Print

ยารักษาใจ - ฉบับที่ ๘๔

โจรจำเป็น
- วิลาศินี ?

ปีใหม่ในความทรงจำของฉัน?
ญาติผู้ใหญ่มักจะเริ่มต้นวันเปิดศักราชด้วยการใส่บาตรตอนเช้า?
หากตรงกับวันเสาร์-อาทิตย์ ก็จะพากันไปเข้าวัด ฟังธรรม?
ในปัจจุบันที่หาบรรยากาศแบบนั้นได้ยากเต็มทน?
ด้วยความขัดสนทางเศรษฐฐานะ ทำให้ลูกจากบ้าน หลานจากชนบท?
เข้าไปอยู่ในเมืองใหญ่เมืองกรุงกันมาก และในเมืองเช่นนั้น?
ก็หาที่พักที่ชื่นฉ่ำเย็นใจได้ยากเหลือเกิน

พอบ้านเมืองเศรษฐกิจไม่ดี ผู้คนไม่มีศีลธรรม?
โจรก็เพิ่มขึ้น ถ้าเป็นสมัยก่อน พูดถึงโจร?
เราอาจนึกถึงชายฉกรรจ์หนวดเครารุงรัง ประกาศตนว่า ?ปล้นโว้ย??
แล้วเที่ยวปล้นฆ่าชาวบ้าน แต่โจรสมัยนี้ไม่มีการเกริ่นนำ?
บ้างปล้นกันอย่างลับๆ บ้างไม่ได้ตั้งใจเป็นโจร แต่สถานการณ์พาไป?
ที่จริงโจรแบบหลังก็มีมาตั้งแต่ก่อนพุทธกาล?
พระพุทธเจ้าเสวยชาติเป็นบัณฑิตเข้าไปช่วยแก้ปัญหา?
ชาดกเรื่องนี้มีชื่อว่ามหาสารชาดก

เรื่องเกิดขึ้นในอุทยานของพระเจ้าพรหมทัต?
เมื่อทรงออกเล่นกีฬาทางน้ำกับทางสนมกำนัลใน?
ซึ่งต้องพากันเปลื้องผ้าและถอดเครื่องประดับออก?
แล้วพากันลงสระโบกขรณีเพื่อเล่นกีฬา?

84_heal

พระเทวีนางหนึ่งถอดสร้อยงามล้ำค่าเอาไว้ข้างต้นไม้?
ซึ่งบริเวณนั้นมีนางลิงตัวหนึ่ง เห็นเพชรพลอยวิบวับก็สนใจ?
กระโดดลงจากต้นไม้คว้าไปโดยไม่มีทาสทาสีคนไหนได้ทันเห็น?
พอพระเทวีขึ้นจากน้ำเก็บเสื้อผ้าและเครื่องประดับ?
ก็กรีดร้องโวยวายว่ามีคนขโมยสร้อย ในบริเวณนั้นมีคนสวนคนหนึ่งเดินผ่านมา?
ได้ยินเสียงกรีดร้องและทหารพลุกพล่านก็วิ่งหนี ทหารพอเห็นคนวิ่งหนีก็ตามจับ?
จับมาแล้วก็ทรมานคนสวนให้รับสารภาพ ชาวสวนคนนี้ถูกทรมานนานเข้าก็คิดในใจว่า?
ถ้าตนถูกทรมานต่อไปคงตายแน่ สู้รับสารภาพแล้วไปกินข้าวแดงในคุกดีกว่า?
ก็รับสารภาพว่านำสร้อยไป ทหารถามว่า แล้วสร้อยอยู่ไหน?
คนสวนนึกอะไรไม่ออกก็บอกว่ามอบให้เศรษฐีไปแล้ว?

ฝ่ายพระราชาฟังความแล้วก็ให้จับเศรษฐีมา เศรษฐีงุนงงและหวาดกลัว?
รับว่าขโมยสร้อยไป และส่งต่อให้ปุโรหิตไปแล้ว พอจับปุโรหิตมาสอบสวน?
ปุโรหิตก็รับว่าส่งต่อให้คนธรรพ์ คนธรรพ์ถูกจับตัวมาก็รับเช่นกัน?
และบอกว่าส่งสร้อยให้นางวัณณทาสีไป แต่เมื่อไปจับนางวัณณทาสี?
นางวัณณทาสีไม่รู้จะโยนความผิดไปให้ใครที่ไหนอีก จึงปฏิเสธหัวชนฝา?
ว่าไม่ได้เป็นคนขโมยสร้อย พอจับไปขังรวมกัน ก็พากันโทษแต่ละคน
ที่ต่างใส่ความกันให้อลหม่าน (เพราะคนสวนหวังพึ่งเงินของเศรษฐี?
เศรษฐีหวังพึ่งความรู้ของปุโรหิต ปุโรหิตหวังพึ่งการเอาตัวรอดของคนธรรพ์?
คนธรรพ์คิดว่าไหนๆก็เข้าคุกแล้ว เอานางวัณณทาสีมาอยู่ด้วยดีกว่า)?
พระราชาส่ายพระพักตร์ด้วยความกลัดกลุ้มแล้วเรียกบัณฑิตออกมาตัดสินความ

บัณฑิตโพธิสัตว์เห็นหน้าแต่ละคนแล้วก็รู้ทันทีว่าไม่มีใครเป็นขโมย?
แต่ละคนเป็นโจรจำเป็นทั้งสิ้น จึงเข้าไปแอบฟังแต่ละคนทะเลาะกันในคุก?
คนธรรพ์ถามปุโรหิตว่า ?ท่านให้สร้อยข้ามาแต่เมื่อใด?
ปุโรหิตตอบว่า เปล่า ข้าอยากได้เจ้ามาร้องเพลงขับกล่อมระหว่างอยู่ในคุก?
ว่าแล้วก็ไปตวาดเศรษฐี ว่า ?เจ้าให้สร้อยข้ามาแต่เมื่อใด??
เศรษฐีตอบกว่า เปล่า ข้านึกว่าท่านเป็นผู้ใหญ่ของบ้านเมืองจะพ้นผิด?
แล้วก็ไปตวาดคนสวน ว่า ?เจ้าให้สร้อยข้ามาแต่เมื่อใด??
คนสวนร้องเปล่าๆ นึกว่าท่านเศรษฐีมีเงินจะพ้นผิด?
คนสวนหันไปตวาดนางทาสี ว่าแล้วเจ้าทำไมไม่รับสารภาพ?
นางทาสีร้องโวยวาย ว่าเจ้าคนธรรพ์ใส่ร้ายข้า เพื่อจะมาปลุกปล้ำข้าในคุกนี้น่ะสิ?

บัณฑิตโพธิสัตว์คร้านจะฟังโจรจำเป็นทะเลาะกันจึงเดินออกมาสำรวจอุทยาน?
เห็นนางลิงซ่อนสร้อยเพชรวิบวับอยู่บนต้นไม้ ก็คิดอุบายให้นางลิงนำสร้อยมาคืนเอง?
ว่าแล้วก็สั่งให้ทหารทำเครื่องประดับจากยางไม้ โยนให้ลิงทุกตัวในอุทยาน?
ลิงแต่ละตัวได้สร้อยก็ถือไปอวดกัน นางลิงตัวนั้นเห็นว่าตนมีสร้อยเส้นสวยงามกว่า
ก็คว้ามาอวดบ้าง ทันใดนั้นทหารก็กรูกันเข้าไปหานางลิง นางลิงตกใจ ทิ้งสร้อยลงมา?
ก็เท่ากับว่าพระเทวีได้สร้อยคืน และโจรจำเป็นทั้งห้าก็ต้องถูกปล่อยตัวกลับไป

สุภาษิตของนิทานเรื่องนี้มีอยู่ว่า?เมื่อสงครามเกิดขึ้น ย่อมต้องการคนกล้าหาญ?
เมื่อเกิดข่าวตื่นเต้นขึ้น ย่อมต้องการคนหนักแน่น เมื่อข้าวและน้ำมีบริบูรณ์?
ย่อมต้องการคนที่รัก เมื่อปัญหาเกิดขึ้น ย่อมต้องการบัณฑิต


ต้อนรับปีใหม่อย่างมีสติ มาเป็นบัณฑิตกันเถอะนะคะ : )