ครอบครัวตัว ป.
โดย วิลาศินีวันหนึ่งเมื่อเกือบครึ่งเดือนที่ผ่านมา....
เสียงโทรศัพท์ส่วนตัวดังขึ้นในยามสายและเป็นเวลาทำงาน
ฉันปล่อยให้เสียงเงียบไปโดยไม่ทันรับ (ปลีกตัวไปรับไม่ไหวจริงๆ)
แต่พอว่างก็จับโทรศัพท์พลิกดูเลขหมาย ทันทีที่รู้ว่าใครโทรมา
ก็แทบกระโดดลุกจากโต๊ะทำงาน เดินฉับๆไปหน้าห้องน้ำ
และโทรกลับเจ้าของสาย
ฉัน : “พี่กู้ว่าไงคะ”
พี่คนนั้น (ก็พี่กู้นั่นแหละ) : “นี่วิลา พี่มีข่าวดีจะบอก นี่นะ การ์ตูนนะ จะได้ไปฉายที่นี่ ที่นั่น ที่นู่น บลาๆๆๆ”
ฉัน : “หลายที่ขนาดนั้นเลยหรือคะ”
พี่คนนั้น (ชื่อพี่กู้ค่ะ) : “ก็ใช่น่ะสิ วิลารู้มั้ย ตอนพี่เอาไปเสนอใครต่อใคร ไม่ได้รู้เลยนะ ว่าตัวการ์ตูนจะออกมาหน้าตาแบบนั้น”
ฉัน : “ใช่ค่ะ หน้าตาเหมือนพี่กู้เป๊ะเลย ซ้อมเต้นไว้นะคะ เผื่อแฟนคลับเห็น ต้องได้เต้นให้ดูแน่ๆเลย”
พี่คนนั้น : “บ้าสิ”
ฉันอมยิ้ม พูดแซวอีกสองสามประโยค และส่งท้ายด้วยคำขอบคุณ
ที่พี่คนนั้นได้เปิดโอกาสให้งานชิ้นเล็กๆชิ้นหนึ่งที่ฉันมีส่วนร่วม
ได้ออกไปปรากฏสู่สายตาสาธารณชนผ่านสื่อต่างๆในทางที่พี่เขาถนัด
งานชิ้นนั้นคืออะไรน่ะหรือคะ
ย้อนกลับไปดูที่หัวข้อ คือที่มาของบทความนี้นั่นเองค่ะ
ยารักษาใจฉบับนี้ มีเซอร์ไพรส์เล็กๆ มาฝากคุณผู้อ่านกันนะคะ :)
สิ่งที่คุณผู้อ่านจะได้เห็นข้างล่างนี้ คือภาพตัวละครหน้าตาน่ารักน่าชัง
ออกมาเต้นดุ๊กดิ๊กและพูดคุยกันภายในเวลาไม่ถึง ๕ นาที
โดยมีเบื้องหลังคือทีมงานที่ลุ้นกันตัวโก่ง ตัวกลม และตัวแบน
(ไม่ใช่พยาธินะคะ บรรยายตามลักษณะของทีมงานบางคนเท่านั้น ^^’)
และสมาชิกในทีมงานเหล่านี้ ก็วนเวียนอยู่ไม่ไกล
อยู่ในแวดวงธรรมะใกล้ตัวนี้เองนะคะ ^___^
ผลงานนี้มีชื่อว่า “ครอบครัวตัว ป.” ค่ะ
เป็นการ์ตูนธรรมะสั้นๆ ดำเนินเรื่องโดยตัวละคร พ่อ แม่ ลูก
กำลังจะออกไปปรากฏสู่สายตาสาธารณะอันประกอบไปด้วย
การออกอากาศผ่านดาวเทียมและถ่ายทอดจากเคเบิ้ลทีวี
(สถานีรักลูกแชนแนล และสถานีธรรมะทีวี)
การแพร่ภาพในรถเมล์ NGV (สีเหลือง) และฟู้ดคอร์ทที่เทสโก้โลตัส
และกำลังพิจารณาให้ได้ถ่ายทอดในสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน(MRT)
โดยมีผู้สนับสนุนใจดีช่วยอำนวยการผลิต
(ขออนุญาตใส่โฆษณาของผู้สนับสนุนไว้ในท้ายคลิปด้วยนะคะ
ให้เห็นว่าการตลาดในทางสร้างสรรค์ของไทยแนวนี้ยังมีให้เห็น ^^)
พองานออกมาเป็นรูปเป็นร่าง และพอทราบรางๆ
ว่าจะมีทางเผยแพร่ที่ไหน ทีมงานก็แอบหวังลึกๆในใจว่า
ท่ามกลางกระแสเชี่ยวกรากของสิ่งดึงดูดใจทั้งหลาย
ในเวลาที่ประจวบเหมาะและพอดี อาจจะมีเด็กสักไม่กี่คน
ผู้ใหญ่สักไม่กี่กลุ่ม ได้เงยหน้ามาเห็นผลงานชิ้นนี้แล้วอมยิ้ม
กับธรรมะน่ารักๆ (เต้นก็ได้ เก็บไว้สอนใจก็ดี)
ซึ่งอาจกลายเป็นแรงฉุดเล็กๆที่สวนทางกับสิ่งบันเทิงอีกหลายทาง
ให้สื่อและคนดูเบนเข็มมาในทางสว่าง ได้บ้างไม่มากก็น้อย
ในฐานะตัวแทนของทีมงาน (เดินอ้อมแอ้มมาประชาสัมพันธ์ในคอลัมน์นี้)
ขออนุญาตนำมาวางไว้ในยารักษาใจ ให้คุณผู้อ่านได้รับชมกันก่อนใคร
หากได้พบเห็นของจริงฉายอยู่ที่ไหน อย่าลืมสะกิดให้คนใกล้ตัวหันไปดูกันนะคะ :)
+ + + + +