ทำอย่างไรจะมีสมาธิ?
ก่อนอื่นต้องเข้าใจว่าที่จะมีสมาธิได้ ไม่ใช่เอาแต่หารูปแบบทำสมาธิเดี๋ยวเดียว แต่ต้องเฝ้ากำจัดต้นเหตุความฟุ้งซ่านกันทั้งวัน และฝึกยอมรับความจริงตรงหน้าให้ได้เรื่อยๆด้วยความใจเย็น
คนส่วนใหญ่ถามหาวิธีทำสมาธิ
โดยไม่ตั้งโจทย์ให้ถูกว่าทำอย่างไรจะมีจิตใจตั้งมั่น
คนส่วนใหญ่ติดใจอยากสร้างเหตุแห่งความฟุ้งซ่านกันยาวๆ
แต่เรียกร้องหาวิธีลัดสั้นในการหยุดความฟุ้งซ่าน
คนส่วนใหญ่เข้าใจผิดคิดว่าต้องทำสมาธิด้วยการจ้องดูลมหายใจให้ชัด
โดยไม่เข้าใจว่าที่ถูกคือสังเกตไปเรื่อยๆว่า
แต่ละลมหายใจมี ‘ความจริง’ อะไรให้ยอมรับบ้าง
ลมกำลังเข้าหรือออก ลมกำลังยาวหรือสั้น
ลมกำลังนำมาซึ่งความอึดอัดหรือสบาย
ลมกำลังก่อให้เกิดความสงบเยือกเย็นหรือฟุ้งซ่านวกวน
รู้ให้หมด ไม่ใช่เลือกรู้เฉพาะดีๆ และปฏิเสธภาวะแย่ๆ
เพื่อจะเป็นสมาธิจริงในระยะยาว
ต้องคิดจะยอมรับทุกความจริงไปเรื่อยๆเป็นร้อยเป็นพันลมหายใจ
ไม่ใช่ตั้งใจจะอดทนดูแค่ลมสองลมแล้วอยากได้ความสงบท่าเดียว
โดยจุดมุ่งหมายสูงสุดของการดู คือความสามารถในการเห็นความจริง
ว่าแต่ละลมหายใจคือการแสดงความไม่เที่ยง
ไม่ใช่การแสดงว่าทุกสิ่งจะเป็นดังใจนึก
ที่สุดของการยอมรับความจริง
คือการได้เป็นอิสระจากอุปาทาน เป็นอิสระจากการคิดไปเองต่างๆนานา
ไม่ใช่สามารถทำในสิ่งที่ยังทำไม่ได้
ไม่ใช่เป็นในสิ่งที่ไม่อาจเป็น
มีความสุขความพอใจอยู่กับการรู้ว่ากำลังมีอะไรให้ดู
ไม่ใช่เอาแต่พอใจจะคิดว่ามีอะไรให้เป็น
ความพอใจในการรู้ความจริง
ด้วยจิตใจที่เป็นปกติอย่างต่อเนื่องนั่นแหละ สมาธิ
ดังตฤณ
มกราคม ๕๖