แง่คิดจากหนัง - ฉบับที่ ๑๐๒

Pick the star - ในน้ำเน่าก็ยังมีเงาจันทร์

ชลนิล

รูปภาพประกอบจาก http://forums2.popcornfor2.com/index.php?showtopic=58400

ลองมานั่งนับกันเล่นๆ ดีมั้ยครับ ว่าละครน้ำเน่า มีสูตรตายตัวอะไรบ้าง...ผมว่าคงจะวนเวียนอยู่กับเนื้อหาประมาณสามสี่ข้อนี่แหละ

ข้อแรก...มหาเศรษฐีปลอมตัวเป็นยาจก แถมยังปลอมซะเนียนเชียว ไม่มีใครรู้...นอกจากคนดู

ข้อสอง...พระเอกหล่อ รวย เพอร์เฟกต์ แต่มักจะชอบนางเอกจน ไม่สวย ไม่ค่อยมีความรู้ แก่นเซี้ยว (โก๊ะเล็กๆ) นึกไม่ออกเหมือนกันว่าไปชอบได้ยังไง ถ้านางเอกไม่เล่นไสยศาสตร์ แอบดีดน้ำมันพรายใส่ตอนพระเอกเผลอ

ข้อสาม...ถึงนางเอกจะจน แต่สุดท้ายก็จะกลายเป็นทายาทเจ้าคุณปู่ ที่พลัดพรากกันตั้งแต่เล็ก (จะให้ดีต้องมีปานแดง ปานดำเป็นสัญลักษณ์) ได้เจอกันตอนนางเอกเป็นสาวพอดี (เพราะถ้าเจอกันตอนนางเอกอายุสี่สิบ เจ้าคุณปู่อาจลงโลงไปแล้ว)

ข้อสี่...สำคัญที่สุด ขาดไม่ได้...ละครน้ำเน่าต้องมีตัวอิจฉาที่สวย รวย การศึกษาสูง...แต่ไม่เข้าใจ ทำไมพวกเธอถึงคิดว่าโลกนี้มีผู้ชายแค่คนเดียว คือพระเอก...ถ้าชั้นไม่ได้ผู้ชายคนนี้เป็นสามี โลกต้องพังพินาศแน่นอน...อ้อ...ตัวอิจฉาทุกคนจะมีสัมผัสพิเศษ คือต้องเกลียดนางเอกตั้งแต่แรกเห็น ทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่เคยเหยียบเท้า หรือด่าบุพการีของเธอเลย

Pick the star มีเนื้อหาครบสูตรละครน้ำเน่าอย่างสมบูรณ์แบบ นางเอกจน มีน้องเล็ก ๆ อีกห้าคน พ่อเป็นคุณหมอกินอุดมคติ เปิดคลินิกคนยากรักษาคนจน (ตัวเองเลยจนไปด้วย) แม่เป็นผู้หญิงใจเมตตา ขี้สงสาร ขนาดรับเด็กกำพร้ามาเลี้ยงเป็นลูกถึงห้าคน (ก็น้อง ๆ เธอนั่นแหละ) แถมยังมีคุณปู่ที่ไม่ใช่ญาติทางสายเลือดมาอาศัยกินข้าวเช้าด้วยทุกวันอีก

ดูจากพื้นฐานครอบครัวแล้ว จินปัลคัง นางเอกเรื่องนี้น่าจะเป็นสาวสวย ใจอารี ถึงจะจนแต่ก็รู้จักอดออม ประหยัด พอเพียงอย่างพ่อแม่ แต่ขอโทษ...ยายจินปัลคังนี่ มีนิสัยตรงข้ามกับครอบครัวอย่างสิ้นเชิง

เธอไม่ใช่สาวสวย ไม่ใช่ผู้หญิงใฝ่รู้ รักการเรียน และยังไม่ใช่ผู้หญิงที่รู้จักประหยัด อดออมเอาเสียเลย

จินปัลคังหลงรัก วอนคังฮา ทนายความหนุ่มในบริษัทเดียวกัน...เขารูปหล่อ บ้านรวย การศึกษาสูง ทำงานในตำแหน่งสำคัญ ส่วนเธอเป็นแค่พนักงานกิ๊กก๊อก ขี้เกียจ เงินเดือนน้อยนิด แถมยังบ้ายี่ห้อ ขยันแต่งตัว ทำสวย ใช้ข้าวของแบรนด์เนม ตามจีบเขาเพื่อให้คุณทนายความสนใจ แต่ผ่านไปห้าปี เขาก็ยังจำชื่อเธอไม่ได้ เพราะเห็นเธอเป็นแค่ผู้หญิงสมองกลวง แต่งตัวไม่รู้กาลเทศะ แถมยังไม่มีความคิด

โอกาสใกล้ชิดของจินปัลคังมาถึง เมื่อคุณทนายความรับสมัครแม่บ้าน (แบบอยู่ประจำ) เธอจึงอาศัยเข้าทางน้องชายใจดีของเขา จนมีโอกาสจะได้ไปสัมภาษณ์ ให้วอนคังฮาดูตัว

คืนก่อนวันสัมภาษณ์ จินปัลคังลงทุนขโมยเงินจากกระปุกออมสินของน้อง ๆ เพื่อไปเสริมสวย...พอดีเกิดเรื่องวุ่นวายที่บ้าน น้องคนเล็กป่วย พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน น้องคนโตโทรตามเธอให้มาดูแลน้อง แต่ปัลคังไม่สนใจ ห่วงแต่จะทำสวยเพื่อให้วันพรุ่งนี้วอนคังฮาพอใจในตัวเธอ

เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น พ่อแม่ของปัลคังเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต จินปัลคังโทษตัวเองที่มัวแต่ห่วงเสริมสวย ไม่ยอมไปดูแลน้องที่ป่วย ทำให้พ่อแม่รีบกลับบ้านจนเกิดอุบัติเหตุ

เรื่องร้ายยังไม่จบเท่านี้ หลังพ่อแม่ตาย คลินิกคนยากและบ้านของพวกเธอก็โดนเจ้าของที่ดินยึดคืน พร้อมกับทุบทิ้ง ทำให้ครอบครัวกำพร้าขาดที่อยู่อาศัย

ด้วยความที่เกิดเรื่องร้ายติด ๆ กันขนาดนี้ และความที่ปัลคังโทษตัวเองอย่างแรง เธอจึงเปลี่ยนแปลงตัวเองทั้งหมด เพื่อเป็นผู้ใหญ่ และพี่ใหญ่ที่จะดูแลรับผิดชอบชีวิตน้อง ๆ กำพร้าทั้งห้าคนให้ได้ตลอดรอดฝั่ง

ปัลคังไม่มีเงินมากพอจะไปเช่าบ้าน และไม่สามารถเช่าห้องรายวันอยู่ได้ ทางรอดเดียวคือเธอต้องไปเป็นแม่บ้านของวอนคังฮาให้ได้ เพื่อตนเองและน้อง ๆ จะได้มีที่พัก มีอาหารกิน

หลังจากนี้คงไม่ต้องเล่าอะไรต่อแล้ว เพราะหลังจากนางเอก และน้อง ๆ ได้เข้าไปอยู่บ้านพระเอก เนื้อเรื่องก็เดินไปตามสูตรละครรักทั่วไป ที่พระเอกจะได้รู้จักนางเอก ในแบบตัวตนใหม่ ที่เข้มแข็ง และไม่งี่เง่าเหมือนเดิม แต่ก็จะมีตัวอิจฉาเป็นอุปสรรคตามสูตร มันดูสมเหตุสมผลบ้าง ไม่สมเหตุสมผลบ้าง ดูมาถึงนี่แล้วก็ต้องทำใจยอมรับแล้วล่ะ

รูปภาพประกอบจาก http://forums2.popcornfor2.com/index.php?showtopic=58400

รูปภาพประกอบจาก http://forums2.popcornfor2.com/index.php?showtopic=58400

ถามว่า...ที่วอนคังฮาสนใจเธอ เพราะเธออยู่บ้านเดียวกับเขาใช่หรือไม่...

มันไม่ใช่แค่นั้น...ที่เขาสนใจเธอ เพราะเธอเปลี่ยนไป...จินปัลคังต้องผ่านสนามรบวัดใจหลายครั้ง ว่าจะยอมดูแลน้องนอกไส้ทั้งห้าได้หรือไม่...เธอมีเหตุผลที่จะทิ้งเด็กเหล่านี้ได้ แต่เธอก็ไม่ทำ...เธอไม่สามารถปล่อยให้เด็กที่เรียกเธอว่าพี่ใหญ่ ต้องกลับไปอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าได้อีกครั้ง...ถึงต้องลำบากทิ้งความสบายส่วนตัว ถึงต้องลำบากทำงานสายตัวแทบขาดเธอก็ยอม

จิตใจของจินปัลคังสูงขึ้น...สูงขึ้นด้วยการเป็นผู้ให้...

คนที่จะเป็นคู่กันได้ดี ควรมีศรัทธา ศีล จาคะ ปัญญาเสมอกัน หรืออย่างน้อย ระดับจิตใจก็ไม่ควรห่างกันนัก

ตอนที่จิลปัลคังเป็นสาวสมองกลวง เฝ้าตามจีบวอนคังฮาอย่างบ้าคลั่งนั้น เขาไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตาเลย เพราะระดับใจมันต่างกันเกินไป

พอเธอเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างใหญ่ มีเหตุการณ์มาวัดใจหลายครั้ง ยั่วยุให้กลับไปเป็นคนเดิม เธอก็ไม่ยอมไหลลงต่ำ หนำซ้ำ ยังมองเห็นตัวตนเก่า ๆ นั้นเป็นสิ่งน่ากลัว ไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมอีก

ระดับจิตใจที่สูงขึ้น เหมาะสมแล้วกับคนที่มีระดับจิตใจใกล้เคียงกัน...

ปกติผมไม่ค่อยดูละครสูตรมีกลิ่นเรียกยุงเหล่านี้ แต่พอดีคนขายซีรีส์เขาเชียร์ว่าสนุก ก็เลยสั่งมาพร้อมกับเรื่องอื่น...ดูตอนแรกแทบขว้างทิ้ง แต่นึกเสียดายตังค์ เลยทนดูต่อ...ตอนไหนทนดูไม่ไหวก็ดูแบบเร่ง ๆ เอา...จนกระทั่งจบ เลยรู้สึกว่า...มันก็มีอะไรดี ๆ ติดหัวเหมือนกันแฮะ

อาหารบางจานอาจมีของที่เราไม่ชอบติดมาด้วย พอเราเขี่ยมันออกก็ทำให้กินอิ่ม อร่อยได้เหมือนกัน...ในคลองน้ำเน่า สีดำ เหม็นคลุ้งนั้น...แต่เงาจันทร์ที่สะท้อนออกมา ก็สวยจับตา ไม่แพ้ใคร...