันก็ได้เห็นเจ้าไดโนเสาร์ตัวเอกในเรื่องจูราสสิคพาร์ค T-REX น่ะเอง
ฉันได้เห็นกะโหลกศีรษะของมัน ๓ ขนาด
มันเองก็มีวิวัฒนาการเพื่อการอยู่รอดเช่นเดียวกับสิ่งมีชีวิตอื่นๆ
คือกรามที่มีขนาดใหญ่ขึ้น สมองที่มีขนาดใหญ่ขึ้น และรูปร่างที่ปราดเปรียว
ทั้งหมดนี้ก็เพียงเพื่อการเอาชีวิตรอด
หาใช่การเอาชนะ การอยากได้ อยากมี อยากเป็น เฉกเช่นมนุษย์ไม่

87_tour_4

เดินตามรอยมาจนเจอคำตอบว่า ไดโนเสาร์ต่างจากจระเข้อย่างไร
ไดโนเสาร์ไม่ใช่สัตว์เลื้อยคลานอย่างจระเข้ และก็ไม่ใช่สัตว์ปีกอย่างค้างคาว
เราสามารถแยกแยะได้ที่กระดูกเชิงกรานของมัน
กระดูกเชิงกรานของไดโนเสาร์จะมีลักษณะตั้งตรง
ตามแรงโน้มถ่วงของโลก ตรงไปลงน้ำหนักที่เท้า
ที่ไม่แบะออกเหมือนจระเข้ และไม่หุบเข้าเหมือนค้างคาว

87_tour_5

เอาล่ะ ฉันเริ่มจะรู้จักเจ้าไดโนเสาร์มากกว่าที่รู้จักในหนังขึ้นมาแล้ว
ได้เดินดูโครงกระดูกจำลอง เดินชมกระดูกจริงที่ต้องร้องโอ้โฮ
ก็แค่ขาท่อนบนของมัน ก็ใหญ่เท่าลำตัวฉันทั้งตัว
ฉันเดินตามรอยเท้ามาเรื่อยๆ ก็มาถึงจุดสิ้นสุด

87_tour_6

จุดสิ้นสุดของมัน นักวิทยาศาสตร์สันนิษฐานไว้ว่า
มีอุกกาบาตใหญ่ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง ๑๐ กิโลเมตรพุ่งเข้าชนโลก
ระดับความรุนแรงก็ขนาดระเบิดนิวเคลียร์สักหนึ่งพันลูก

อุกกาบาตลูกนั้นยังให้เกิดไฟไหม้
พืชและสัตว์ล้มหายตายจาก ไดโนเสาร์เองก็เช่นกัน
แม้จะตัวใหญ่สักแค่ไหน แข็งแกร่งสักเพียงใด ก็ต้องมีอันล้มครืน
ก็ไม่มีอาหารแล้ว ไดโนเสาร์จะคงมีชีวิตต่อไปได้อย่างไร

87_tour_7

พิพิธภัณฑ์นำเราสู่โลกของความเป็นจริง
ผู้อยู่รอดคือผู้ที่แข็งแรงกว่าจริงหรือ

หรือว่า แข็งแรงเพียงใด ก็ต้องมีจุดจบ
ฉันเดินออกจากพิพิธภัณฑ์ด้วยคำถาม
เดินมาสักพักก็ถึง บางอ้อ
ต่อให้แน่แค่ไหน ใหญ่โตสักเท่าใด .... ก็เล็กกว่าโลง

87_tour_8