หนึ่งคนตาย หลายคนตื่น
ฉัตรทยา พงษ์พันธ์
ศพของคุณยายถูกตั้งไว้ที่ห้องเล็กก่อนถึงทางขึ้นอุโบสถ เพื่อให้คนที่เข้ามาวัดได้เจริญมรณานุสสติ เป็นความตั้งใจของคุณยายก่อนที่จะเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง คุณยายได้บริจาคร่างกายให้วัดเพื่อให้พระ แม่ชี และผู้ที่เข้ามาวัดได้พิจารณาความไม่เที่ยงแห่งสังขาร สังขารของคุณยายถูกตั้งไว้บนแท่นสี่เหลี่ยมผืนผ้า เวลาผ่านไปหลายปีแล้ว สังขารเริ่มแห้งและเล็กลง เส้นผมและกระดูกบางส่วนเริ่มสลายเป็นผงดิน ซึ่งบัดนี้ได้ร่วงหล่นอยู่บนแท่นปูผ้าสีขาวรองร่างไว้ สถานที่แห่งนี้นอกจากผู้ที่เข้ามาในวัดจะเข้ามาเพื่อเจริญมรณานุสติแล้ว ยังเป็นสถานที่ๆพระภายในวัดและแม่ชีใช้เพื่อปลงสังเวชอีกด้วย
ยังมีเรื่องราวอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งเป็นเรื่องของเด็กหนุ่มอายุ ๑๙ ปี เขาอยู่ในวัยที่สดใส มีครอบครัวที่อบอุ่น และเขากำลังจะเป็นนิสิตใหม่ของมหาวิทยาลัยของรัฐที่มีชื่อเสียงระดับประเทศ แต่แล้ววันหนึ่งเขากลับปวดหลังมากจนทนไม่ไหว พอไปตรวจที่โรงพยาบาลผลออกมาว่าเขาเป็นมะเร็ง เขาจึงต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ด้วยความหวังที่จะหายเป็นปกติและได้กลับไปเรียนมหาวิทยาลัย ครั้งนั้นมีผู้คนมากมายที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน ได้แวะเวียนมาเยี่ยมให้กำลังใจเขาที่โรงพยาบาลหลังจากได้ทราบเรื่องราวของเขาผ่านทางสื่อโทรทัศน์ เพื่อนร่วมคณะเดียวกันก็พากันมาให้กำลังใจแม้ตัวเขาจะยังไม่มีโอกาสได้ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเลย เขายิ้มต้อนรับทุกคนแม้ทั่วตัวจะมีแต่สายระโยงระยาง ทุกคนต่างหวังว่าเขาจะหายเป็นปกติ แต่อาการของเขาก็ทรุดลงเรื่อยๆ ในคืนสุดท้ายนั้นเองพระภิกษุผู้ได้รับสมญาว่าเป็นพระนักปราชญ์รูปหนึ่งของประเทศไทยซึ่งเขาศรัทธาและอยากพบ ได้เมตตาเทศนาโปรดเขาทางโทรศัพท์ให้เขาได้จากไปอย่างสงบในวันรุ่งขึ้น ซึ่งท่านก็ได้กรุณาเดินทางมารดน้ำให้กับร่างไร้วิญญาณของเขา ทั้งยังเทศนาสอนให้ทุกคนได้ฟังว่าความตายเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตด้วย ครอบครัวของเด็กหนุ่มได้รวบรวมเงินทำบุญถวายแด่พระภิกษุรูปนั้นก่อนที่ท่านจะกลับเป็นจำนวนหนึ่งแสนบาท ซึ่งท่านก็ได้มอบเงินทั้งหมดนี้ต่อให้กับคณะบดีของมหาวิทยาลัยที่เด็กหนุ่มผู้นี้สอบเข้าเรียนได้ เพื่อเป็นกองทุนเริ่มต้นเอาไว้ให้เด็กที่สอบติดคณะนี้ได้แต่ขาดแคลนทุนทรัพย์ เหตุการณ์นี้เป็นสิ่งดีงามที่จะประทับอยู่ในใจทุกคนและอนุชนรุ่นหลังสืบต่อไป
ความตายของคนสองวัย ต่างวาระกัน แต่ทำให้หลายคนตื่นขึ้นมา ตื่นจากกิเลส ตื่นจากความประมาทแห่งชีวิต เป็นการตายที่ทำให้คนที่ยังมีชีวิตอยู่ได้รับรู้และเป็นพลังให้เกิดการกระทำความดี
ความตายสิ่งธรรมดาที่ทุกชีวิตต้องประสบ ดังที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมไว้ว่า ชีวิตของสัตว์ทั้งหลาย ต้องแตกดับไปเป็นธรรมดา เปรียบเหมือนภาชนะดินทุกชนิด ที่ช่างหม้อปั้นแล้ว ในที่สุดก็ต้องแตกดับไป ทั้งเด็ก ทั้งผู้ใหญ่ ทั้งคนโง่ ทั้งคนฉลาด ล้วนบ่ายหน้าสู่ความตายทั้งนั้น เมื่อตายแล้วทรัพย์แม้แต่น้อยก็ติดตามตัวไปไม่ได้ มีแต่บุญและบาปเท่านั้นที่จะติดตามวิญญาณไป แม่น้ำเต็มฝั่งไม่ไหลทวนสู่ที่สูงฉันใด อายุของมนุษย์ทั้งหลายย่อมไม่เวียนกลับมาสู่วัยเด็กได้อีกฉันนั้น วัยย่อมเสื่อมลงไปเรื่อย ทุกหลับตา ทุกลืมตา เมื่อวัยสิ้นไปอย่างนี้ ความพลัดพรากจากกันก็ต้องมีได้โดยไม่ต้องสงสัย ชนทั้งหลายเศร้าโศกเพราะสิ่งที่ยึดถือว่าเป็นของเรา ทั้งๆ ที่สิ่งที่ยึดถือนั่น ไม่มีอะไรเที่ยงแท้เลย
วันคืนผ่านไป ใครจะรู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ฉะนั้นเมื่อยังมีชีวิตอยู่ ไม่ควรเศร้าโศกถึงสิ่งที่ล่วงมาแล้ว ไม่ควรเพ้อฝันถึงสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ควรดำรงสติอยู่กับปัจจุบัน ด้วยความไม่ประมาททั้งปวง การมีชีวิตอยู่ควรทำแต่ความดี ไม่ทำความชั่วใดๆ และยิ่งกว่านั้นคือการเจริญปัญญาเพื่อการไม่ต้องมาเกิดอีก เพราะการเกิดเป็นทุกข์อย่างยิ่ง เมื่อเกิดแล้วก็ต้องแก่ เจ็บ ตาย พลัดพรากจากสิ่งที่รัก ประสบกับสิ่งที่ไม่รัก เจอทุกข์ไม่สิ้นสุดอยู่ร่ำไป
พระพุทธเจ้าได้ทรงตรัสกับพระอานนท์ว่า “ดูก่อนอานนท์ เธอนึกถึงความตายวันละกี่ครั้ง” พระอานนท์กราบทูลตอบว่า “นึกถึงความตายวันละเจ็ดครั้งพระเจ้าข้า” พระองค์ตรัสว่า “ยังห่างมากอานนท์ ตถาคตนึกถึงความตายทุกลมหายใจเข้าออก” ดังนั้น เราควรพิจารณาถึงความตายอยู่เสมอเพื่อความไม่ประมาทในชีวิต
.....................................................................................
ขอขอบคุณคุณยายแห่งวัดถ้ำยายปริก เกาะสีชังที่บริจาคร่างกายเป็นธรรมทานแก่ผู้อื่น
ขอขอบคุณเรื่องราวดีๆของน้องนรุตม์ มงคลศิริภัทรา ที่เป็นพลังสร้างสรรค์ความดีงาม กุศลใดใดเกิดขึ้นขอให้ทั้งสองท่านได้รับกุศลนี้ด้วยเทอญ