ยารักษาใจ - ฉบับที่ ๑๕๕

TEARS SERIES 
ตอนที่ 18 ๛ ภูษาโยง ๛ (บทที่ 11 : STROKE)

โดย วิลาศินี

ขอบคุณภาพจาก http://wikieducator.org/Stroke/Post_Module_Quiz

...
...
...

ภาคิมเคยปวดหัวหนักๆ ตอนที่อายุ 4 ขวบ เสียงบีบแตรดังลั่นหน้าประตูบ้านกลางดึกปลุกแม่และเขาให้ตื่นมาพบกับพ่อในชุดปฏิบัติหน้าที่ที่เปรอะเปื้อนเลือดและเขม่าควัน มารดาของเขาวิ่งลงบันไดไปเปิดประตูรับพ่อแล้วถกเถียงกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เด็กน้อยแง้มประตูห้องออกมาดูพ่อกำหมัดแน่นและแม่เริ่มปิดหน้าร้องไห้ เด็กชายตัวน้อยร้องไห้ออกมาเสียงดังจนแม่ต้องเข้ามากอดไว้

“คิว ไม่เป็นไรนะลูก ไม่มีอะไร”

“แม่...หนูปวดหัว ฮือ...”

“คุณ พาลูกไปโรงพยาบาลกันเถอะ”

แม่มาจับศีรษะแล้วรู้สึกว่าตัวเขาร้อนผ่าว ผู้เป็นมารดาละล่ำละลักบอกบิดาที่ตามขึ้นมาดูอาการ

“ออกไปตอนนี้ไม่ได้ รัฐบาลยังไม่ยกเลิกประกาศเคอร์ฟิว”

“แต่คุณเป็นทหาร ใส่ชุดทหาร คุณพาพวกเราออกไปได้นี่นา”

“ไม่ได้ ผมออกไปไหนตอนนี้ไม่ได้”

ปะปนไปกับเสียงร้องไห้ของตนเอง ภาคิมได้ยินเสียงแม่คาดคั้นเอากับพ่อ และได้คำตอบที่ลอยมาเบาๆ

“ผมเพิ่งยิงคนตายมา ยิงทะลุหัว กระเด็นลงไปกองบนถนนเลย”

ระหว่างที่พ่อพูดมาไม่กี่คำและลุกเดินจากไปเหมือนคนเสียสติ แม่เอามือมาปิดหูของเขาไว้ ภาคิมแผดร้องเสียงดังลั่นและเริ่มชัก แม่พยายามดึงตัวเขานอนลงกับพื้น โดยที่ไม่รู้วิธีการช่วยเหลือและกลัวลูกจะกัดลิ้นตัวเอง มารดาของเขาเอามือของตัวเองกั้นระหว่างฟันบนกับฟันล่างของภาคิมเอาไว้ เด็กน้อยที่ชักกระตุกอยู่ดิ้นพรวดพราดและกัดมือมารดาจนเป็นแผล สักพักก็นิ่งสงบลง แม่จึงอุ้มเขาออกไปหาคนข้างบ้านและพาไปโรงพยาบาล เด็กน้อยได้รับยาลดไข้และกันชัก จากนั้นก็พักฟื้นตัวอยู่ในโรงพยาบาลอยู่หลายวัน ช่วงนั้นสภาพภายในโรงพยาบาลค่อนข้างโกลาหล เขาจำได้ว่าพอเริ่มอาการดีขึ้น เขาเกาะขอบหน้าต่างมองดูตึกที่มีการลำเลียงผู้ป่วยเข้าไปด้านใน เต็มไปด้วยคนที่บาดเจ็บ มีเลือด มีผ้าพันแผล พยาบาลที่ปลีกตัวมาดูอาการของเขาก็มาด้วยสภาพอิดโรย และหันไปพูดคุยกัน

“คนเจ็บขนมาหมดหรือยัง”

“ขนมาเท่าที่ได้ เพราะแม้แต่รถพยาบาล ตำรวจทหารก็กันไม่ให้เข้า”

พวกเธอพูดถึงพ่อของเขา...

ปีนั้นเป็นปี 2535

โภคิน เดชาพิชิต

ชายสูงวัยลักษณะภูมิฐาน แต่งกายด้วยชุดลำลองนั่งอยู่บนโซฟา เขากำลังเปิดอัลบั้มเก่าๆ ออกมาดู ขณะที่ศรีสุดาผู้เป็นภรรยาเดินไปชงกาแฟมาให้ สตรีผมสีดอกเลาคนกาแฟพลางหันไปมองสามีที่ครองชีวิตผ่านเหตุการณ์ดีร้ายมาด้วยกันนานกว่ายี่สิบปี แม้บัดนี้เขาจะไต่เต้ามาเป็นข้าราชการทหารชั้นผู้ใหญ่ มียศถาบรรดาศักดิ์ซึ่งเป็นไปตามอายุงาน แต่มิใช่ตำแหน่งใหญ่โตที่มีอำนาจตัดสินใจใดๆ ด้วยโภคินถอนตัวออกมาจากเรื่องการเมืองการปกครองมาตั้งแต่สิบกว่าปีก่อน นับจากเหตุการณ์นั้น...

ภาพของคณะบุคคลยืนเรียงกันเป็นระเบียบเรียบร้อย ด้านหน้าสุดประกอบไปด้วยผู้บัญชาการทหารสูงสุด ผู้บัญชาการทหารบก ผู้บัญชาการทหารเรือ ผู้บัญชาการทหารอากาศ และอธิบดีกรมตำรวจ ด้านหลังประกอบไปด้วยรองผู้บัญชาการทหารบก พลเอก พลเรือเอก พลอากาศเอก อีกร่วมยี่สิบนาย ด้านหลังประดับฉากไปด้วยข้าราชการทหารและพลเรือนอีกเป็นจำนวนมาก หนึ่งในนั้นกวักมือเรียกพันตรีคนหนึ่งที่กำลังตั้งขากล้องอยู่ให้เข้าไปอยู่ในกรอบรูปด้วย

‘เข้ามาสิโภคิน’

โภคินซึ่งในเวลานั้นคือพันตรีโภคินได้แต่ทำวันทยหัตถ์แล้วยืนนึ่ง เสียงของคนที่มีอำนาจสูงกว่าที่อยู่แถวหน้าเพียงเปรยเบาๆ ว่า

‘ให้เขาตั้งใจกดชัดเตอร์เถอะ เขาอาสามาทำเท่านี้’

โภคินตะเบ๊ะแล้วปฏิบัติหน้าที่ของตนต่อ เมื่อกดชัดเตอร์แล้ว สิ่งที่ปรากฏออกมา จึงเป็นประมวลภาพของคณะรักษาความสงบเรียบร้อยแห่งชาติ (รสช.) จำนวนหลายสิบคนโดยไม่มีตนเองรวมอยู่ด้วย โภคินให้เหตุผลง่ายๆ กับ “เจ้านาย” ว่าตนยินดีรับใช้ใกล้ชิด และปกป้องคุ้มกันผู้บังคับบัญชาตามประสานายทหารชั้นกลางพึงกระทำ แต่ด้วยภาระที่มีภรรยาและต้องดูแลลูกชายที่เพิ่งอายุได้เพียงสี่ขวบ จึงขอสงวนชื่อไว้ไม่เข้าร่วม แม้จะถูกหมางเมินจากผู้บังคับบัญชาอยู่บ้างในระยะแรก แต่ด้วยความเป็นคนเรียกง่ายใช้คล่อง ก็ทำให้ได้รับการยอมรับ และต่อมาเป็นคนที่ถูกลืมไปในยามที่เหตุการณ์สงบ

แต่ก็ยังมีเหตุการณ์หนึ่งที่โภคินไม่อาจลืม...

เขาถูกส่งตัวไปยังถนนราชดำเนินในวันที่ 18 พฤษภาคม 2535 เป็นวันที่รัฐบาลประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินในกรุงเทพมหานครและให้ทหารทำหน้าที่รักษาความสงบ ระหว่างนั้นเขาได้รับอนุญาตให้พกปืนเพื่อควบคุมสถานการณ์ที่เริ่มล่อแหลม กระบวนการสื่อสารและถ่ายทอดคำสั่งค่อนข้างติดขัดและจำเป็นต้องส่งต่อกันมาเป็นทอดๆ เสียงปืนนัดแรกเริ่มดังขึ้นจากทิศทางไหนสักทางและผู้คนเริ่มแตกฮือ เสียงออกคำสั่งในวิทยุสื่อสารดังก้องให้ยิงกราดออกไป ทันใดนั้นเสียงปืนก็ดังเปรี้ยงปร้างอยู่รอบตัวโดยที่อาวุธในมือของโภคินยังไม่ถูกใช้งานเลยสักนัด  ผู้ชุมนุมเริ่มกรูมาทางเขา โภคินตัดสินใจยิงปืนขึ้นฟ้าเพื่อทำการขู่ให้ผู้ชุมนุมถอยไป แต่โดยไม่คาดฝัน กระสุนนัดนั้นเจาะทะลุศีรษะชายหนุ่มคนหนึ่งที่ขึ้นไปยืนบนหลังคารถเมล์ให้ร่วงผล็อยลงมาราวกับนกปีกหัก จากนั้นเสียงปืนและเสียงโห่ร้องคำรามก็ดังกึกก้องสับสนปนเปกันไปทั่วบริเวณ โภคินไม่มีโอกาสแม้แต่จะเข้าไปช่วยเหลือผู้บาดเจ็บ เขาตัดสินใจวิ่งหนีออกจากที่เกิดเหตุ พอวิ่งไปถึงรถ ก็ขับรถบึ่งหนีกลับมาที่บ้านอย่างคนเสียสติ โภคินเคยผ่านการฝึกมาอย่างหนัก รู้วินัยของทหารเป็นอย่างดี แต่ปณิธานที่จะปกป้องประเทศชาติได้ถูกทำลายลงอย่างย่อยยับกับมือของตนเอง เขาฆ่าประชาชนที่ไม่มีอาวุธอยู่ในมือ แล้วยังจะมีหน้าบอกว่าตนเองเป็นทหารของพระราชาและประชาชนอย่างไรได้

แล้วยิ่งเมื่อกลับถึงบ้านก็พบกับลูกชายเป็นไข้ตัวร้อนโดยที่เขาไร้สติปัญญาจะปกป้อง

ชายชรานั่งมองภาพนั้นอย่างซึมเซา ความรู้สึกร้าวรานปรากฏอยู่ตามรอยยับย่นบนหางตาและดวงตาเศร้าหมอง

“เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว คุณยังเก็บอัลบั้มนี้กลับมาดูอีกหรือคะ”

ศรีสุดาที่อยู่ในวัยห้าสิบกว่าปีนำกาแฟมาวางบนโต๊ะและทรุดนั่งลงบนโซฟาข้างๆ สามี โภคินละสายตาจากภาพเก่าๆ หันมามองศรีภรรยาที่เป็นคู่ทุกข์คู่ยาก และหลายครั้งหลายครา เธอเป็นฝ่ายเข้มแข็งกว่าเขาหลายเท่า สตรีที่อยู่ข้างกายเขาคนนี้เอง ที่เป็นคนเหนี่ยวรั้งไม่ให้เขาเข้าร่วมปฏิบัติการอันน่าอดสู แต่เขาก็ยังดื้อดึงออกไปตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชา

ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน เธอเป็นผู้แก้ไขปัญหาทุกอย่างตั้งแต่พาลูกชายเข้าโรงพยาบาล กลับมาปลอบใจ สั่งให้เขาอาบน้ำอาบท่า กบดานอยู่กับบ้าน เมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างคลี่คลาย ค่อยกลับไปรายงานตัวในกรมตามปรกติ

จนกระทั่ง เวลาค่ำของวันพุธที่ 20 พฤษภาคม พ.ศ. 2535 พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้นายสัญญา ธรรมศักดิ์ ประธานองคมนตรี และพลเอกเปรม ติณสูลานนท์ องคมนตรี นำพลเอกสุจินดา คราประยูร นายกรัฐมนตรี และพลตรีจำลอง ศรีเมือง ผู้นำการประท้วงรัฐบาล เข้าเฝ้าทูลละอองธุลีพระบาท จากนั้นทรงมีกระแสพระราชดำรัสที่เปี่ยมด้วยพระมหากรุณาต่อบ้านเมืองอย่างหาที่สุดมิได้ โภคินหลับตานึกถึงพระราชดำรัสของพระองค์ในวันนั้น เนื้อความส่วนหนึ่งยังตราตรึงลึกซึ้งอยู่ในดวงจิต

‘เวลาคนมีการปฏิบัติรุนแรงมันลืมตัว ลงท้ายเขาไม่รู้ว่าตีกันเพราะอะไร
แล้วก็จะแก้ปัญหาอะไร เพียงแต่ว่าจะต้องเอาชนะ แล้วก็ใครจะชนะ
ไม่มีทาง อันตรายทั้งนั้น มีแต่แพ้ คือต่างคนต่างแพ้
ผู้ที่เผชิญหน้าก็แพ้แล้วที่แพ้ที่สุดก็คือประเทศชาติ
ประชาชนจะเป็นประชาชนทั้งประเทศ ไม่ใช่ประชาชนเฉพาะในกรุงเทพมหานคร
ถ้าสมมติว่า เฉพาะในกรุงเทพมหานครเสียหายไป ประเทศก็เสียหายไปทั้งหมด
แล้วก็จะมีประโยชน์อะไรที่จะทะนงตัวว่าชนะ เวลาอยู่บนกองซากปรักหักพัง’

(ตอนหนึ่งของพระราชดำรัสพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
วันที่ ๒๐ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๓๕)

ด้วยพระบารมีปกเกล้าปกกระหม่อม ที่ทรงเตือนสติผู้เกี่ยวข้อง หลังจากนั้นไม่นานนัก ทุกอย่างก็คลี่คลายลงไปราวกับปาฏิหาริย์ หลังเหตุการณ์ที่ถูกเรียกชื่อว่า ‘พฤษภาทมิฬ’ คณะรสช. ถูกยกเลิก ผู้ดำรงตำแหน่งต่างๆ ต่างกระเซ็นกระสายไปคนละทิศทาง และมีผลต่อการปรับย้ายตำแหน่งในแวดวงข้าราชการไปอีกหลายทอด โภคินเป็นคนหนึ่งที่ได้รับการโยกย้ายไปอยู่ในตำแหน่งที่ดีขึ้นแทนที่คนที่เคยปฏิบัติงานเดิมแต่อยู่ในรายชื่อของรสช.

โภคินหวาดหวั่นในการก้าวไปข้างหน้า แต่ก็ได้ศรีสุดาเป็นผู้ให้กำลังใจ ให้เขากลับมารับราชการด้วยความมุมานะในงานโดยไม่ข้องแวะกับการเมืองการปกครองใดๆ ทั้งสิ้น และโภคินก็ปฏิบัติตามอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง จนเมื่อเวลาผ่านเนิ่นนานไป สิบปี ยี่สิบปี เวลาค่อยๆ เปลี่ยนและลบเลือนทุกสิ่ง โภคินก้าวเข้าสู่ตำแหน่งหน้าที่การงานที่มั่นคง สูงส่ง ทั้งยังได้รับความเคารพและสรรเสริญจากคนทั่วไปว่าเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของผู้ใต้บังคับบัญชา ทั้งยังผู้หลักผู้ใหญ่ที่น่านับถือ คอยช่วยเหลือเกื้อกูลกระทั่งครอบครัวของเพื่อนของลูกชายที่ตกทุกข์ได้ยาก นับว่าเป็นปูชนียบุคคลที่หาได้ยากและเป็นตัวอย่างที่ดีแก่คนรุ่นหลัง

ความภาคภูมิใจเหล่านั้นที่แท้มาจากศรีภรรยาของเขาทั้งหมด...

“นั่น ถามแล้วก็ไม่พูด คิดอะไรอยู่หรือคะ”

ศรีสุดาทำท่ากระเง้ากระงอด ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด เธอก็ยังสะสวย เปี่ยมด้วยสเน่ห์ที่ทำให้เขาหลงใหลและชื่นชมเสมอมา

“คิดว่าโชคดีเท่าไรแล้ว ที่มีเธอและลูก”

“ถ้าคิดว่าโชคดีเท่าไรแล้ว ก็ต้องรักษาพวกเราไว้ให้ดีๆ สินะคะ”

ศรีสุดาไม่วายควบคุมกำกับ หลังจากผ่านเหตุการณ์เลวร้ายนั้นมา สองสามีภรรยาเฝ้าเลี้ยงดูภาคิมมาอย่างประคบประหงมและตามใจทุกอย่าง เพราะไม่รู้ว่าเรื่องราวในวันนั้นจะทำร้ายและฝังใจลูกชายของตนมากแค่ไหน พวกเขาจึงทุ่มเททั้งความรักและความเอาใจใส่ทั้งหมดที่มีให้กับลูกชายเพื่อทดแทนความทรงจำร้ายๆ ไปให้หมด

“อืม พูดถึงลูกของเรา ฉันก็ยังรู้สึกผิดไม่หายเลยแม่”

โภคินพูดตามที่รู้สึกจริงๆ ยิ่งมานั่งรำลึกถึงต้นเหตุยิ่งรู้สึกผิดท่วมทับทวีคูณ ภาคิมกลายเป็นเด็กสองบุคลิกที่ยามอารมณ์ดีก็ดีใจหาย แต่เมื่อโกรธหรือโมโหขึ้นมาก็อารมณ์ร้ายอย่างบ้าคลั่ง ยกตัวอย่างเช่นเมื่อเด็กน้อยได้ยินพยาบาลพูดว่าทหารกราดยิงประชาชนอย่างไร้สำนึก เขาร้องคำรามและตรงเข้าไปทุบตีพยาบาลพลางร้องไห้อย่างไม่มีเหตุผล ในเวลานั้น ผู้ใหญ่ทั้งหลายไม่ถือสาการกระทำของเด็กตัวเล็กๆ ศรีสุดาเฝ้าสังเกตความประพฤติของลูกชายเรื่อยมาจนเขาเติบใหญ่ เริ่มเชื่อ จนเชื่อสนิทใจว่า ภาคิมควบคุมตัวเองได้

“เรื่องมันผ่านไปนานแล้ว อย่าไปนึกถึงมันเลยคุย อยู่กับปัจจุบันดีกว่า ช่วงนี้ลูกเราก็พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกอย่างไรก็ไม่รู้”

“เออ นั่นสิ ว่าแต่ ป่านนี้คิวเขายังไม่กลับบ้านอีกหรือ”

“อืม เห็นว่าช่วงนี้ไปพักที่คอนโดน่ะค่ะ คงจะทยอยเก็บของด้วย เดี๋ยวก็จะไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว คุณอยากคุยกับลูกหรือคะ เดี๋ยวฉันต่อโทรศัพท์ให้”

“จ้ะ เรียกเขากลับมาบ้านหน่อยก็ดี อีกไม่กี่วันก็วันเกิดเขาแล้ว เผื่อจะหาอะไรที่เขาชอบมอบให้เขาก่อนไปนะ”

“ได้ค่ะคุณ”

ศรีสุดาหันไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาลูกชาย สัญญาณตอบรับว่าสายว่างแต่เนิ่นนานยังไม่มีคนรับสาย คนเป็นแม่เริ่มสังหรณ์ใจประหลาด

มีสัญชาติญาณบางอย่างบอกว่า มีอะไรไม่สู้ดีนักกำลังเกิดขึ้นกับลูก…

* •..,..,..• * * •..,..,..• * * •..,..,..• ** •..,..,..• *

ภาคิมกำลังกำลูกบิดประตูแน่น เขารู้สึกรำคาญจนทนไม่ได้ ไม่ว่านักนินจะมาในรูปแบบไหน แต่การปรากฏขึ้นมาของนักนินในเวลานี้คือการเข้ามาตอกย้ำความรู้สึก “ผิด” ที่เขาไม่อาจยอมรับ ปมในอดีตและบทเรียนของพ่อ สอนให้ วิ่งหนี...กลบเกลื่อน... และแม่ยินยอมให้เขาต่อต้านอย่างรุนแรงและก้าวร้าว ช่วงเวลาที่ปราศจากคนควบคุม ชายหนุ่มจึง “ของขึ้น” มากขึ้นและมากขึ้นอย่างไม่ประมาณตน เมื่อถึงเพดานที่มีขีดจำกัด ระเบิดเวลาลูกหนึ่งก็ถึงเวลาทำงาน

ตึง!!!

ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในเวลาเสี้ยววินาที ภาคิมจำได้ว่าตนกระชากประตูห้องน้ำเปิดออกมาอย่างแรงแล้วหมายจะก้าวเท้าออกไปข้างหน้า แต่ทันใดนั้นกลับชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แขนและขาด้านซ้ายคล้ายทรายร่วงกราวทลายลงกับพื้น ร่างทั้งร่างเหวี่ยงลงกระแทกขอบประตูแล้วไหลรูดลงกับพื้นหน้าห้องน้ำอย่างไม่มีใครทันตั้งตัว

หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียงด้วยอาการเคลิ้มฝันพลันเบิกตาโพลงด้วยความหวาดผวา เธอส่งเสียงกรีดร้องเมื่อเห็นใบหน้าของภาคิมบิดเบี้ยวไปครึ่งซีกพร้อมกับแขนขาที่งอพับจนศีรษะล้มลงกระแทกกับพื้น ชายหนุ่มเริ่มสั่นกระตุกและน้ำลายฟูมปาก เขากลอกตาไปมาอย่างสับสนระคนเดือดดาล

เสียงนั้นไม่อาจเล็ดรอดออกไปจากห้องเก็บเสียงที่ภาคิมสั่งให้ช่างมาปรับปรุงเสียใหม่เอี่ยม จึงไม่มีใครผลักประตูเข้ามาช่วยเหลือ สภาวะเคลิบเคลิ้มพลิกกลายเป็นหวาดผวาของหญิงสาวทำให้ไม่อาจเข้ามาช่วยปฐมพยาบาลได้แต่ประการใด

เดชะบุญยังมีเสียงโทรศัพท์ดังคลอรอสายอยู่จนกระทั่งหญิงสาวผู้นั้นตั้งสติได้ เธอเอื้อมมือไปกดรับทั้งที่มือยังสั่นเทา

“หะ...ฮะโหล ชะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”

“นั่นเธอเป็นใคร เกิดอะไรขึ้นกับลูกชายฉัน”

ปลายสายตอบกลับมาอย่างตะกุกตะกัก แต่ทันทีที่จับใจความได้ ผู้เป็นมารดาก็รีบวางสายและร้องบอกโภคินให้ขับรถไปช่วยกันพาลูกชายส่งโรงพยาบาลโดยด่วนที่สุด

* •..,..,..• * * •..,..,..• * * •..,..,..• ** •..,..,..• *

หน้าห้องฉุกเฉินเวลา 20.00 น.

ศรีสุดาและโภคินลุกพรวดเมื่อเห็นนายแพทย์คนเดิมที่เข้าไปให้การรักษาภาคิมเดินออกมา ดูเหมือนนายแพทย์ผู้นั้นก็มองหาญาติของผู้ป่วยอยู่พอดี แต่เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางของสองสามีภรรยาแล้ว คุณหมอก็ดูอึกอักและนิ่งงันเหมือนพยายามเรียบเรียงคำพูดอยู่ครู่หนึ่ง

“ฉันเข้าไปดูลูกตอนนี้ได้ไหมคะคุณหมอ”

ศรีสุดาเสียอีกที่ควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่า และเอ่ยปากร้องขอในสิ่งที่อดทนรอมาร่วมชั่วโมงกว่าๆ นายแพทย์หนุ่มพยักหน้าและผายมือเชิญให้พ่อและแม่เข้าไปดูลูกชายที่เตียงสังเกตอาการ

ภาคิมนอนลืมตาปรือแต่ไม่ตอบสนองใดๆ ต่อการมาของพ่อและแม่ ใบหน้าของเขาซีดเซียว ริมฝีปากซีกหนึ่งบิดเบี้ยวครึ่งซีกคล้ายปลายโค้งของตัวเบ็ด นิ้วทั้งห้าในมือข้างเดียวกันนั้นงองุ้มเข้าไปภายในอุ้งมือโดยที่เจ้าตัวไม่สามารถบังคับให้คลายออกมาได้

“โธ่... ลูกแม่”

“ผู้ป่วยล้มศีรษะกระแทกพื้นไม่แรงมาก แต่เขามีพยาธิสภาพเดิมคือเส้นเลือดในสมองแตกมาก่อนแล้วครับ จากรังสีวินิจฉัย แสดงเส้นเลือดที่ผิดปกติและมีลิ่มเลือดมาอุดตัน พอผู้ป่วยมีความเครียดและความดันโลหิตพุ่งขึ้นสูง เส้นเลือดบริเวณที่อุดตันก็แตกออกมา ผมให้ยาละลายลิ่มเลือดรักษาภาวะฉุกเฉิน กับให้ยาลดความดันโลหิตประคองอาการไปก่อนนะครับ หลังจากนี้ผู้ป่วยจะมีอาการอ่อนแรงครึ่งซีก หรือเป็นอัมพฤกษ์อยู่อีกช่วงเวลาหนึ่ง ซึ่งขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายและจิตใจของผู้ป่วยเองครับ”

“ครับ...”

โภคินยืนรับฟังอาการด้วยใจสงบนิ่ง นึกใคร่ครวญถึงภาพในสมองของลูกชายตามคำที่หมอบอกแต่กลับนึกไม่ออก ที่ปรากฏในหัวกลับเป็นภาพเด็กหนุ่มสมองระเบิดเลือดพุ่งกระจายแล้วร่วงลงไปกองกับพื้นเข้ามาแทนที่

“ถัดจากนี้ผมคงต้องให้ผู้ป่วยพักรักษาตัวอยู่ในไอซียูจนกว่าจะพ้นขีดอันตราย และให้พยาบาลสอนญาติผู้ป่วยช่วยทำกายภาพด้วยนะครับ”

“ครับ... ได้ครับคุณหมอ”

โภคินยืนหยัดรับฟังและตอบรับด้วยสติและอารมณ์ที่มั่นคงกว่าเดิม ฝ่ายภรรยาของเขาก็ยืนนิ่งเหมือนพยายามฝืนแสดงว่ารับได้ ทั้งที่ในใจแหลกร้าวระทมด้วยความสงสารลูก โภคินเข้าไปโอบไหล่ภรรยาไว้เบาๆ เธอจึงค่อยๆ สะอื้นไห้เสียงเบา

“เวรกรรมอะไรนี่... เวรกรรมอะไร...”

โภคิมบีบไหล่ภรรยาแน่นขึ้นอีกทั้งที่มือของตนเองก็สั่นเทา

ยี่สิบปีให้หลัง หากกฎแห่งกรรมมีจริงก็ควรมาลงที่เขา ไม่ใช่ลงกับลูก และเวลานี้เขาจะไม่หนีความผิดใดๆ ที่ตนเองเป็นผู้ก่ออีกแล้ว ถึงเวลาที่ต้องยืนหยัดเป็นเสาหลักของครอบครัวและดูแลลูกและภรรยาของตนให้กลับฟื้นคืนสภาพเป็นปรกติธรรมดาให้ได้โดยไวที่สุด

…
…
…

ส่วนภาคิมที่นอนตาปรืออยู่บนเตียงผู้ป่วยรับรู้ได้ถึงการมาของพ่อและแม่ เขาเบ้ปากอยากส่งเสียงขอความช่วยเหลือ แต่กลับไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ภาพที่มองเห็นเบื้องหน้าก็เริ่มพร่าเลือน เมื่อพยามปรับโฟกัสให้เห็นพ่อแม่ได้ถนัดตา ก็กลับพบว่า มีใครคนหนึ่งตามพ่อและแม่มาด้วย เป็นชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ รุ่นราวคราวเดียวหรือไม่ห่างจากเขามากนัก

ชายหนุ่มคนนั้นมีจุดสังเกตที่น่าประหลาดคือมายืนจ้องมองเขาไม่วางตา และที่น่าขนพองสยองเกล้ามากกว่านั้น คือศีรษะและหน้าตาของชายผู้นั้นอาบไปด้วยเลือด ทั้งที่ไหลเปรอะและเริ่มแห้งกรัง

สิ่งที่ตามมาหลอกหลอนเขาไม่ใช่นักนินอีกต่อไป และชายนิรนามผู้นี้ก็ไม่รู้ว่ามาจากไหน

ผู้เคราะห์ร้ายที่ถูกพ่อยิง...
หรือคนต่างด้าวฝ่ายชายที่ถูกเขาขับรถชนกันแน่!!!

ภาคิมได้แต่ส่งเสียงอือๆ แทนการร้องโหยหวนที่ไม่อาจทำได้ในเวลานั้น

…
…
…

- โปรดติดตามตอนต่อไป –