ทบทวน
ปนัดดา ธรรมพาสุข
ชีวิตค่อยๆเริ่มต้นใหม่หลังจากที่เราได้ลืมตาตื่นขึ้นมา
มองเห็นแสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดผ่านเข้ามาสู่ห้องมืดสนิท
นั่งสูดลมหายใจเข้า - ออก ยาวๆ
พิจารณาถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน สัปดาห์ก่อน เดือนก่อน และปีหรือเมื่อหลายสิบปีก่อน
สังเกตมั้ยคะว่า... ณ เวลานั้นๆ ภาวะอารมณ์ของเรามีแต่ความเปลี่ยนแปลง
มีขึ้น - มีลง
มีรุนแรง มีสงบนิ่ง
มีเศร้า มีเสียใจ มีดีใจ ฯลฯ
แต่ไม่ว่าเรื่องราวและอารมณ์ในตอนนั้นจะเป็นเช่นไร
บัดนี้ ทั้งหมดนั้นก็ไปบรรจุรวมกันอยู่ในความเป็น "อดีต"
"อดีต" ซึ่งเราไม่สามารถจะย้อนกลับไปแก้ไขเปลี่ยนแปลงได้
ไม่แม้แต่จะถอยกลับไปสู่ "อดีต" ที่เพิ่งผ่านพ้นไปเพียงไม่กี่วินาทีนี้ได้
นั่งสงบๆ เงียบๆ ทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น
แล้วก็ยิ้มพริ้มๆ บอกตัวเองว่า "ปัจจุบันนี้สำคัญยิ่งนัก"
อดีตที่ผ่านพ้นไปนั้นเป็นประสบการณ์
ให้ปัจจุบันได้นำมาปรับปรุงแก้ไข
เพื่อสร้างอนาคตที่ดีและพัฒนาขึ้นต่อไปทุกๆวัน
พูดถึงปัจจุบันนี้,
มีบ้างที่ยังเผลอ ก็ต้องรีบกลับมารู้สึกตัวให้เร็ว ให้ไว
ไม่อย่างนั้น เราก็จะหลงส่งจิตออกนอก เตลิดออกไปกับบุคคลและเหตุการณ์รอบข้าง
แทบจะเรียกหาสติกลับคืนมาไม่ได้ ทั้งการคิด การพูด และการกระทำ
เมื่อใดที่ขาดความรู้สึกตัว
เมื่อนั้นก็ง่าย ที่จะหลุดปากพูดคำแสลงหู หรือหลุดมือกระทำอะไรให้คนที่อยู่ต่อหน้าเราเสียใจ
และเมื่อเราได้สร้างเหตุไว้เช่นไร สุดท้ายย่อมจะเป็นเราเองที่จะได้รับ
คือต้องได้เสวยผลเป็นความเสียใจ เช่นเดียวกับที่เราเองได้เคยกระทำไว้เช่นนั้น เช่นกัน
ค่อยทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น และมีความรู้สึกตัว ให้ต่อเนื่อง บ่อยๆ
นานวันเข้าจะรู้สึกได้เลยว่า ใจได้ภูมิคุ้มกันสิ่งแปลกปลอมเพิ่มขึ้นอีกระดับหนึ่งแล้ว
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ดีหรือร้าย เหล่านี้จะเหมือนโจทย์ ให้อาศัย "สติ และ ปัญญา" เข้าแก้ไข
ภายในจิตใจของเราก็จะไม่ว้าวุ่นเกินควร
หมั่นทบทวนพิจารณาอยู่เนืองๆ แล้วจะได้พบความงดงามแห่งใจตนค่ะ