Get my feet back on the ground
เกด
ภาพจาก http://topicstock.pantip.com/chalermthai/topicstock/2011/06/A10678277/A10678277.html
นั่งรถไปมาบุญครอง นั่งรถเมล์
ได้เห็นชีวิต...
เด็กผู้ชายคนหนึ่ง แต่งตัวมอมแมม...
มีคุณยายคนหนึ่งจูงเดินขึ้นสะพานลอย คุณยายคนนั้นคงจะพาเด็กมานั่งขอทาน...
เด็กไร้เดียงสา ภายนอกดูสกปรก แต่ข้างในยังคงสะอาดไร้เดียงสา
ไม่ต้องคิดถึงอะไร นอกจากมีอาหารกินให้ท้องอิ่ม มีของเล่นบ้าง...
เด็กคนนั้น จะมาคิดเศร้ากับชะตาของตัวเอง ความด้อยโอกาสของตัวเองหรือเปล่าหนอ
เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง กระโดดโลดเต้น เหมือนเต้นรำ อยู่ริมฟุตบาทหน้าบ้านของเธอ...
บ้าน ที่เป็นอู่ซ่อมมอร์เตอร์ไซค์หนึ่งห้องแถว
ดูสกปรกไปด้วยคราบน้ำมันเครื่อง ดูเป็นสถานที่ที่เหมาะกับเด็กผู้ชาย...
แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นก็แต่งตัวสีชมพูน่ารัก มัดผม ติดกิ๊บ แล้วก็กระโดดโลดเต้นอยู่หน้าบ้าน... ดูมีความสุข
แม่ค้ารถเข็น... ขายของหาเงินเลี้ยงขีพ เลี้ยงครอบครัว...
วันหนึ่งๆ พวกเค้าจะทำงานหาเงินได้ซักเท่าไรกัน
ต้องออกมาขายของตั้งแต่กี่โมง ได้กำไรต่อเดือนกี่บาท
แลกกับการต้องตื่นแต่เช้ามืด เข็นรถเข็นขายของออกมา
ยืนขายของอยู่ริมถนนที่การจราจรหนาแน่นอย่าง ถ.เจริญกรุง ดมควันรถทั้งวัน
แต่วันนี้ก็เห็นเค้าขายของ คุยกันไป ขายของไป และเค้าก็ยัง... ยิ้มได้
ที่สะพานลอยสยาม มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง...
มีกระบอกพลาสติกใส่เศษสตางค์วางอยู่ข้างหน้า... คงถูกใครพามานั่งขอทานตรงนั้น
เด็กคนนั้นอยู่ในท่านั่งขัดสมาธิ แล้วก็โน้มตัวมาข้างหน้า
ใบหน้าฟุบกับพื้น แล้วประสานมือวางไว้เหนือหัวเป็นการไหว้ เด็กคนนั้นคงหลับอยู่...
เด็กคนนั้น จะมีความรู้สึกอย่างไร...
จะยังคงไร้เดียงสาและมีความสุขกับสิ่งที่มีที่ได้ไปวันๆ
หรือว่าเศร้า ร้องไห้ ให้กับชะตาชีวิต
นั่งรถ... ผ่านฉากชีวิตต่างๆของคนมากมาย เพียงภายในเวลาประมาณ ๑ ชั่วโมง...
เค้าเหล่านั้น ก็ดิ้นรน... ทำงาน...
เพื่อยังชีวิตให้อยู่รอด และเลี้ยงดูครอบครัว
ดิ้นรน... ลำบากกว่าเรามากมาย
...เพื่อแลกกับเงินจำนวนเท่าไรก็ไม่รู้
แต่พวกเค้าก็ยังมีชีวิตอยู่ได้... บางคนก็มีรอยยิ้มได้
แล้วเราล่ะ...
ท่ามกลางเรื่องราววุ่นวายมากมาย ชวนให้กังวล ท้อ และเศร้าใจ
แต่เราส่วนใหญ่ก็ยังโชคดี มีบุญกว่าพวกเขามากมายนัก...
...
...
...
แล้วรอยยิ้มของพวกเราล่ะ?
ขอให้ทุกท่าน เป็นชาวพุทธแท้ ผู้เข้มแข็ง และอยู่กับความเป็นจริงของชีวิตได้อย่างรู้ ตื่น และเบิกบาน