สัพเพเหระธรรม - ฉบับที่ ๑๐๓

ในแผนปฏิบัติขั้นตอนที่แล้ว
เมื่อเราปฏิบัติตามแผนได้สักระยะหนึ่ง
เราก็จะรู้ว่า

ในที่สุดแล้ว
“เรา” ก็ไม่ได้มีอาวุธอะไรเลย
ไม่มีอะไรเป็นของมัน
แม้แต่ตัวมันเองก็ไม่ใช่ของมัน

เฮ้อ...นึกแล้วก็สงสารนะ!
(อย่าลืม สงสารแล้วก็ต้องรู้ทันว่าความสงสารเกิดขึ้นนะ!)

แต่อะไรกันน้อ
ที่ทำให้ “เรา” เข้ามาควบคุมชีวิตได้ตลอดมา
ทั้งๆ ที่ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไร?

เพราะว่า ที่ผ่านมา
เรา ไม่รู้ ว่า “เรา” มันเป็นจอมลวงโลก
เราเคยชินที่จะยอมให้ “เรา” ขึ้นมาเป็นนายเราตั้งแต่เกิด
โดยที่ไม่ได้ฉุกคิดตั้งคำถาม
เราจึง ไม่รู้ ว่า จริงๆแล้ว “เรา” เป็นยังไง
เรา ไม่รู้ ว่า ที่เห็น “เรา” มีนั่นนี่เป็นของตัวเองเยอะแยะน่ะ
ขี้ตู่เอาทั้งเพ!

ก็เพราะเรา “ไม่รู้”นี่แหละ
ชีวิตเราจึงได้มีแต่แผนหนึ่ง
แผนสองที่จะทำให้ “เรา” ถูกตรวจสอบ
จึงถูก “เรา” ซ่อนไว้ ไม่ให้คิดว่าในโลกนี้มีแผนนี้อยู่ด้วย

ถ้าถามว่า แล้วทำยังไงถึงจะ “รู้” ล่ะ?

ก็ฝึก “เห็นเรา” ตามแผนปฏิบัติขั้นที่ ๑
และฝึก “รู้เรา” ตามแผนปฏิบัติขั้นที่ ๒
นั่นแหละ นอนแน่ แช่แป้ง รู้ชัวร์!

และเมื่อไหร่ก็ตามที่เกิด “รู้” ขึ้นมา
ถึงจะเห็นเจ้าวายร้าย “เรา” เกิดขึ้นอยู่
แต่คราวนี้ มันกลับทำอะไรไม่ได้แล้วอย่างที่เคยๆเป็นมา
จ๋อยสิ งานนี้!

แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เกิด “ไม่รู้” ขึ้นมาอีก
“เรา” ก็จะกลับมาครอบงำบัญชาได้เหมือนเดิมนะ!
ต้องระวังไว้!

จึงต้องฝึก “เห็นเรา” ฝึก “รู้เรา” บ่อยๆ
เพื่อให้ “รู้” บ่อยๆ และ “รู้” ง่ายขึ้นเรื่อยๆ
เบียดบังเวลาที่ “ไม่รู้” จะเกิดได้ ให้เล็กลง เล็กลง เล็กลง

และเมื่อทำตามแผนสองได้จนคล่องแคล่วแล้ว
ไม่ว่าชีวิตจะขาขึ้น หรือขาลง
ก็สบาย สบาย อยู่กินกับมันได้

โดยที่ไม่ต้องให้ “เรา” บังคับบัญชาอีกต่อไป

ไชโย!!!

*****************************************

เจ้าของบทความขอเชิญชวนเพื่อนๆที่ติดตามอ่าน "แผนสอง" แล้วเห็นว่า "แผนสอง" มีประโยชน์ รบกวนเขียน Testimonial ให้กับหนังสือน้อยๆ เล่มนี้หน่อยนะค้า ^_^

http://www.facebook.com/pages/phaen-sxng-Inochi-no-Pokayoke/108517532543424?created#!/pages/phaen-sxng-Inochi-no-Pokayoke/108517532543424?v=wall