หลงวัฏฏะ
ฉัตรทยา พงษ์พันธ์
มนุษย์ผู้ยากจน
หญิงเป็นลูกสาวชาวนาจนๆ คนหนึ่ง ผิวพรรณหยาบกร้าน ใบหน้าคล้ำแดด ใครๆก็บอกว่า “หล่อนขี้เหร่” ครอบครัวหล่อนจนมาก อาศัยที่ดินของวัดปลูกกระท่อมมุงหญ้าคาพอประทังชีพ บริเวณกระท่อมปลูกผักสวนครัวโดยรอบ ทุกวันหล่อนกับพ่อรับจ้างทำนา พอหมดหน้านาก็รับจ้างสารพัด แม่หล่อนเก็บผักสวนครัวที่ปลูก ไม่ก็ไปหาของป่า แล้วนำไปขายในชุมชน ได้เงินแค่ประทังชีวิต หล่อนยังต้องดูแลน้องๆอีก 6 คน หญิงรู้ดีว่าแม้หล่อนจะจน หน้าตาขี้ริ้ว ไม่มีชายใดมามอง แต่หล่อนก็ขยันทำงานสารพัด นอกจากนี้หล่อนยังไปช่วยงานภายในวัดสม่ำเสมอ ทั้งช่วยตระเตรียมถาดอาหารประเคนพระสงฆ์ ช่วยล้างจาน กวาดลานวัด ฯลฯ ในวันพระหล่อนมักจะนุ่งขาวห่มขาว ถืออุโบสถศีลอย่างสม่ำเสมอ บั้นปลายชีวิตของหล่อนยังได้บริจาคเงินที่สะสมมาทั้งหมดเพื่อเป็นปัจจัยสร้างถาวรวัตถุให้แก่พุทธศาสนา พร้อมกับตั้งจิตประนมมืออธิษฐานต่อองค์พระปฏิมา ว่า “หากเกิดชาติหน้าขอให้ลูกเกิดมาพร้อมทั้งรูปสมบัติ คุณสมบัติ ทรัพย์สมบัติ ขอให้ร่ำรวย สวยมีแต่คนมาหลงรัก อย่าได้อาภัพดั่งชาตินี้เลยเทอญ”
ลูกสาวพระยา
คุณหนูหญิงเกิดมาเป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าพระยาดำเกิงผู้คุมหัวเมืองใหญ่ภาคกลาง หล่อนเป็นที่รักของทั้งบิดาและมารดารวมทั้งบริวารอีกจำนวนมาก ชีวิตของหล่อนเพียบพร้อมทั้งทรัพย์สมบัติ บริวารและความงาม หล่อนเป็นคนสวยมาก ใครเห็นเป็นหลงรัก และเพราะความสวยนี่เองทำให้หล่อนช่างเลือกคู่ครอง
“หนูหญิงลูกรักของพ่อ วันนี้พระยาบดินทร์เพื่อนรักของพ่อจะมาทานข้าวกลางวันที่บ้านของเรา จะมาพร้อมลูกชายคนเดียวที่ไปเรียนยุโรปที่พึ่งกลับมา ตั้งใจจะพามาแนะนำให้ลูกรู้จักโดยเฉพาะ”
“จ้ะพ่อ” หล่อนรับคำ และแล้วลูกชายพระยาบดินทร์ที่หล่อนได้พบมีรูปร่างท้วม ผิวคล้ำ หล่อนลงความเห็นในใจว่าไม่หล่อ ผู้ชายที่คู่ควรกับหล่อนต้องหล่อ ภูมิฐาน ร่ำรวย หล่อนมองข้ามการเป็นคนดีไป และเพราะความช่างเลือกเพื่อให้เหมาะสมกับรูปสวยรวยสมบัติของหล่อนนี่เอง ทำให้หล่อนไม่ถูกใจชายใดสักที ทั้งๆที่มีชายมารักหล่อนมากมาย หล่อนมีนิสัยอีกอย่างคือชอบหว่านเสน่ห์ให้ผู้ชายมาหลงรักโดยทำท่าทีว่าสนใจชอบพอ ทำให้ผู้ชายหลายคนหลงหัวปักหัวปำ ทะเลาะชกต่อยแย่งหล่อน มีชายหนุ่มคนหนึ่งรักและจริงใจกับหล่อนมาก หล่อนให้ความหวังเขา หลอกใช้เขาสารพัด แล้ววันหนึ่งพอเบื่อหล่อนก็บอกว่าไม่เคยคิดจะรักเขา เขาผิดหวังเสียใจมากจบชีวิตลงด้วยการฆ่าตัวตาย เมื่อคุณหนูหญิงทราบข่าว หล่อนไม่รู้สึกผิดกลับภูมิใจที่มีเสน่ห์ทำให้ผู้ชายคลั่งไคล้ได้
และแล้ววันหนึ่งหล่อนได้ไปพบชายรูปงามคนหนึ่ง พบกันครั้งแรกก็รู้สึกรักเขา ต่อมาทราบภายหลังว่าเขาเป็นลูกเจ้าสัว หล่อมาก การศึกษาจบจากต่างประเทศ แต่มีภรรยาแล้ว ภรรยาของเขาหน้าตาธรรมดามากไม่เหมาะกับเขาสักนิด ส่วนเขาก็ดูจะชอบพอคุณหนูหญิงอยู่ไม่น้อย คืนหนึ่งเขาและหล่อนแอบนัดพบกัน หล่อนตกเป็นของเขาด้วยความเต็มใจ หลังจากนั้นหล่อนนำเรื่องนี้ไปบอกภรรยาของเขา
“เขาไม่ได้รักเธอเลยสักนิดเพราะเธอขี้เหร่ ไม่มีเสน่ห์ ไม่เหมาะสมกับเขา เขารักฉันมาก เขาบอกฉันว่าต้องจำใจอยู่กับเธอ เธอออกไปจากชีวิตเขาได้แล้ว เพื่อความสุขของฉันและเขา” สร้างความชอกช้ำให้กับภรรยาของเขาเป็นอย่างมาก หลังจากนั้นไม่นานภรรยาเก่าของเขาก็ได้ตรอมใจตายในที่สุด คุณหนูหญิงภูมิใจและดีใจมากที่ได้แต่งงานกับชายหนุ่มรูปงาม มีชาติตระกูลเหมาะสมกับหล่อน
ชาติใช้กรรมในนรก
กรรมจากการผิดศีลข้อที่ 3 ทำให้คุณหนูหญิงต้องมาชดใช้กรรมในนรกนรกขุมที่ ๓ สิมพลีนรก (นรกต้นงิ้วหนาม) ถูกนายนิรยบาลถือหอกไล่ทิ่มแทงให้ไต่ขึ้นเหยียบบนเหล็กแหลมคม อวัยวะต่างๆถูกบาด มีเลือดไหลโทรมกาย ติดอยู่บนนั้นมานานหลายปี แล้วร่วงหล่นหัวกระแทกหลาวแหลม นายนิรยบาลจะจับโยนเข้าไปในโลหกุมภีนรกต่อไป จนกว่าบาปจะสิ้น
“โอย ทรมานเหลือเกิน...” หล่อนกรีดร้อง
“เจ้าทำผิดศีลข้อ 3 กาเมสุมิจฉา เจ้าล่วงเกินคนที่มีเจ้าของ ทำให้เขาแตกแยกกันแล้วยังกรรมจากการหลอกลวงเรื่องความรักทำให้คนอื่นต้องทุกข์ เจ้าต้องชดใช้กรรมในนรก” นายนิรยบาลหน้าตาดุดันถลึงตา ชี้มือมาที่หล่อน
ชาติเกิดเป็นนางนก
เศษกรรมทำให้หล่อนเกิดเป็นนางนกกระจิบ หล่อนเจอคู่รักที่สัญญาว่าจะรักกันนิรันดร์และจะสร้างรังนกที่อบอุ่นด้วยกัน วันหนึ่งมีความพลัดพรากเกิดขึ้นเมื่อนกตัวผู้คู่รักออกไปหาอาหารแต่เช้าเมื่อนำมาให้นางนกกระจิบผู้เป็นภรรยา ระหว่างทางเจอเหยี่ยวอันธพาลทำร้ายบาดเจ็บสาหัส แต่กัดฟันบินฝืนสังขารมาลานางนกหญิง พร้อมกับสิ้นใจตายลงต่อหน้า นางนกหญิงเสียใจมากอาลัยอาวรณ์อยู่นาน ทุกเช้าออกหากิน กลับรังก็น้ำตาไหลอาวรณ์ทุกคราไป ยิ่งเห็นนกอื่นมีคู่คลอเคลีย แม่นกหญิงยิ่งสะอื้นหนัก ตราบจนตาย
“พี่จ๋า น้องคิดถึงพี่เหลือเกิน...”
ชาติสัมภเวสี
หล่อนเกิดเป็นวิญญาณ วนเวียนอยู่ที่เดิม ดวงจิตเต็มไปด้วยความทุกข์ ความเศร้าอาลัยที่ยังกัดกินหัวใจอยู่ เป็นระยะเวลานาน
ชาติมนุษย์ที่อาภัพรัก
เมื่อหมดกรรมสัมภเวสี บุญชาติแต่ปางก่อนที่เคยทำความดีไว้ทำให้นางสาวหญิงได้อัตภาพมนุษย์ เกิดมาเพียบพร้อมชาติตระกูลดี รูปร่างงดงาม มีทรัพย์สมบัติ แต่เพราะเศษกรรมเก่าที่เคยผิดศีลข้อกาเม ทำให้ชาตินี้ หล่อนไปหลงรักผู้ชายคนหนึ่ง ภายนอกเขาหล่อมาก สะอาดสะอ้านแต่งกายดีพิถีพิถัน เขายิ้มให้หล่อน พูดจาดีหว่านเสน่ห์ให้หล่อน ทำให้หล่อนหลงรักเขาเป็นอย่างมาก แม้เพื่อนฝูงจะเตือนว่าเขาดูแปลกๆนะ เหมือนไม่ใช่ผู้ชายแท้ เพื่อนฝูงผู้ชายก็มีที่สนิทสนมเป็นพิเศษแค่คนสองคน แต่หล่อนก็ไม่สนใจ หล่อนมีความสุขมาก ทุ่มเทเอาใจเขาสารพัด จริงใจกับเขามากจนหมดเงินทองให้เขาเป็นจำนวนมาก หล่อนเคยถามเขาเรื่องการแต่งงาน เขาบอกให้รอเขาพร้อมก่อน หล่อนก็รออย่างมีความหวังจนเลยวัยมีเหย้ามีเรือนก็ยังทนรออยู่เรื่อยไป สุดท้ายหล่อนไปได้ยินเขาพูดกับเพื่อนชายสนิท(ซึ่งมาทราบในภายหลังว่าทั้งสองเป็นแฟนกัน) ว่า “ไม่เคยคิดจะรักนังชะนี หลอกเอาเงินไปวันๆเอง” เมื่อหล่อนทราบว่าเขาเป็นเกย์ หล่อนชอกช้ำในความรักมาก แต่นางสาวหญิงก็ยังวนเวียนหลงรูปอยู่เสมอ เมื่อเห็นคนรูปร่างหน้าตาดี เห็นสิ่งที่สวยงามหล่อนก็รู้สึกชอบพอใจสิ่งเหล่านั้น บั้นปลายหล่อนมักจะไปวัด ฟังธรรมะ ถือศีลนุ่งขาวห่มขาวทุกวันพระ พร้อมกับตั้งจิตอธิษฐานต่อองค์พระปฏิมา ว่า “หากชาติหน้าเกิดมาขอให้ลูกพรั่งพร้อมทุกอย่าง มีแต่คนมาหลงรัก อย่าได้เจอทุกข์ดั่งชาตินี้เลย ....”
อนิจจา...แม่หญิง เจ้าจักต้องเกิดตายอีกสักกี่ครา หล่อนจะต้องวนเวียนอยู่ในวัฏฏะเพราะความโลภ โกรธ หลง อีกนานเท่าไรหนอ....