Print

จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๑๕๔

dungtrin_editor_cover dungtrin_editor_coverอย่าไปโมโหเขา

dungtrin_new2

อย่าโมโหคนอื่นที่นินทาคุณ
ถ้าไม่รู้สึกว่าคุณนินทาคนอื่นเป็นเรื่องน่าโมโห!

ยอมรับเถอะ ตอนเราพูดเรื่องไม่ดีของคนอื่น
จะรู้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดา ไม่เป็นไร
หรือกระทั่งเป็นเรื่องน่าให้พูด
เขาหรือเธอสมควรโดนต่อว่าลับหลังแล้ว
วงเล็บว่าอย่าให้เจ้าตัวรู้ก็แล้วกัน
รู้ๆกันว่าเจ้าตัวคงหน้าหงิกแน่

ถ้าไปรู้มาว่าเราโดนใครเล่นงานเอา
ด้วยคำอันมีมูลบ้าง ด้วยคำอันไม่มีมูลบ้าง
เราเองคงใจแป้ว และไม่มีทางแกล้งรู้สึกดีได้
ฉะนั้น ก็ลองนึกถึงความสนุกของคนเม้าท์เรา
เราเคยสนุกปากกับการเม้าท์คนอื่นอย่างไร
ก็ความรู้สึกเดียวกัน
กับที่เขายำใหญ่ใส่สารพัดพริกเกี่ยวกับเรื่องของเรา

แล้วในที่สุด เราจะเข้าใจครับโลกธรรม ๘ เป็นอย่างนี้เอง
ต้นกำเนิดมันมาจากความชอบความชัง
ความได้อย่างใจหรือไม่ได้อย่างใจ
ความรู้สึกว่าไม่เป็นไรถ้าจะชมหรือด่าใครเขา

คนถูกสรรเสริญอย่างเดียวไม่มี
ว่าไปแล้ว เสียงสรรเสริญนั่นแหละ
แม่เหล็กดึงดูดเสียงนินทาชั้นดีเลย
มีใครได้รับการยกย่องที่ไหน
ย่อมต้องมีความหมั่นไส้หรือริษยาจากคนไม่คุ้นเคย
ขณะเดียวกัน มีใครถูกรุมสะกรัมอย่างไม่เป็นธรรมที่ใด
ก็ย่อมมีใครสักคนสงสารคิดอยากช่วย
มองดีๆจะเห็นว่าทั้งคำสรรเสริญและคำนินทา
แท้จริงแล้วเป็นของกลวง ว่างเปล่าจากแก่นสาร
พลิกไปตามอารมณ์ชอบชังของใครต่อใครตามสถานการณ์
ถ้าจะยินดีหรือยินร้ายให้หมด
ก็คงเหน็ดเหนื่อยน่าดูชม
ต่อเมื่อเข้าใจเสียได้ว่ามันเป็นของว่าง ของกลวง
ก็จะปล่อยผ่าน ไม่ต่างจากเราเป็นต้นหญ้า
และเสียงนินทาเป็นสายลมแสงแดดครับ

ดังตฤณ
สิงหาคม ๕๕