ยารักษาใจ - ฉบับที่ ๙๒

ฝ่ายเลือก

โดย วิลาศินี

?

?

?

ภาพจาก http://khmer-chitchat.blogspot.com

นิทานเรื่องนี้เกิดขึ้นในเมืองเล็กๆแห่งหนึ่งในดินแดนอันไกลโพ้น
ลูกสาวท่านเจ้าเมืองคนหนึ่งชื่อไอรดา ด้วยการเลี้ยงดูอย่างดีจากผู้เป็นบิดา
ไอรดาเติบโตเป็นดรุณีแรกแย้มและสวยวันสวยคืน จนกระทั่งถึงวัยที่จะมีคู่
ชายทั่วทั้งเมืองต่างก็หมายปองจะมาสู่ขอไอรดาไปเป็นภรรยา
บ้างก็เอาเครื่องประดับ บ้างก็มีของใช้ไม้สอย และบ้างก็สรรหาอาหารการกินมาให้
ไอรดาไม่สบายใจที่มีหนุ่มๆมารุมล้อมมากมาย จึงไปปรึกษากับบิดา
ว่าจะเลือกคนไหนดี คำแนะนำที่ได้จากผู้เป็นพ่อคือ
ให้เลือกคนที่เสียสละ เป็นสุภาพบุรุษ ซื่อสัตย์ และมีเมตตา

ไอรดาคัดเลือกคนที่มีคุณสมบัติเข้าข่ายตามคำแนะนำของพ่อ(และความพอใจของตน)
ได้มาทั้งสิ้นสามคน แต่ละคนก็คัดที่เสียสละ เป็นสุภาพบุรุษ ซื่อสัตย์
และมีเมตตาในสายตาเธอทั้งหมดแล้ว แต่ก็ยังจนด้วยเกล้า
ไม่รู้ว่าคนไหนจะใช่ที่สุด จึงไปขอร้องบิดาอีกครั้ง
"เอาให้ชัวร์ที่สุดน่ะจ่ะพ่อ"
ผู้เป็นพ่อแอบพอใจที่ลูกสาวไม่ผลีผลามเลือกคนใดคนหนึ่ง
นิ่งนึกวิธีที่จะเลือกลูกเขยที่ตนพอใจและลูกสาวคนสวย"เลือกได้" อย่างถูกทางที่สุด
สุดท้ายผู้เป็นพ่อกระซิบออกมาว่า "อยากให้เขารักเจ้าจนวันตายไหม..."

ฟังประโยคนี้แล้วนึกถึงเรื่องเล่าในสมัยพุทธกาลขึ้นมาบทหนึ่ง
(เล่าเป็นน้ำย่อยให้ผู้อ่านลองนึกวิธีดูใจลูกเขยของพ่อตาคนนี้ไปพลางๆก่อน)
ว่าด้วยหญิงงามเมืองที่สวยหยาดเยิ้มจนทำให้สงฆ์สาวกของพระพุทธเจ้าไม่เป็นอันภาวนา
พระพุทธองค์ได้ทราบข่าวแล้วยังทรงนิ่งเฉยอยู่ กระทั่งหญิงงามเมืองนางนี้ป่วยตาย
บรรดาสงฆ์ทั้งหลายก็พากันเศร้าสร้อยอาลัยหา พระพุทธองค์เพียงรับสั่งขอ
ให้เจ้าของสถานประกอบการของหญิงดังกล่าว อย่าเพิ่งนำร่างของเธอไปฝัง
ทิ้งไว้หลายวันจึงค่อยตรัสเรียกบรรดาสาวกของพระองค์มาถามไถ่
ว่าใครต้องการร่างที่กำลังเน่าเหม็นของนางคนนี้บ้าง
นั่นเป็นยุคบุกเบิกของอสุภกรรมฐาน สงฆ์สาวกทั้งหลาย
ได้พิจารณาร่างอันเน่าเหม็นของหญิงงามแล้วก็พากันเบื่อหน่ายคลายกำหนัด
ไม่มีความยินดีในร่างกายอันงดงามภายนอกของอิสตรีอีกต่อไป...

อ่านมาถึงตรงนี้หลายคนคงพอคาดเดาได้ว่าผู้เป็นพ่อเสนอ
แนะวิธีการเลือกลูกเขยอย่างไร จะให้ตอบคำถามชิงรางวัลก็ใช่ที่
เอาเป็นว่าจำใจเฉลยด้วยเนื้อที่จำกัด

คุณพ่อตาได้จ้างนายหน้าคนหนึ่งไปเคาะประตูบ้านชายหนุ่มทั้งสามทีละคน
เพื่อแจ้งข่าวการจากไปของไอรดา ที่เสียชีวิตอย่างปัจจุบันทันด่วน
พ่อตาขอแรงให้ไปช่วยจัดงานเผา คำตอบที่ได้รับจากชายคนแรก
ก็เป็นปัจจุบันทันด่วนเช่นกันคือ
"อย่ากระนั้นเลย ข้ากับนางยังไม่ได้แต่งงานกันเสียหน่อย จะเป็นธุระให้ได้อย่างไร"

ชายคนที่สองเลี่ยงอย่างประนีประนอมคือไม่ว่าง

กระทั่งเดินมาถึงบ้านของชายหนุ่มคนสุดท้าย
จึงได้เห็นปฏิกิริยาร้องไห้ฟูมฟายทันทีที่ได้ยินข่าว
นายหน้านำเรื่องราวไปเล่าให้แก่พ่อตาไอรดา
ว่าคนสุดท้ายเท่านั้นที่จริงใจและเต็มใจมาช่วยงาน
ยอมทิ้งธุระหลายอย่างตามเขามาในเวลานั้นแล้ว

ระหว่างที่ชายหนุ่มคนสุดท้ายเก้ๆกังๆ มองหาพิธีศพในบ้านของหญิงสาว
ไอรดาก็โผเข้าไปกอดเขาอย่างตื้นตันใจที่สุด
เป็นอันว่าในท้ายที่สุดลูกสาวท่านเจ้าเมืองก็ได้เจ้าบ่าวที่เป็นคนดีที่สุดแล้ว

เรื่องราวจบลงอย่างสุขสมหวังในแง่มุมที่ทั้งคู่ได้เลือกและได้พบคนที่คู่ควร
ทิ้งไว้แต่ตัวเลือกสุดท้ายที่มักถูกมองข้ามเสมอ