แง่คิดจากหนัง - ฉบับที่ ๑๒๒

49 Days – โอกาสแห่งการเรียนรู้

ชลนิล

(บทความนี้เฉลยตอนจบและปมสำคัญในเรื่อง แฟนซีรีย์เกาหลีควรพิจารณาก่อนจะอ่าน)

รูปภาพประกอบจาก http://asianmediawiki.com/49_Days_%282011-Korean_Drama%29

บางคนใช้ชีวิตตั้งแต่เกิดจนตายอย่างเผลอเพลิน...เกิดมาด้วยความไม่รู้ และตายไปด้วยความไม่รู้ ทำให้หนึ่งชีวิตมนุษย์ของเขาสูญเปล่า ไร้ค่า

ขณะที่บางคนมีโอกาสได้เรียนรู้ “บางสิ่ง” ซึ่งสำคัญยิ่ง แม้จะเป็นเวลาสั้น ๆ เพียงแค่ 49วัน แต่มันคือ 49วันที่มีคุณค่า มากกว่าเวลานับสิบ ๆ ปีที่ใช้ชีวิตมา ด้วยความไม่รู้อะไรเลย

ชินจีฮยอน ประสบอุบัติเหตุ ร่างกายโคม่าเป็นเจ้าหญิงนิทรา วิญญาณของเธอเจอกับยมทูต และได้รับข้อเสนอที่หายากยิ่งนั่นคือ เธอจะมีโอกาสฟื้นขึ้นมาได้อีกครั้ง ถ้าหากได้รับน้ำตาความจริงใจ 100เปอร์เซ็นต์ จากคนที่รักเธอสามคน ยกเว้นพ่อแม่ พี่น้อง

จีฮยอนมั่นใจว่าตนเองสามารถหาน้ำตาอันมีค่าสามหยดนั้นไม่ยาก เพราะก่อนประสบอุบัติเหตุ เธอเป็นสาวน้อยแสนสวย จิตใจอ่อนโยนดีงาม มองโลกแง่ดี ครอบครัวร่ำรวย อบอุ่น มีเพื่อนฝูงที่สนิทสนมกลมเกลียว รักใคร่เกื้อกูลกันมากมาย และที่สำคัญ เธอมีคู่หมั้นที่แสนดี รักเธอเหลือเกิน เขาพร้อมจะมอบน้ำตาแห่งความจริงใจแก่เธอแน่ ๆ

จีฮยอนต้องไปอาศัยร่างของ ซองอีคยอง ผู้หญิงที่ตรงข้ามกับเธอแทบทุกอย่าง ทั้งยากจน เก็บตัว ไม่มีเพื่อนฝูง หนำซ้ำยังมีบาดแผลลึกในหัวใจ ทำให้มักคิดถึงการฆ่าตัวตายบ่อย ๆ ใช้ชีวิตเหม่อซึมไปวัน ๆ เหมือนซากศพ กลางวันนอน กลางคืนไปทำงานในร้านสะดวกซื้อ

จีฮยอนได้อาศัยร่างของอีคยองในเวลาที่เธอนอนตอนกลางวันจนถึงค่ำ เพื่อออกไปตามหาน้ำตาสามหยดจากคนจริงใจ และเธอก็พบความจริงว่า “น้ำตาแห่งรักอย่างจริงใจ” เป็นของที่หายากเหลือเกิน

คู่หมั้นแสนดีก็ไม่ได้รักเธอจริงอย่างที่คิด เขาเข้ามาก็เพื่อหวังฮุบบริษัทของพ่อเธอ หนำซ้ำ เพื่อนสนิทที่กอดคอรักกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม ก็กลับเป็นแฟนตัวจริงของคู่หมั้นเธอ...ทั้งคู่ร่วมกันวางแผนหลอกลวงเธออย่างแยบยลมาหลายปี

สิ่งที่จีฮยอนได้รับแทนน้ำตาจากคนทั้งสองก็คือ “ความจริง” อันเจ็บปวด ที่บอกให้รู้ว่า...นอกจากพ่อแม่แล้ว แทบไม่มีใครรักเธออย่างจริงใจเลย

การที่เธอเป็นลูกคนรวย หน้าตาสะสวย ซื่อใสบริสุทธิ์ มองโลกแง่ดี ทำให้มีเพื่อนฝูงมาก แต่เพื่อนฝูงที่ห้อมล้อมเธอนั้น ก็ไม่ได้รักเธอมากมายอย่างที่เธอคิด เพื่อนบางคนออกจะรำคาญความซื่อใส จนออกจะซื่อบื้อของเธอไปเลยด้วยซ้ำ และด้วยความมองโลกแง่ดี คิดแต่ในมุมของตนเองแบบเธอ ทำให้ไม่รู้ว่าสร้างความรำคาญ อึดอัดใจแก่เพื่อนไม่รู้กี่ครั้ง

สิ่งที่จีฮยอนได้เรียนรู้จากการตระเวนหาน้ำตาจริงใจก็คือ...ผู้คนส่วนใหญ่คิดถึงแต่ตัวเอง กระทั่งตัวเธอก็ไม่เว้น...คนเราหากจะร้องไห้...ก็ร้องเพื่อตนเอง ไม่ใช่เพื่อผู้อื่น!

มันเป็นช่วงเวลา 49วันที่แสนเจ็บปวด แต่เป็น 49วันที่ทำให้จีฮยอนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ทางจิตวิญญาณ เธอแข็งแกร่งขึ้น กล้าเผชิญหน้ากับ “ความจริง” อันแสนเจ็บปวด จนสามารถ “ยอมรับ” ความจริงเหล่านั้นได้ด้วยจิตใจกล้าหาญ

น้ำตาหยดแรก จีฮยอนได้รับจากเพื่อนชาย ที่แอบรักเธอมาตั้งแต่สมัยมัธยม เขาไปเรียนต่างประเทศหลายปี พอกลับมาก็พบว่าเธอมีคนรักแล้ว จึงไม่กล้าแสดงท่าทีใด ๆ ออกมา จีฮยอนได้รับรู้หัวใจของเขา ตอนที่ได้อยู่ในร่างของซองอีคยอง

น้ำตาหยดที่สอง เธอได้รับจากเพื่อนสนิทอีกคนที่มีนิสัยห้าว ๆ ตรงไปตรงมา จิตใจเข้มแข็ง ไม่ยอมร้องไห้ให้ใครง่าย ๆ แต่ต้องมาเสียน้ำตาให้เธอ เมื่อหมอมายืนยันว่า ร่างของจีฮยอนไม่มีโอกาสรอดแน่นอนแล้ว และต้องการให้แม่ของเธออนุญาตให้ถอดเครื่องช่วยหายใจ

ส่วนน้ำตาหยดสุดท้าย เธอได้รับอย่างคาดไม่ถึง จากเพื่อนสนิทที่เคยหักหลังเธอ...แต่ช่วงเวลา 49วัน ที่เธออยู่ในร่างของอีคยอง เธอก็ทำให้เพื่อนคนนี้ได้เจอประสบการณ์หลายอย่าง จนเกิดสำนึก แก้ไขความผิดพลาดของตน และยอมเสียน้ำตาให้เธอโดยไม่ต้องร้องขอ

49วันของจีฮยอนในร่างของอีคยอง กลับเป็นช่วงเวลาที่เธอได้รับประโยชน์ จากการเรียนรู้ในสิ่งที่มองข้ามมาตลอดชีวิต นั่นคือได้รู้จักตนเอง รู้จักหัวใจคนที่อยู่รอบข้าง และได้อยู่ใกล้ “ความตาย” อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

จีฮยอนเข้าใจแล้วว่า โอกาส 49วันนี้ แม้จะหาน้ำตาได้ไม่ครบ แต่อย่างน้อยมันก็เป็นช่วงเวลาที่จะเพาะบ่มความกล้าหาญทีละน้อย ที่จะ “ยอมรับ” ความตายได้ อย่างคนที่เห็นความจริง...

ความจริงที่ว่า...โลกไม่เที่ยง
มีคนเกิด–ตายทุกวัน
ทุกคนเกิดมาแล้วต้องตายแน่ ๆ
มนุษย์เป็นแค่ธุลีเล็ก ๆ ในจักรวาล

พอจีฮยอนหาน้ำตาได้ครบสามหยด มีโอกาสฟื้นกลับมาก็จริง แต่เธอก็ไม่อาจรอดจากความตายได้ เมื่อยมทูตมาเตือนล่วงหน้าว่า เธอจะมีชีวิตได้อีกแค่ 6-7 วัน แล้วเธอจะตายอย่างเฉียบพลันด้วยอาการเลือดคั่งในช่องท้อง ซึ่งเป็นผลจากอุบัติเหตุที่ผ่านมา

ยมทูตให้เธอเลือกระหว่าง ให้ลืมเรื่องราวทั้ง 49วันนั้น รวมถึงคำเตือนนี้ด้วย เพื่อที่เธอจะได้ใช้ชีวิตอย่างเป็นสุข โดยไม่ต้องกังวลอะไรจนถึงเวลาตาย หรือเธอจะจดจำทุกอย่างได้หมด แล้วจิตใจอาจจะหวั่นไหว กังวล หวาดกลัวต่อความตายในทุกวันที่เหลืออยู่

จีฮยอนเลือกที่จะจำได้...เธอขอตายอย่างคนที่ “รู้” มากกว่าตายอย่างคน “หลง” ไม่รู้อะไรเลย

49 วันที่ผ่านมา ทำให้เธอเรียนรู้แล้วว่า โลกไม่เที่ยงแค่ไหน
49 วันที่ผ่านมา ทำให้เธอเรียนรู้แล้วว่า “ทุกข์” เป็นอย่างไร
49 วันที่ผ่านมา ทำให้เธอเรียนรู้แล้วว่า เธอไม่อาจบังคับ ควบคุมให้ทุกสิ่งเป็นอย่างใจได้เลย

เมื่อได้เรียนรู้ขนาดนี้แล้ว...มีหรือจะยอมปล่อยให้หลงลืมไปอีก

น้ำตาแต่ละหยด จีฮยอนได้มาโดยไม่ได้บังคับ หรือร้องขอจากใคร
ทุกสิ่งเกิดได้เพราะมีเหตุ หมดเหตุก็ดับ...บังคับมันไม่ได้

กับความตายที่แลเห็นอยู่เบื้องหน้า...
มันไม่ได้สร้างความหวั่นไหวแก่เธออีกแล้ว
เพราะเธอยอมรับ...ทุกคนเกิดมาต้องตาย
จีฮยอนใช้วันเวลาที่เหลืออย่างมีค่า
และตายอย่างมี “สติ” ไม่อาวรณ์สิ่งใด
เยี่ยงคนที่ “ยอมรับความจริง” หลังจากได้ “เรียนรู้” มัน...
จากประสบการณ์จริงของตนเอง