นิยาย/เรื่องสั้นอิงธรรมะ - ฉบับที่ ๑๒๖

รถเข็นคันนั้น

ธีระวัฒน์ อนันตวรสกุล

สามัญดูรายงานข่าวในช่วงเย็นอย่างสะใจ รายการข่าวเป็นสกู๊ปพิเศษ แฉพฤติกรรมการเอารัดเอาเปรียบของผู้ที่ทำธุรกิจจัดสังฆทานสำเร็จรูปขาย โดยทางรายการซื้อถังสังฆทานมาแยกสิ่งของที่อยู่ภายใน ให้เห็นทั้งถ่านไฟฉายหมดอายุ ข้าวสาร ใบชา และยาด้อยคุณภาพ จำนวนก็น้อยทั้งที่ในกล่องกระดาษพิมพ์ไว้ว่าบรรจุยาหลายชนิด ข้าวสารคุณภาพต่ำที่สุดเท่าที่ผู้สื่อข่าวเคยเห็นจำนวน 2 ช้อนชา อยู่ในถุงพลาสติกแบบซิป แต่อยู่ในกล่องพิมพ์สีสวยว่า ข้าวสารคุณภาพเยี่ยม บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบซองที่ซองแตก จนดูดกลิ่นผงซักฟอกจากซองที่แตกเช่นกัน เอาไว้ในเนื้อบะหมี่ สรุปแล้วของจากในถังบางถังใช้ได้ไม่ถึงครึ่ง ท้ายรายการสรุปว่า ถ้าอยากให้พระสงฆ์ได้ประโยชน์สูงสุด ผู้ถวายน่าจะเลือกการจัดสังฆทานเอง

สามัญสะใจเพราะเขาเป็นผู้ที่จัดทำฟอร์เวิร์ดเมล์เป็นภาพนิ่งชุด “ชำแหละถังสังฆทานสำเร็จรูป โปรดอ่านก่อนถวายสังฆทานครั้งต่อไป”

ความสำเร็จในครั้งนี้ ทำให้เขาเกิดความมั่นใจที่จะแฉพฤติกรรมชั่วของคนที่หากินกับศาสนา เขาตั้งใจจองเวรกับพวกหากินกับศาสนาอย่างน่ารังเกียจ เพื่อตีแผ่ความเลวร้ายที่แอบซ่อน ตามความคิดที่ว่า อย่าปล่อยให้พวกหากินกับศาสนาลอยนวล

สามัญเป็นนักสืบเอกชนที่เจนจัด รับจ้างสืบคดีชู้สาวเป็นหลัก ตามที่มีผู้ได้รับมอบหมาย มีรายได้ดีมาก เนื่องจากศีลธรรมที่ต่ำทรามในสังคม ทำให้คดีทางชู้สาวมีมากจนไม่น่าเชื่อ

ในวันว่างเขามักจะใช้ความสามารถช่วยตีแผ่ความชั่วช้าของผู้ที่หากินกับศาสนาอยู่เสมอ

เขาเคยตีแผ่พฤติกรรมของคนที่ทำธุรกิจเดินสายค้นหาพระชราที่อยู่ตามถิ่นห่างไกล และมีวัตรปฏิบัติน่าเลื่อมใส แล้วใช้อำนาจการตลาดโหมโฆษณาไม่หยุดหย่อน ทำให้ท่านเด่นดัง จนสามารถสร้างพระเครื่องของท่านออกให้เช่าบูชามาแล้ว แม้วัดจะได้เงิน แต่คนที่ร่ำรวยกว่ากลับกลายเป็นคนที่สร้างพระ ตั้งแต่นั้นมาเขาปวารณาตัวอุทิศเวลาว่าง ในการตีแผ่ แฉเรื่องราวการหากินกับศาสนาเสมอมา

สามัญเช่าหอพักอยู่ติดกับวัดใหญ่แห่งหนึ่งในกรุงเทพ ไม่ไกลจากสถานีรถไฟ จากระเบียงหลังห้องของเขา สามารถมองเข้าไปในวัดได้ชัดเจน สามัญมักจะมองเข้าไปในวัดเสมอๆ และสองครั้งแล้วที่เขาเห็น ตาแก่ซอมซ่อคนหนึ่งขนน้ำขวดจำนวนมากจากในวัดออกไปนอกวัด ดูก็รู้ว่าเป็นน้ำขวดที่พระในวัดนั้นรับบิณฑบาตมา ซึ่งคงมีจำนวนมากกว่าที่จะฉันหมด

คนเข็นรถเข็นเขาเอาไปทำอะไรหนอ มันเป็นของวัดที่สาธุชนถวายแด่พระสงฆ์นะ สามัญเริ่มคิดในทางไม่ดี

วันหนึ่งสามัญเห็นพฤติกรรมการขนน้ำเช่นนั้นอีก และเป็นจังหวะเดียวกับเพื่อนข้างห้องที่พอมองเห็นกันได้จากระเบียงออกมาตากผ้าพอดี เพื่อนข้างห้องมองเห็นภาพนั้น และพูดออกมาในขณะที่นุ่งผ้าเช็ดตัว คาบบุหรี่อยู่ในปาก คลี่ผ้าออกตากบนราวลวดว่า

“คงขนไปขายนะ พวกคนจนพวกนี้ นอกจากขอข้าววัดไปกินไม่พอ ยังขอไปขาย มันถึงจนดักดานทำมาหากินไม่ขึ้น ต้องหากินกับวัดอยู่ร่ำไป”

เมื่อถูกคำพูดนี้ชี้นำเข้า ความคิดของสามัญก็ยิ่งเป็นไปในทางที่ไม่ดีกับตาแก่ซอมซ่อคนนั้น และรู้สึกว่าพฤติกรรมหากินกับน้ำขวดของวัดเหล่านี้สมควรถูกเปิดโปง

ทำไมพวกหากินกับศาสนาจึงมากมายนักนะ สามัญคิด

วันหนึ่งเป็นวันว่าง สามัญจึงเกาะติดการขนน้ำขวดออกจากวัดแต่เช้า และวันนี้สามัญตัดสินใจแล้วว่า จะแฉพฤติกรรมของคนที่ขอของวัดไปขาย สร้างฟอร์เวิร์ดเมล์เพื่อเผยแพร่ในอินเตอร์เน็ตอีกสักครั้ง

วันนั้นตาแก่ขนน้ำออกไปจากวัดมากกว่าทุกวัน เทียบกับที่เคยเห็นมาก่อนหน้านี้ ที่ตาแก่หิ้วไปเพียง 20-30 ขวด แต่วันนี้น่าจะไม่ต่ำกว่า 100 ขวด แกใส่น้ำขวดลงถุง และใส่น้ำที่บรรจุแก้วพลาสติกลงลังโปร่งๆ แล้วขนออกจากวัดไป

สามัญติดตามรถเข็นน้ำไปห่างๆ ตาแก่ขนน้ำโดยที่ไม่รู้เลยว่ากำลังถูกเกาะติดถึงพฤติกรรมของตน

จุดแรกที่ตาแก่ไปคือ โรงรับซื้อของเก่า ตาแก่หยุดรถเพื่อเอาถุงใส่กระป๋องเครื่องดื่มอลูมิเนียมที่เหยียบจนแบนถุงหนึ่ง และขวดพลาสติกทั้งใสทั้งขุ่นออกไปชั่งกิโลขาย สามัญที่แฝงตัวเข้าใกล้เป้าหมายแอบมานั่งกินขนมหวานอยู่ที่ร้านขนมและขายของชำที่ติดกับร้านของเก่า นึกทึ่งตาแก่ในใจประการหนึ่งว่า ตาแก่สามารถเก็บขวดจำนวนมากในถุงใบไม่ใหญ่ โดยการ ผ่าขวดพลาสติกตามยาวออกเป็นสองซีก ซึ่งจะทำให้ซ้อนกันได้ในการเก็บเพื่อประหยัดพื้นที่

ตาแก่รับเงินจากร้านรับซื้อของเก่าประมาณร้อยกว่าบาท และเดินมาที่ร้านขายของชำที่สามัญนั่งกินขนมอยู่นั้นเอง เป้าหมายของเขาใกล้เข้ามาและเดินผ่านเขาไป

สามัญคิดว่าตัวเองคงจะได้ ภาพเด็ดๆ ที่ตาแก่ขายน้ำให้ร้านขายของชำ แต่ผิดคาด ตาแก่แวะซื้อน้ำยาล้างจานขวดใหญ่จากร้านของชำนั้นมา 1 ขวด พร้อมฟองน้ำล้างจาน 1 ชุด ถุงพลาสติกชนิดหิ้ว 1 ห่อ หลอดกาแฟพลาสติกอย่างใสชนิดยาว 1 ห่อ แล้วเดินออกจากร้านไป

สามัญคิดว่า ตาแก่คงรู้ว่าขายส่งไม่ได้ราคา สู้ไปขายปลีกให้กับผู้บริโภคคนสุดท้ายไม่ได้

ตาแก่เข็นรถของแกต่อไป จนถึงสะพานที่ไม่ชันมากนักแห่งหนึ่ง เรี่ยวแรงของตาแก่ทำให้เข็นรถเข็นที่มีน้ำดื่มบรรจุขวดจำนวนมากขึ้นสะพานอย่างเชื่องช้า รถคันหนึ่งแซงขวามาจากเลนตรงข้าม เกือบเฉี่ยวรถเข็นน้ำของตาแก่ ฉิวเฉียดจนน่าใจหาย แต่ตาแก่ยังประคองรถไว้ได้ สามัญไม่คิดตำหนิคนที่ทำผิดกฎจราจรที่แซงบนสะพานจนเกือบเกิดอุบัติเหตุ อคติต่อคนแก่ซอมซ่อ ทำให้เขาคิดในใจว่า สมบัติศาสนาคงแรงนัก คนที่เอามาหาผลประโยชน์เกือบจะต้องเจ็บตัวแล้ว น่าสงสารที่ตาแก่ไม่รู้ตัวและไม่สำนึกบาปที่กำลังกระทำ

สามัญยังคงตามติดต่อไป แต่ทิ้งระยะห่างมากขึ้น ตาแก่ยังคงเข็นรถต่อไป ส่วนสามัญก็ตามไปเรื่อยๆ มีคนจรจัดคนหนึ่งเดินสวนทางกับตาแก่ สามัญพยายามมองภาพที่เห็นไกลๆ นั้น จนเดาได้ว่า คนจรจัดพยายามขอน้ำดื่มที่เห็นว่าวางในลังโปร่งๆ จำนวนมาก แต่ตาแก่ไม่ยอมให้ หลังจากพูดอะไรกันสักอย่าง สักพักคนจรจัดก็ยกมือพนมเหนือหัว ตามความคิดของสามัญ คนจรจัดคงยกมือไหว้ขอน้ำกินเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อไม่ได้ก็เดินจากไป ตาแก่ยังคงเข็นรถน้ำต่อไป

สามัญคิดในใจ ตาแก่ช่างเห็นแก่ตัวอย่างเลวร้ายนัก ของขอมาฟรีๆ จากพระ จะเอาไปอนุเคราะห์เพื่อนร่วมโลกที่กำลังหิวกระหายน้ำยังไม่ยอมเสียแม้เพียงขวดสองขวด คงจะเอาไปขายหมด

ตาแก่เข็นรถเข็นเข้าไปในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ซึ่งธรรมดายามไม่น่าจะอนุญาตให้เข้า แต่ตาแก่ที่ดูรู้จักกับยามเป็นอย่างดี ก็เข็นรถเข็นเข้าไปโดยมียามช่วย

สามัญคิดในใจ มันคงทำเป็นกระบวนการเอาน้ำไปขายในสวนสาธารณะ ที่ผู้คนที่มาออกกำลังกายต้องซื้อน้ำดื่ม สามัญยังคงใช้กล้องของเขาบันทึก ทุกขั้นตอนความชั่วช้าของตาแก่เจ้าของรถเข็นน้ำออกมาเป็นภาพนิ่ง พลางคิดสมเพชในใจว่า เกิดมาจนแล้วยังไร้น้ำใจ ไม่ทำทานแล้วยังเอาน้ำของวัดไปขายเอาเงินไปใช้ คิดต่อไปอีกว่า ดูสิรายได้แบบไม่ต้องลงทุนขนาดนี้ ยังไม่รู้จักเก็บเงินยังจนจนแก่ซอมซ่อขนาดนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าขายเอาเงินได้ก็คงเอาไปกินเหล้าหมด และคงหากินกันเป็นขบวนการที่ชั่วช้าสามานย์

ตาแก่เข็นรถไปหยุดที่หน้าห้องน้ำสาธารณะ เอากะละมังที่อยู่ใต้รถเข็นออกมารองน้ำใส่ผสมน้ำยาล้างจาน แล้วก็เอาขวดบรรจุน้ำที่ขอมาเปล่าๆ จากทางวัดมาล้างทำความสะอาดด้านนอกขวดด้วยฟองน้ำทีละขวดๆ

สามัญที่เห็นภาพนั้น รู้สึกทึ่งกับตาแก่ที่ทำชั่วได้แนบเนียน ถึงขนาดเอาขวดบรรจุน้ำออกมาล้างให้สะอาดดูเหมือนใหม่ เพื่อจะได้ขายน้ำดื่มบรรจุขวดบรรจุแก้วได้อย่างแนบเนียน ในราคาเต็ม แถมยังมาใช้น้ำฟรีที่สวนสาธารณะที่มาจากเงินภาษี ทั้งที่อย่างตาแก่คงไม่เสียภาษีใด นอกจากภาษีมูลค่าเพิ่มที่บังคับเก็บจากสินค้า

ตาแก่คนนี้วางแผนแยบยลอย่างเหนือชั้นจริงๆ สามัญพอมีข้อมูลจากที่ศึกษามาว่า น้ำดื่มบรรจุขวดเหล่านั้น พอพระท่านมีมากเข้าๆ ก็กองเก็บจนอาจเกิดความสกปรกจากฝุ่นได้ ควรจะล้างก่อนนำมาใช้ ยิ่งกว่านั้นหากกองเก็บไม่ดีอาจมีหนูหรือความสกปรกจากแมวหมามาทำให้สกปรกยิ่งขึ้นไปอีก

บางวัดมีน้ำขวดมากจนพื้นกุฏิไม้แอ่นลงมาเลยทีเดียว น้ำพวกนี้เท่าที่สามัญมีข้อมูล พระท่านจะรวมรวบไว้ตอนงานวัด โดยจะนำมาล้างทำความสะอาดแบบที่ตาแก่ทำอยู่ และแจกจ่ายสาธุชนที่มาร่วมงาน หรือบางทีมีงานกฐินผ้าป่า เจ้าภาพที่รู้จักกับทางวัด ก็จะขอบริจาคเพื่อนำน้ำติดรถไป หรือบางทีก็นำไปแจกในงานวันเด็กหากมีโรงเรียนอยู่ติดกับวัด หรือหน่วยทหารที่จัดงานวันเด็กมาขอความอนุเคราะห์

ตาแก่ล้างขวดและแก้วบรรจุน้ำจนสะอาดใช้ผ้าสะอาดเช็ดจนแห้ง จากนั้นเรียงจนเต็มกะละมัง แล้วเข็นน้ำออกไปทางร้านขายน้ำ

ผิดคาด ตาแก่เข็นรถเข็นจนเลยร้านขายน้ำ และออกจากสวนสาธารณะไป

ตาแก่ หยุดรถอีกครั้งที่ร้านขายน้ำแข็ง เมื่อเจ๊อ้วนเจ้าของร้านเห็นตาแก่ซอมซ่อ เจ๊อ้วนก็ให้ลูกน้องนำลังใส่น้ำแข็งพลาสติกขนาดย่อมไปวางที่ด้านหน้ารถตาแก่ นำน้ำแข็งป่นใส่ลัง ตาแก่ไปนั่งคุยกับเจ๊ในร้าน และดื่มน้ำชาที่เจ๊นำมาให้ ขณะที่ลูกน้องในร้าน ช่วยลำเลียงขวดน้ำดื่ม น้ำดื่มบรรจุแก้ว บางส่วนหมกในน้ำแข็งป่นในถังนั้นเพื่อให้ได้รับความเย็น

ข้าวของพะรุงพะรังที่ไม่จำเป็น ถูกนำไปฝากไว้ที่หลังร้านเจ๊ รถเข็นของพะรุงพะรังแปลงร่างกลายเป็นรถขายน้ำ สามัญรู้สึกทึ่งอีกครั้งในความแยบยลในการหากินกับสมบัติพระศาสนาอย่างเหนือชั้น รถเข็นขายน้ำคันนั้น พร้อมที่จะออกปฏิบัติการแล้ว

ตาแก่ไม่ต้องเสียเงินสักบาทที่ร้านน้ำแข็งของเจ๊ สามัญคิดว่าตาแก่คงเซ็นชื่อไว้ รอจ่ายรวมกันปลายเดือน

ตามที่สามัญคาดไว้ ตาแก่เข็นรถเข็นขายน้ำคั้นนั้นออกไปทางสถานีรถไฟ สามัญ คิดว่า ตาแก่คงต้องเอาน้ำไปขายที่สถานีรถไฟแน่นอน จะเป็นอื่นใดไม่ได้ และนึกสาปแช่งก่อนที่ตามติด สืบเรื่องราวต่อไป
..........................

ฟอร์เวิร์ดเมล์ภาพนิ่งชุดใหม่ ถูกถ่ายทอดออกไปแล้ว และถูกส่งต่อไปครั้งแล้วครั้งเล่า จนเชื่อได้ว่ามีผู้อ่านเป็นร้อยหรือหลายร้อย มันอาจไม่ประสบความสำเร็จเท่าอีเมล์ ชุดแฉของเฮงซวยในถังสังฆทาน แต่มันก็ทำหน้าที่ตีแผ่พฤติกรรมที่น่าสนใจในมุมมองของสามัญ เกี่ยวกับคนแก่คนหนึ่งให้สังคมรู้จัก

สามัญนึกไปถึงเหตุการณ์ในวันนั้น โชคดีว่าพฤติกรรมนักสืบมืออาชีพ ทำให้เขาตามติดพฤติกรรมจนจบ ทราบเรื่องราวชัดแจ้ง ไม่ตัดสินใจด่วนสรุปตามที่ตนเองคิด

สุดท้ายสามัญพบว่า

ตาแก่จอดรถขายน้ำนั่งรอโดยไม่ขายน้ำสักขวด รอจนรถไฟขบวนหนึ่งจากภาคอีสานเข้าจอดที่ชุมทาง พระสงฆ์จำนวนมากลงจากรถไฟเพื่อที่จะเปลี่ยนรถไฟแล้วเดินทางต่อไปทางใต้

ตาแก่นำน้ำขวดที่แกล้างภาชนะบรรจุภายนอกจนสะอาด ด้วยความประณีตบรรจงเหล่านั้น ถวายแด่พระสงฆ์ที่ท่านมีธุระเดินทางผ่านสถานีรถไฟชุมทางใหญ่ พระสงฆ์มีจำนวนมากกว่า 30 รูป และตาแก่แจ้งท่านตามตรงว่า นำเอามาจากวัดใหญ่แถวๆ นี้ ล้างภาชนะบรรจุจนสะอาดแล้วจึงนำมาถวายให้ท่านเพื่อดื่ม และนำติดตัวไปดื่มในระหว่างเดินทางต่อไป จะได้ไม่ต้องลำบากซื้อหาหากไม่มีญาติโยมถวาย

สามัญลองเสาะหาคนที่พอรู้จักคนจรจัดคนนั้น คนที่เขาเคยคิดว่าจะมาขอน้ำกิน สอบถามแล้วพบว่าคนๆ นั้นไม่ใช่คนจรจัดแต่เป็นพนักงานขนส่งสินค้าของการรถไฟ เขาจึงตามหาจนพบ พนักงานเล่าให้ฟังว่า “ลุงแกขอน้ำจากวัดมาถวายพระที่นี่เรื่อยแหละ ธรรมดาเอามาไม่กี่ขวด มีพระที่สถานีรถไฟนี้ทุกวัน พอแกรู้ว่าวันนี้จะมีพระสงฆ์เดินทางเป็นหมู่คณะจากอีสานลงใต้ แกเลยเตรียมมามากเป็นพิเศษ ผมเจอแกเมื่อเช้าก็ยกมือท่วมหัวอนุโมทนาบุญกับแก แกเป็นคนดีคนหนึ่งเลยนะครับ”

สามัญชื่นชมตาแก่ซอมซ่อ ที่ทำตัวเป็นสื่อกลางในการทำให้ทานที่นำถวายแด่สงฆ์ที่อาจมากเกินไปในบางจุด ไปสู่จุดที่พระสงฆ์รูปอื่นมีความจำเป็นต้องใช้สอย เพื่อเกิดประโยชน์สูงสุดแก่หมู่สงฆ์ เขาได้เรียนรู้อีกว่า อย่าตัดสินใครโดยเห็นข้อมูลแค่ครั้งแรก โลกนี้ไม่ได้มีแต่คดีชู้สาวที่พอจะเดาตอนจบได้ แต่มีเรื่องน่าประทับใจหลายเรื่อง ที่น่าสืบหาความจริง และบางทีอาจเป็นเรื่องดีๆ ที่ซ่อนอยู่ในสังคมอันซับซ้อนของเมืองใหญ่แห่งนี้

...............................................