พยายามให้มาก แต่อย่าหวังให้มาก
พยายามอย่างดีที่สุด ไม่หวังว่าผลจะต้องดีที่สุด แล้วสุขภาพจิตจะดีที่สุด
พยายามอย่างดีที่สุดคือแค่ไหน
วัดเอาจากขณะก่อนทำ ขณะทำ และหลังทำ
ก่อนทำ เรารู้สึกถึงไฟในการอยากทำ
ขณะทำ เราทุ่มเทแรงกายแรงใจเต็มที่
หลังทำ เรากลับมาดูซ้ำแล้วซ้ำอีกว่ามันใช่หรือยัง ผิดตรงไหน ควรแก้จุดใด
หากมีความเพียรพยายามครบทั้งสามระยะเช่นนี้
ให้ถือว่าดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว
เกินกว่านั้นไม่ได้แล้วสำหรับเรา
ส่วนการไม่หวังว่าจะต้องดีที่สุด มีคุณค่าอย่างไร
เดี๋ยวนี้มีการวิจัยออกมาตรงกันทั่วโลกครับว่า
ต้นเหตุสำคัญของโรคร้ายอันไหลมาจากความเครียด
ในยุคที่ต้องแข่งขันกันอย่างดุเดือดของพวกเรานี้
คือ การที่หัวหน้าหรือเบื้องบนขององค์กร
คาดคั้นจะเอาผลที่ดีที่สุด
ในแง่ของการเป็นเบอร์หนึ่ง
หรือในแง่ของความนิยมจากลูกค้า
ผลข้างนอกหากไม่เป็นไปตามความคาดหวัง
ก็มักตามมาด้วยการทะเลาะเบาะแว้ง
โทษกันไปโทษกันมาว่าเป็นความผิดของใคร
หรือหากผลข้างนอกดีที่สุดได้ดังใจ
เพราะได้ทีมงานซึ่งมีทั้งโชคและความสามารถ
กระนั้น ผลข้างในก็อาจเลวร้ายที่สุดเกินกว่าจะคาดคิด
อย่างน้อยก็ต้องจ่ายค่าหมอไปตามๆกัน
ไหนจะเครียด ไหนจะเป็นไมเกรน ไหนจะนอนไม่หลับ
ไหนจะเหน็ดเหนื่อยไม่มีกะจิตกะใจร่วมสุขไปกับครอบครัว
โดยเฉพาะช่วงลุ้นผลนี่ลมหายใจแทบร่วงลงมาเป็นตัวเลขทีเดียว
ในทางพุทธ ถ้าตัดความโลภจะเอาอะไรให้ดีที่สุดได้อย่างใจออกไป
เหลือแต่ใจที่มุ่งมั่น ทำความเพียรให้ถึงที่สุด ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
อย่างไรผลต้องดีระดับหนึ่ง
ซึ่งถ้าดีระดับนั้นตรงกับ ‘วันของเรา’ ล่ะก็
จากแค่หวังให้ ‘ดีระดับหนึ่ง’ อาจกลายเป็น ‘ดีที่หนึ่ง’ ได้เอง
โดยไม่ต้องเสียสุขภาพจิตกันเลยครับ
ดังตฤณ
เมษายน ๕๖