เรื่อง หมูหมู
อรรถพล คำเสนาะ
?
?เฮ้ยดูนั่นสิ ขนขึ้นรถไปอีกคอกนึงแล้ว? รำแห้ง หมูเพศผู้วัยกำลังกินกำลังนอน ตะโกนเรียกให้เพื่อนหมูดูพวกมนุษย์ที่กำลังต้อนหมูคอกหนึ่งขึ้นรถบรรทุกสิบล้อขนาดใหญ่
?มันเอาพวกนั้นไปไหนอ่ะ รำแห้ง? กีกี้เพื่อนหมูร่วมคอกถาม
?ปูโธ่ เจ้ากีกี้ มัวแต่กินแล้วก็นอนไม่สนใจอะไรบ้างเลยนะแกน่ะ ฉันสังเกตพวกคอกก่อนหน้าที่ถูกขนไปไม่มีสักตัวที่จะได้กลับมาอีก แล้วแกคิดว่ามันเอาพวกนั้นไปไหนล่ะ?
?รำแห้งหมายความว่า? กีกี้เบิกตาโต ?รำแห้งหมายความว่าเขาจะเอาเราไปใช้แรงงานหรอ ไม่นะไม่ กีกี้ถนัดเรื่องกินกับนอนเท่านั้นเรื่องอื่นกีกี้ไม่ถนัดง่ะ? พูดเสร็จกีกี้ก็วิ่งวนไปมา
?เจ้างั่งกีกี้เอ๊ย? รำแห้งใช้กีบคู่หน้ากระโดดถีบไปที่พุงหนาของกีกี้ จนกีกี้หงายท้องม้วนตัวไปสองสามตลบ
?หมูอ้วนๆ อย่างพวกเราเนี่ยนะมันจะเอาไปใช้แรงงานอะไรวะ มันจะเอาพวกเราไปเชือดเว้ย? กีกี้รีบม้วนตัวกลับมายืนอย่างรวดเร็วตามเดิม ใบหน้าซีดเผือด
?รำแห้งหมายควมว่าเราจะถูกเจี๋ยนเหรอ? กีกี้ถามเสียงสั่น
?เออซิวะกีกี้ ฉันว่าพวกเราต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ?
?ไม่นะไม่ กีกี้ยังไม่อยากตายง่ะ กีกี้ยังโสดซิงอยู่เลยนะ กีกี้คงตายตาไม่หลับแน่เลยอ่ะ แง? กีกี้ร้องครวญหงายท้องบิดตัวไปมา
?เจ้างั่งกีกี้ หุบปากก่อนเว้ยฉันจะใช้ความคิด? รำแห้งใช้กีบคู่หลังกระโดดถีบแบบม้าดีดใส่สีข้างของกีกี้
?โอ๊ย ก็กีกี้กลัวนี่รำแห้ง งั้นรำแห้งคิดไปละกันนะ กีกี้ขอตัวไปนอนก่อน? พูดเสร็จกีกี้ก็เดินไปทิ้งตัวลงนอนหงายท้องกลิ้งเกลือกอย่างสบายใจ ที่มุมหนึ่งของคอก
?แกแน่ใจนะว่าแกกลัวน่ะกีกี้? รำแห้งตะโกนไล่หลัง
วันนั้นทั้งวันผ่านไปด้วยการประชุมระดมความคิดแบบหมูๆ ของรำแห้งและเพื่อนหมูในคอก ซึ่งก็ได้ข้อสรุปว่าจะหนีไปตายเอาดาบหน้า ดีกว่าอยู่ให้เขาเอาไปเชือด ส่วนเจ้ากีกี้ก็ยังคงใช้ชีวิตสำราญแบบกีกี้ ไม่ได้สนใจเรื่องราวอะไรนัก
ตกดึกคืนนั้น
?กีกี้ กีกี้ ตื่นได้แล้วเว้ย? รำแห้งใช้กีบหน้าสะกิดกีกี้
?อะไรเหรอรำแห้ง นี่มันดึกแล้วนะกีกี้ง่วง? กีกี้ตอบด้วยเสียงงัวเงีย
?เจ้าบ้ากีกี้แกไม่ได้ฟังที่เขาประชุมกันเลยใช่ไหมเนี่ย ได้เวลาหนีแล้วเว้ยตื่นๆ?
กีกี้ลุกขึ้นด้วยท่าทีงัวเงีย เพื่อนหมูในคอกตื่นกันหมดแล้ว ด่านแรกที่ต้องฝ่าคือประตูกั้นคอกที่ถูกล็อคด้วยกลอนล็อคประตู รำแห้งกระโดดขี่หลังกีกี้ ค่อยๆใช้กีบคู่หน้าเลื่อนล็อคประตูออกได้สำเร็จ รำแห้งเดินนำหน้า ตามด้วยกีกี้ และเพื่อนหมูทยอยเดินออกจากคอกกั้นทีละตัวเป็นแถวเรียงหนึ่ง ออกมาบริเวณทางเดินแล้ว รำแห้งเดินนำไปยังหน้าประตูโรงเพาะเลี้ยงพบว่า มีเจ้าหน้าที่ดูแลนั่งหลับอยู่หน้าบริเวณทางออกหนึ่งคน รำแห้งจึงกระซิบบอกเพื่อนๆ ให้เดินตามกันมาด้วยฝีเท้าที่เบาที่สุด รำแห้งค่อยๆย่องเดินนำหน้าเพื่อนผ่านหน้าคนดูแลทีละตัว ทีละตัว จนครบทุกตัว โดยที่คนดูแลยังหลับอยู่ตามเดิม
อิสรภาพอยู่ข้างหน้าแล้ว ข้างหน้าอีกประมาณร้อยเมตรเป็นทางออกจากฟาร์มแห่งนี้ หมูกว่าห้าสิบชีวิต ต่างวิ่งอย่างเต็มฝีเท้ามุ่งไปยังประตูสู่อิสรภาพ
แต่อนิจจาเหล่าหมูหารู้ไม่ว่า ฟาร์มแห่งนี้ติดเซ็นเซอร์กันขโมยไว้ด้วย ซึ่งเซ็นเซอร์นี้ติดตั้งอยู่บริเวณทางเข้าออกทุกทาง เมื่อบรรดาหมูวิ่งไปได้ครึ่งทางก็ไปสัมผัสเอาเซ็นเซอร์เข้า
ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ...
เสียงไซเรนดังขึ้นไปทั่วบริเวณ นายป๋องเจ้าหน้าที่คนดูแลหมูสะดุ้งตื่น วิ่งออกมาดูพบว่า เหล่าหมูต่างวิ่งแตกตื่นไปกันตัวละทิศตัวละทาง ด้วยความตกใจกลัว ผู้อำนวยการของฟาร์มและเจ้าหน้าที่ดูแลฟาร์ม ต่างวิ่งมาดูกันอย่างพร้อมเพรียง
?ไอ้คุณป๋อง คุณเฝ้าหมูยังไงหมูถึงได้หลุดมาขนาดนี้? ผู้อำนวยการตะโกนถามนายป๋อง
?ขอโทษครับหัวหน้า พอดีผม...?
?งีบหลับ? ผู้อำนวยการช่วยพูดต่อให้จบประโยค
?ครับหัวหน้า ผมขอโทษครับ?
?ช่างเถอะตอนนี้ช่วยกันจับก่อนดีกว่า?
?เอ่อหัวหน้าครับ หมูคอกนี้พรุ่งนี้ก็ต้องถูกส่งไปแล้ว ผมว่าเราจับหมูขึ้นรถบรรทุกเลยดีไหมครับ ถ้าจับเข้าคอกพรุ่งนี้ก็ต้องมาต้องต้อนขึ้นรถบรรทุกอีกอยู่ดี?
?เออดีเหมือนกัน งั้นแกไปถอยรถมา?
?ครับหัวหน้า?
เจ้าหน้าที่ต่างช่วยกันจับหมูขึ้นรถบรรทุกอย่างทุลักทุเล เพราะแต่ละตัวต่างตกใจวิ่งไปทั่วฟาร์ม พอจับได้ก็ดิ้นใหญ่ ใช้เวลากว่าสองชั่วโมงกว่าจะจับทุกตัวขึ้นรถได้หมด
เช้าวันนั้น รถบรรทุกเริ่มขับเคลื่อนออกจากฟาร์ม บรรดาหมูทั้งหลายในรถบรรทุกต่างมีอาการเศร้าซึม เพราะรู้ในชะตากรรมของตนเอง ยกเว้นกีกี้ที่รู้สึกตื่นเต้นที่ได้เห็นโลกภายนอกฟาร์ม
?กีกี้ แกนี่ไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรเลยนะไม่ว่าสถานการณ์ไหนอ่ะ? รำแห้งพูดกับกีกี้
?จะทุกข์ไปทำไมล่ะรำแห้ง จะเร็วจะช้ายังไงก็ต้องตายเข้าซักวัน อย่างน้อยเราเกิดเป็นหมู การตายของพวกเราก็ได้ไปต่อชีวิตให้สัตว์อื่นนะ กีกี้ว่าเป็นโอกาสอันดีที่เราจะได้สร้างกุศล เผื่อชาติหน้าเราจะได้ไม่ต้องกลับมาเกิดเป็นหมูอีกไง กีกี้อโหสิให้พวกมนุษย์แล้วล่ะ?
รำแห้งจ้องหน้ากีกี้ น้ำตาค่อยๆ ซึมออกมาจากนัยน์ตาทั้งสองข้าง เพราะประทับใจในวาทะของกีกี้เพื่อนรักของเขา
?