สัพเพเหระธรรม - ฉบับที่ ๘๔

วันนั้นแม่ตื่นแต่เช้า ด้วยใจที่เบิกบานเพราะนัดที่จะไปทานสุกี้มื้อเที่ยงกับเพื่อนๆ
ข้าพเจ้าขับรถไปส่งแม่และป้าๆเพื่อนของแม่ที่ร้านสุกี้
แล้วไปเดินดูหนังสือรอเวลารับกลับ
ขากลับบ้านแม่ดูจะมีสีหน้าไม่แจ่มใส
เพราะว่าแม่ไปได้ยินเรื่องที่เพื่อนคนที่ไม่ได้มาด้วย
พูดถึงเรื่องลูกของแม่ในทางที่ไม่ดีและไม่เป็นจริง
ข้าพเจ้าว่างงานในช่วงวัยใกล้จะสี่สิบ
เพราะบริษัทประสบปัญหาการเงินจึงต้องเลิกจ้างพนักงานจำนวนมาก
เพื่อนคนนั้นได้พูดว่าลูกของแม่ทั้งสองคนโดนไล่ออกจากงาน
และไม่มีทางจะหางานทำได้ด้วยวัยขนาดนี้
แม่เสียใจและโกรธเพื่อนคนนั้น
ข้าพเจ้าจึงปลอบใจแม่ว่า
?เรื่องที่เขาพูดนั้น ก็มีส่วนถูกในเรื่องของอายุที่จะเป็นตัวแปรทำให้ข้าพเจ้าหางานใหม่ได้ยาก
แต่เรื่องอื่นที่เขาพูดนั้น
แม่ไม่ควรใส่ใจเพราะมันไม่เป็นความจริงและลูกของแม่ก็ยังทำงานได้อยู่
สิ่งที่เพื่อนแม่พูดจะเป็นนายกับตัวผู้พูดเอง?
แม่ยิ้ม...
เรื่องที่ได้ยินจากแม่ทำให้ข้าพเจ้ามีกำลังใจและความมุมานะที่จะเรียนต่อปริญญาโท
และสอบเป็นผู้สอบบัญชีภาษีอากร
เพื่อที่จะได้มีงานทำเพื่อเลี้ยงพ่อแม่และตัวเองให้ได้
ต้องขอบคุณเพื่อนแม่ที่ไล่ความขี้เกียจเรื่อยเฉื่อยของข้าพเจ้าด้วยคำพูดเหล่านั้น