ยารักษาใจ - ฉบับที่ ๑๗๑

นิทานทิวลิป

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในเมืองที่เต็มไปด้วยดอกทิวลิป
ดอกเบญจมาศรับบทเป็นพระอาทิตย์
รัศมีของดวงสุริยาช่างดูหงิก ๆ งอ ๆ เหมือนมาม่า

 ดอกทิวลิปดอกน้อยงัวเงียตื่นขึ้นมา

มันเกิดความสงสัยว่า
เอ... ในบรรดาพวกเรา ทิวลิปสีอะไรสวยที่สุดนะ ?

ทิวลิปสีชมพูรีบตอบทันใด ก็พวกเรานี่ไง กลุ่มสีชมพูนี่แหละ สวยที่สุด

ทิวลิปสีแดงสองต้นเดินผ่านมา ต่างตกใจผงะหงาย

สองต้นนั้นเดินจูงมือไปกระซิบกัน
"นี่เธอ จะยอมพวกนั้นมั้ย"

"ไม่มีทาง พวกเรายอมไม่ได้หรอก สีแดงต่างหากสวยที่สุด"
ทิวลิปสีแดงต่างมารวมตัวกันและกู่ร้อง

ทิวลิปสีขาวเองก็ถึงกับนัดชุมนุมกัน

"จะว่าไป พวกเราก็สวยไม่แพ้ใครหรอกนะ"
พวกเธอกล่าวเรียบ ๆ แต่จริงจัง ตั้งแถวยืนประท้วงอย่างเรียบร้อย

ทิวลิปสีส้มอ้าปากเถียงตะเบ็งเซ็งแซ่
"ถึงยังไง พวกเธอก็สวยเปรี้ยวสู้ชั้นไม่ได้หรอก"

ทิวลิปสีเหลืองยืดตัวตรง
"สีเหลืองทองอย่างพวกฉันมีราคากว่าเยอะนะ"

ทิวลิปสีม่วงอยู่คนละฝั่งแม่น้ำ ส่งสายลับไปดักฟัง

จากนั้นเรียกพวกพ้องกรูกันมาที่ริมน้ำ

"ให้รู้เสียบ้างว่าใครเริ่ดกว่าใครกันแน่"

"แย่แล้วว เราเป็นต้นเหตุให้ทิวลิปสีต่าง ๆ ลุกฮือขึ้นมาเถียงกัน"
ทิวลิปน้อยวิ่งหน้าตั้ง

ไปหาผู้เฒ่าปลาหมึก

ผู้เฒ่างุ้มกลีบคิด

หันไปปรึกษาขุนพลเบญจมาศ ขุนพลเบญจมาศถอยกรูดไปชิดติดกำแพงเมือง

หันไปหามิสลิลลี่
มิสลิลลี่ส่ายหน้าดิก "อย่าให้ฉันต้องไปยุ่งเรื่องของชาวบ้านเลย"

"พวกท่านต่อล้อต่อเถียงอะไรกัน"
ใบไม้กระดำกระด่างกลุ่มหนึ่งเอ่ยถาม

ทุกต้นหยุดกึก และหันไปมองใบไม้นั้น

บางทีมันอาจจะช่วยตัดสินได้กระมัง ว่าทิวลิปสีไหนสวยงามที่สุด...

สปอตไลท์ส่งไปที่ใบไม้กระดำกระด่าง แต่มันยังยืนท่าเดิม
เพราะแค่บังเอิญติดมาในกล้อง ไม่ได้ตั้งใจถ่าย

"พวกท่านดูข้าซี ชื่อก็ไม่มี หรือบางทีข้าอาจจะมีชื่อก็ได้
แต่ไม่ได้มีคนสนใจปักป้ายให้ ข้าถูกนำมาประดับในเมืองนี้
มาเป็นเวลานานโดยไม่มีคนเหลียวมองเลย
พวกท่านทะเลาะกันให้เหี่ยวเฉาไปให้หมดก็ดี คนจะได้หันมาสนใจข้าบ้าง"

"โอ... จริงด้วย"
ทิวลิปสีส้มพลันบังเกิดแสงสว่างทางปัญญาลุกโพลงขึ้นมาก่อนใครเพื่อน

"เราไม่ควรจะมานั่งถกเถียงกันให้กลีบช้ำเปล่า ๆ ซีนะ"
ทิวลิปสีชมพูคิดได้บ้าง

"ใช่ ๆ ๆ ๆ "
ทิวลิปสีแดงส่งเสียงประสาน ย่อตัวเล่นเวฟโดยพร้อมเพรียงกัน

"เราทุกต้นมีความงามของตนเอง มีความต่างที่สี มีความเหมือนที่เป็นดอกไม้เหมือนกัน"
ทิวลิปสีขาวพยายามจะปล่อยคำคม บางดอกซาบซึ้ง บางดอกส่ายหน้า

"เอาเป็นว่าเรามารักกันไว้เถอะนะ"
ทิวลิปสีเหลืองหันไปจูจุ๊บทิวลิปสีม่วง

นิทานเรื่องนี้ก็จบลงด้วยดี
เจ้าใบไม้กระดำกระด่างก็เป็นพระเอกไร้นาม ที่คนยังไม่รู้จักต่อไป...

แต่ใครเลยจะรู้ ว่าใบไม้ไร้นามเหล่านี้
ได้ช่วยสร้างสันติภาพของเหล่าทิวลิปแสนสวยทั้งหลายเอาไว้ได้

บางครั้ง สิ่งไร้นาม ก็ใช่ว่าจะไร้ค่าเสมอไป จริงไหมคะเด็กๆ :)