ยารักษาใจ - ฉบับที่ ๑๕๗
TEARS SERIES
ตอนที่ 20 ๛ ภูษาโยง ๛ (บทที่ 13 : Twinkle, Twinkle Little Star)
โดย วิลาศินี
ขอบคุณภาพจาก http://tx.english-ch.com/teacher/olay/level-b/lexie-and-the-star-princess/
...
...
...
นิทานที่ฮานาโกะจำได้ดี คือเรื่องราวของเจ้าของคฤหาสน์แห่งหนึ่ง ผู้ถึงวัยชราและคิดหาผู้สืบทอดและดูแลคฤหาสน์อันใหญ่โตมโหฬาร เจ้าของคฤหาสน์ผู้นั้นมีบุตรและธิดาจำนวนสามคน ได้แก่ พี่ชายคนโต พี่ชายคนรอง และน้องสาวคนเล็ก ก่อนตำแหน่งเจ้าของคฤหาสน์จะว่างลงผู้เป็นบิดาได้ทำการทดสอบลูกๆ ทั้งสาม ว่าจะมีลูกคนใดเติมเต็มคฤหาสน์แห่งนี้ได้ด้วยเงินเพียง 100 เยนเท่านั้น
ปริศนาของนิทานที่พ่อเล่า แม้จะถูกเฉลยมาแล้วนับจำนวนครั้งไม่ถ้วน ฮานาโกะก็ยังเพียรพยายามขอให้พ่อเล่าให้ฟังอีกเรื่อยๆ จนกระทั่งบางวันที่พ่อไม่ว่าง ผู้รับหน้าที่นั้นจึงต้องกลายเป็นเกนโซซึ่งอยู่ในวัยใกล้เคียงกับฮานาโกะมากกว่ามาซารุผู้เป็นพี่ชายคนโต
“ห้ามเปลี่ยนเนื้อเรื่องนะ ต้องเล่าเหมือนพ่อเป๊ะๆ”
“อืม เล่าเหมือนพ่อเป๊ะๆ”
เกนโซนั่งไขว่ห้างอยู่ข้างเตียง มือข้างหนึ่งถือหนังสือนิทาน อีกข้างหนึ่งเท้าโต๊ะและเล่าให้ฟังด้วยเสียงยืดยาน จนน้องสาวต้องลุกขึ้นมาสะบัดผ้าห่มเอามือตบฟูกสองสามทีแล้วโวยวาย
“ไม่ ไม่ ไม่ เล่าดีๆ เล่าใหม่”
เท่านั้นเอง เกนโซต้องขยับมานั่งตัวตรงเผงและเล่าด้วยอาการสุขุมนุ่มนวล น้ำเสียงอ่อนโยน เหมือนที่พ่อเคยเล่าให้ฮานาโกะฟังเป็นครั้งแรก
“พี่ชายคนโต นำเงิน 100 เยนไปซื้อขนนกได้มาจำนวน 100 กระสอบ เขาได้ขึ้นไปบนหลังคา งัดหลังคาคฤหาสน์ออกมา แล้วโรยขนนกลงมาจากบนหลังคา เพื่อจะให้ขนนกปกคลุมไปทั่วทั้งคฤหาสน์ แต่ปรากฏว่าขนนกได้ถูกลมพัดปลิวไปติดตามต้นไม้บ้าง ติดตามหน้าต่างบ้าง ไม่อาจปกคุลมคฤหาสน์ได้สมบูรณ์แต่อย่างใด”
“อืมม ถูกต้อง พี่มาซารุนี่ไม่ไหวเลย”
ฮานาโกะพยักหน้าหงึกหงัก
“ส่วนพี่ชายคนรอง ได้นำเงิน 100 เยนไปซื้อเทียนไขจำนวน 100 แท่ง ไปจุดไว้ตามจุดต่างๆ ของคฤหาสน์ เขาพยายามใช้แสงสว่างเติมเต็มคฤหาสน์ทั้งหลัง แต่ปรากฏว่า เขาลืมนำไปจุดไว้ในปล่องไฟ ทำให้การเติมเต็มคฤหาสน์ไม่สมบูรณ์อีกเช่นกัน”
“พี่เกนโซต้องพยายามอีกนิดสินะ”
“ฝ่ายน้องสาวคนเล็ก ที่ได้แต่นั่งกระหยิ่มยิ้มย่อง เรียกคนรับใช้นำเงินไปซื้อมะนาวและน้ำผึ้งมาผสมน้ำจิบดื่มอย่างเย็นใจ เมื่อถึงคราแสดงฝีมือ เธอก็ได้ทำสิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจไปตามๆ กัน นั่นคือ เธอเริ่มต้นร้องเพลงเสียงหวานก้องกังวานไปทั่วคฤหาสน์”
จากนั้นฮานาโกะก็เอนตัวลงนอนและเริ่มร้องเพลง พร้อมกับเหลือบตามองพี่ชายให้ร้องตามด้วย เกนโซต้องร้องคลอตามเบาๆ พร้อมๆ กับดึงผ้าห่มขึ้นไปคลุมหน้าอกน้องสาวและลูบหัวให้น้องนอน
きらきらひかる
(ดารา ดารา กระพริบพราว)
お空の星よ
(ฉันนั่งมอง วาว วาว เธอเป็นไง)
まばたきしては
(สูงไป สูงไป บนฟ้าไกล)
みんなを見てる
(คล้ายเม็ดเพชรพลอยลอยในอากาศ)
きらきらひかる
(ดารา ดารา กระพริบพราว)
お空の星よ.
(ฉันนั่งมอง วาว วาว เธอเป็นไง)
เมื่อเพลงจบ ก็ถึงบทสรุปของนิทาน
“และเสียงเพลงนั้นเอง ที่เข้าไปแทนที่ความเงียบเหงา ความว่างเปล่า และเติมเต็มไปทั่วทั้งคฤหาสน์ได้อย่างสมบูรณ์ น้องสาวคนเล็กจึงถูกเลือกให้รับหน้าที่ดูแลคฤหาสน์หลังใหญ่หลังนั้น คอยหุงหาอาหาร และร้องเพลงต้อนรับเมื่อพี่ชายทั้งสองกลับมาจากการทำงาน แล้วทั้งสามพี่น้อง ก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข”
เมื่อนิทานจบลง เด็กหญิงฮานาโกะก็จะหลับตาพริ้มลงอย่างพอใจและหลับสนิทไปในที่สุด
...
...
...
ฮานาโกะฝันไปว่า ตนเองกลับไปอยู่ในวัยเยาว์และเกนโซกลับมาเล่านิทานให้ฟังอีกครั้งหนึ่ง พอถึงเวลาเช้า เธอก็งัวเงียตื่น และพบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงเล็กๆ ขนาดไม่เกินสี่ฟุต ในห้องไม่ใหญ่นัก มีเกนโซนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้มองดูเธออยู่ ฮานาโกะพยายามเขม้นมองภาพที่เห็น จนแน่ใจว่าไม่ใช่ความฝัน และรวบรวมประมวลความคิดอยู่ในหัว ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้าที่เธอจะสลบไปและฟื้นขึ้นมา ฮานาโกะร้องเรียกพี่ชายเสียงค่อย
“พี่เกนโซ”
“ว่าไง”
“เค้าฝันว่าพี่เกนโซกลายเป็นฆาตกรโรคจิต”
“อืม”
พี่ชายทำท่าคิดหนัก ฮานาโกะซึ่งไม่ใช่เด็กแล้ว ยันตัวลุกขึ้นมาจากเตียง พอมองไปรอบห้อง จึงพบว่า มีหญิงสาวอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงโซฟาด้านนอก พอเกนโซให้สัญญาณ เธอก็ขยับลุกเดินเข้ามาใกล้
“คนนี้หรือเปล่า เหยื่อที่ถูกพี่ฆาตกรรม”
“อะ”
ระหว่างที่เกนโซอุ้มฮานาโกะมานอนบนเตียง นักนินถูกปล่อยตัวให้ออกมาอาบน้ำชำระร่างกายและเปลี่ยนเสื้อผ้า หญิงสาวมาในชุดปรกติและสภาพเรียบร้อยหน้าตาหมดจด แม้จะยังดูอ่อนแรงอยู่บ้าง แต่เมื่อนั่งลงนิ่งๆบนเก้าอี้ข้างๆ เกนโซ ผิวพรรณเธอก็ยังดูผุดผาด ใบหน้ากระจ่างใส แววตาสงบเย็น ไม่มีวี่แววตื่นตระหนกตกใจแบบที่ตัวประกันหรือเหยื่อทั่วไปควรจะเป็น
แต่ก็ใช่คนเดียวกันกับที่เธอเห็นแน่นอน
“คนนี้แหละ”
สองพี่น้องสนทนาเป็นภาษาญี่ปุ่น นักนินได้แต่นั่งฟังตาแป๋ว ไม่กล้าขัดจังหวะ เกนโซบอกเธอแล้วในช่วงที่หญิงสาวตรงหน้าสลบไป ว่าฮานาโกะเป็นน้องสาวที่น่ารัก ฉลาด หัวไว แต่เป็นคนขวัญอ่อนและขี้ตกใจไปหน่อย นักนินรู้ว่าไม่ควรสอดแทรกบทสนทนาโดยไม่จำเป็น แต่เมื่อเห็นฮานาโกะจ้องมองเธอด้วยความสงสัยและเอ่ยปากถามอะไรบางอย่าง พอเกนโซอ้าปากจะตอบ นักนินจึงรีบขัด
“ให้ฉันคุยกับเธอเองได้ไหมคะ”
สองคนพี่น้องหันหน้ามองนักนินพร้อมกัน เกนโซเข้าใจภาษาที่เธอพูด แต่ฮานาโกะทำคิ้วย่น อยากรู้เต็มทีว่าหญิงสาวที่มาอยู่กับเกนโซคนนี้เป็นใคร
“อย่าโกหกเธอเลยค่ะ ฉันไม่อยากให้อะไรๆ ต้องเลวร้ายลงไปเพราะคำโกหกอีกแล้ว”
นักนินบอกกับเกนโซเบาๆ ชายหนุ่มพยักหน้า
“คุยอะไรกันน่ะ ขอเค้าฟังด้วยสิ”
ฮานาโกะเริ่มโวยวาย
“ก็ได้ๆ ให้สาวๆ คุยกันเอง ว่าแต่ จะคุยกันยังไงล่ะ”
“ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ฉันขอยืมโทรศัพท์ในมือคุณหน่อยได้ไหมคะ”
“หืม”
“มันมีวุ้นแปลภาษาอยู่ข้างใน ไม่เคยใช้หรือคะ”
“เอ้อ”
เกนโซยื่นโทรศัพท์ของตนเองให้กับนักนิน ฮานาโกะจับใจความได้ไม่มากนัก แต่ก็ร้องอ๋อออกมาก่อนที่เกนโซจะเข้าใจเสียอีก จากนั้นหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกบ้าง หญิงสาวแดนอาทิตย์อุทัยพรมนิ้วไปมาบนโทรศัพท์ของตนอย่างคล่องแคล่ว
“เค้านึกออกล่ะ แอพนี้ใช่ไหม”
นักนินพยักหน้าจากท่าทางที่ฮานาโกะพยายามใช้มือสื่อสาร หญิงสาวต่างชาติต่างภาษาสองคนต่างใช้เวลาไม่นานในการติดตั้งแอพลิเคชั่นแปลภาษาจากเสียงในเครื่องโทรศัพท์ เมื่อต่างคนต่างพร้อมใช้งาน ฮานาโกะจึงกรอกเสียงลงไปก่อน
“ねえ! あなたは誰ですか?”
(Nē! Anata ha daredesuka?)
โทรศัพท์ของเกนโซใช้เวลาไม่นานนักในการประมวลผลและส่งเสียงออกมาเป็นภาษาไทย
‘นี่ เธอเป็นใครน่ะ’
เกนโซหันมองสองสาวไปมาด้วยความประหลาดระคนชอบใจ
“ขอโทษนะคะ ที่ทำให้ตกใจ”
นักนินพูดช้าๆ ชัดๆ คราวนี้เครื่องของฮานาโกะเป็นฝ่ายประมวลผลบ้าง มันส่งเสียงร้องออกมาเป็นภาษาญี่ปุ่น
‘私はあなたを怖がらだごめんなさい’
(Watashi wa anata o kowagarada gomen'nasai)
ฮานาโกะร้องวาวๆ เหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ นักนินก็เผยรอยยิ้มสดใสแบบที่เกนโซนั่งมองด้วยความเก้อเขิน ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกตัวว่ากลายเป็นส่วนเกินไปเสียแล้ว
“พี่ชายฉันจับตัวเธอมาใช่ไหม บอกมาเถอะ ฉันอยู่ที่นี่ เธอไม่ต้องกลัวเขานะ”
“เปล่าค่ะ ฉันเต็มใจมาเอง พี่ชายคุณเป็นคนช่วยฉันไว้ ฉันชื่อนักนิน เอ่อ พี่ชายคุณ เคยคิดจะให้ฉันลองเป็นนัตสึกิ”
“นัตสึกิ... เออใช่ คุณเหมือนพี่นัตสึกิจริงๆ ด้วย ตอนที่ เอ่อ ยังแข็งแรงดี”
“แต่ฉันมีปัญหาบางอย่าง ที่ยินดีจะเล่าให้คุณฟังโดยไม่ปิดบัง คุณฟังด้วยกันนะคะ เกนโซ”
เกนโซพยักหน้า มีฮานาโกะเป็นคนกลางก็ดีเหมือนกัน เขาวางแผนไว้แต่แรกแล้วว่าจะให้ฮานาโกะซึ่งหลบมาพักร้อนที่เมืองไทย มาช่วยสอนภาษาญี่ปุ่นให้นักนิน พอนักนินใช้ภาษาญี่ปุ่นคล่องแล้ว จะได้สอนภาษาไทยให้นานามิ เวลาต่อมาที่ได้ข้อมูลด้านลบของนักนิน ทำให้เขาเกือบเปลี่ยนใจส่งเธอไปให้ตำรวจไทยนำไปดำเนินคดี แต่จนวินาทีนี้ เขาก็ยังมีความเชื่อยู่ลึกๆ ว่าน่าจะมีที่มาที่ไปที่เขาควรให้โอกาสเธอได้อธิบายบ้าง
ฮานาโกะชำเลืองมองพี่ชายด้วยสายตาจิกกัด
“สเป็คพี่ชายสิท่า”
สายตาและท่าทางของน้องสาวส่งออกมาแบบนั้น แต่เกนโซแกล้งทำเป็นไม่เห็นและตั้งใจฟังนักนินเล่า
“เรื่องราวเริ่มต้นมาจาก ฉัน เตชิต และภาคิม เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยมัธยม ต่อมาฉันกลายเป็นคู่หมั้นหมายของภาคิม ครอบครัวของเราทั้งสองฝ่าย ตกลงปลงใจว่าจะให้ฉันกับเขาแต่งงานและจดทะเบียนสมรสกัน แล้วค่อยพากันไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ในวันที่เราสามคนเดินทางไปถ่ายภาพก่อนแต่งงานนอกสถานที่ ภาคิมเป็นคนขับรถและประสบอุบัติเหตุ เขาขับรถชนคนตาย เตชิตที่นั่งมาในรถก็เสียชีวิต ฉันสลบไปหลายวัน เพื่อปิดบังความผิดให้กับภาคิม มีการจัดฉาก ปิดปากตำรวจ และให้เงินนักข่าว เพื่อบิดเบือนความจริง ให้กลายเป็นเตชิต ที่ตายไป เป็นคนขับรถชนผู้เคราะห์ร้ายสองคนนั้น”
ฮานาโกะอ้าปากเหวอเมื่อฟังคำแปล เกนโซเริ่มทบทวนข้อมูลที่เขาได้มา ไม่ตรงกับที่นักนินเล่านัก แต่นั่นกลับทำให้เขาเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้มากขึ้น
“คุณช่วยคนรักของคุณ ปิดบังความผิดของเขา”
เกนโซออกความเห็น
“ฉันเปล่านะคะ”
นักนินปฏิเสธไม่เต็มเสียง
“แต่พยานสำคัญในที่เกิดเหตุ ก็มีแค่คุณที่รอดชีวิต การที่คุณไม่ออกมาเปิดเผยความจริง ก็เท่ากับปิดบังความผิด ใช่ไหมครับ”
“ค่ะ ใช่ค่ะ ฉันผิดจริงๆ”
“แล้ว ไปไงมาไง เธอถึงมาอยู่กับพี่ชายฉันได้ล่ะ หืม”
“เหตุการณ์เกิดขึ้นหลังจากนั้นค่ะ...”
นักนินเล่าถึงความสัมพันธ์กับภาคิมที่แย่ลงเรื่อยๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในที่พักตากอากาศบนเกาะกลางทะเล การถูกวางยา การตกน้ำตกท่าจนมาเจอกับเกนโซบนเรือ อาการประหลาดที่เกนโซยืนยันว่าเป็นผลมาจากยา แม้นักนินก้มหน้ายอมรับแม้จะไม่เห็นด้วยทั้งหมด
“พี่ก็เลยจับถือมัดและขังไว้ในห้องใต้ดิน แล้วก็ เอ่อ ซ้อมเธอด้วยหรือเปล่า ถึงได้มีเลือดเปรอะขนาดนั้น”
ฮานาโกะหันไปไล่เรียงเอากับเกนโซ โทษฐานทำเกินกว่าเหตุ
“โธ่ เปล่าสักหน่อย”
พี่ชายอุทธรณ์
“คุณเกนโซปฏิบัติกับฉันด้วยดีค่ะ อย่าตำหนิเขาเลย เลือดที่คุณเห็น เป็นเลือดกำเดาของฉันน่ะค่ะ”
นักนินพูดพลางชี้ที่จมูกตัวเอง ทำให้ฮานาโกะเข้าใจได้ง่ายและไวกว่าเครื่องแปลภาษาเสียอีก
“อย่างนี้นี่เอง... ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ คุณก็คงรู้สึกดีขึ้นแล้วสินะคะ”
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ตอนอยู่ในห้องใต้ดิน ทำให้ฉันมีเวลาทบทวนอะไรหลายอย่าง ฉันไม่ควรจะหนีความจริงอีกต่อไป ตอนนี้สิ่งแรกที่ฉันอยากจะทำ คือไปกราบขอโทษครอบครัวของญาติผู้เสียชีวิตน่ะค่ะ”
“คุณรู้จักพวกเขาหรือครับ”
“ฉันไม่แน่ใจค่ะ จำได้แต่ว่า วันที่ฉันนั่งในรถที่เกิดอุบัติเหตุ พวกเราผ่านเส้นทางที่ไปโรงงานของคุณ และในหนังสือพิมพ์ที่ระบุชื่อผู้ตาย ก็ระบุว่าเป็นคนงานในโรงงานที่ชื่อว่า Thai-Nippon mirai shiruku เอาไว้ด้วยค่ะ”
“โรงงานของพี่นี่นา พี่เกนโซ”
“พนักงานพี่มีพันกว่าคน ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่สอบถามไปกับฝ่ายบุคคลให้เขาหาชื่อพนักงานที่เสียชีวิตในช่วงนั้นมาให้ก็ได้”
นักนินก้มหน้า
“ขอบคุณค่ะ”
เกนโซกระอักกระอ่วนขึ้นมาด้วยรู้สึกแปลกๆ หนึ่งควรดีใจที่เธอประสบทุกข์ภัยมาจริง ไม่ได้ตั้งใจหลอกเขา แต่สองคือ เธอมีคนรักอยู่แล้ว และแม้จะถูกคนรักทำร้ายอย่างแสนสาหัส น้ำเสียงต่อว่าสักคำก็ยังไม่หลุดออกมาให้ได้ยิน
“ขอให้ฉันได้สะสางอดีตที่ผิดพลาดด้วยตัวเองก่อนนะคะ แล้วฉันจะมาตอบแทนพระคุณที่คุณช่วยฉันไว้อีกครั้งค่ะ”
เกนโซถอนหายใจยาว ฮานาโกะต้องทำตัวเป็นกาวคอยประสาน
“สัญญาแล้วนะ อย่างที่ตกลงกับพี่เกนโซไว้ คุณต้องมาทำหน้าที่เป็นนัตสึกิ จนกว่านานามิจะโตพอที่จะรู้ความจริง นั่นแหละ สิ่งที่คุณต้องกลับมาตอบแทนให้พวกเรา”
“ค่ะ”
สนธิสัญญามีฮานาโกะมาเป็นพยานช่วยรับรองอีกคนหนึ่ง เกนโซสลัดความรู้สึกกระอักกระอ่วนในใจทิ้ง
เมื่อช่วยใครแล้ว ก็ควรจะช่วยเขาให้ถึงที่สุด
หากนัตสึกิยังอยู่ตรงนี้ ก็คงจะบอกเขาอย่างนี้เช่นกัน
…
…
…
- โปรดติดตามตอนต่อไป –
หมายเหตุผู้เขียน
เพลง Kira Kira Boshi
http://www.ilovelinlin.com/video/video_kirakira.html
Application แปลภาษาจากเสียง
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Bdr7X2673gQ
