ยารักษาใจ - ฉบับที่ ๑๓๐

จิ้งหรีดในรวงข้าว

โดย วิลาศินี

นิทานเรื่องนี้ เป็นเรื่องเล่าในแถบกัวเตมาลา ที่นั่นมีชาวนาที่รักบ้านเกิด และลูกหลานหมั่นช่วยพ่อแม่ทำนาจนกระทั่งเติบใหญ่ เรื่องราวเกิดขึ้นท้องทุ่งนาแห่งหนึ่ง...
ในท้องทุ่งแห่งนี้ มีจิ้งหรีดอยู่ตัวหนึ่ง มันกระโดดไปมาระหว่างต้นกล้าเขียวขจีจนเมื่อถึงเวลาหว่านไถก็กลายเป็นรวงข้าวสีทองอร่าม เจ้าจิ้งหรีดน้อยส่งเสียงร้องเพลงอย่างร่าเริง ลูกๆของชาวนาต่างวิ่งมาฟังเสียงของจิ้งหรีด
“ฟังสิพ่อ จิ้งหรีดตัวนี้ร้องเพลงได้ไพเราะเหลือเกิน”
ผู้เป็นพ่อยิ้มอย่างมีความสุขและเริ่มลงมือหว่านไถ ในเวลากลางวันแม่ของเด็กๆนำกับข้าวมาให้คนในครอบครัวทานใต้ต้นไม้ใหญ่ เจ้าจิ้งหรีดร้องเพลงไปจนกระทั่งพลบค่ำ ครอบครัวชาวนาก็พากันกลับ
“ผู้ชมของเราน่าจะมีมากกว่านี้นะ”
เจ้าจิ้งหรีดรำพึง
เช้าขึ้นมาจิ้งหรีดเริ่มร้องเพลงอีก เด็กๆหน้าเดิมๆ ชาวนาสองสามีภรรยาก็หน้าเดิมๆ แม้จิ้งหรีดจะคุ้นเคยกับพวกเขาแล้ว แต่มันก็ยังรู้สึกว่าตัวเองยังมีความต้องการอะไรสักอย่าง มันเริ่มกระโดดไปตามกิ่งไม้และไต่ขึ้นไปบนยอดสน บนยอดนั้นทำให้มันได้เห็นว่า เลยทุ่งนาออกไปไกลลิบๆ มีท้องทะเลกว้างใหญ่ ที่นั่นมีปลาแหวกว่ายอยู่มากมายเต็มท้องสมุทร
“ข้าอยากออกไปบรรเลงเพลงให้ใครต่อใครฟังมากกว่านี้”
ในวันต่อมา โดยไม่ฟังเสียงคัดค้านของชาวนา เจ้าจิ้งหรีดเริ่มออกเดินทางไปยังท้องทะเลกว้าง ชาวนาวางมือจากการเกี่ยวข้าวไปส่งเจ้าจิ้งหรีด
“พวกเราจะคิดถึงเจ้า หากไปพบใครข้างหน้า บอกเขาด้วยว่าพวกเราชอบเสียงเพลงของเจ้ามากเพียงใด”
เจ้าจิ้งหรีดน้อยจากท้องทุ่งออกไปจนใกล้กับทะเล ที่นั่นมีฝูงปลามากมายก็จริง แต่ปลาเหล่านั้นกลับแข่งกันแหวกว่ายในทะเลโดยไม่สนใจสรรพเสียงเล็กๆอย่างจิ้งหรีด
“ฟังเสียงเพลงของข้าสิ”
จิ้งหรีดพยายามขับขานเพลงที่ไพเราะที่สุดและดังที่สุด แต่เสียงนั้นก็โดนเสียงคลื่นกระทบฝั่งดังกลบจนมิด
“มีสรรพสัตว์มากมาย แต่ไม่มีใครสนใจเสียง เพลงของข้าเลย”
วันแล้ววันเล่า เจ้าจิ้งหรีดร้องเพลงจนหมดแรง จึงค่อยหันหน้ากลับไปทางท้องนาที่จากมา จิ้งหรีดน้อยค่อยๆกระโดดไปยังที่ที่มันจากมา
ท้องนาเวลานี้ไม่เหมือนเดิม มันดูเงียบเหงา รวงข้าวขาดชาวนามาเก็บเกี่ยวด้วยว่าเด็กๆขาดความกระตือรือร้นที่จะออกมาเล่นซนเหมือนเคย ผู้เป็นพ่อก็เหนื่อยอ่อน ไม่มีเรี่ยวแรง
เจ้าจิ้งหรีดเริ่มร้องเพลงอีกครั้ง รวงข้าวทั้งหลายก็ชูช่อขึ้นมาสดับเสียงเพลง เด็กน้อยเริ่มออกมาวิ่งเล่นในทุ่งนาอีกครั้ง ผู้เป็นพ่อก็มีแรงถือเคียวออกมาทำงาน

หลังจากการเดินทางอันยาวนาน เจ้าจิ้งหรีดค้นพบแล้วว่า สถานที่ที่เหมาะสมกับมันมากที่สุดอยู่ที่ไหน บางที่อาจเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตมากมาย แต่เสียงเพลงไม่ได้มีความหมาย ไม่มีใครให้ความสนใจกับสิ่งมีชีวิตในรวงข้าวอย่างมันเท่ากับที่นี่
ทุกวันนี้ จิ้งหรีดทั้งหลายก็ยังคงกระโดดโลดเต้นอยู่ในท้องนา และส่งเสียงร้องเพลงอันไพเราะต่อไปไม่เสื่อมคลาย.