จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๑๕๓

ถ้าไม่เคยพูดอะไรให้คนที่คุณรักเสียใจ แปลว่าคุณไม่เคยพูดกับเขาหรือเธอเลยสักวัน แต่ถ้าพูดอะไรให้คนที่คุณรักเสียใจได้ทุกวัน แปลว่าคุณไม่เคยรับฟังคำพูดของเขาหรือเธอเลยสักคำ

คนที่อยู่ด้วยกัน ไม่ว่าในฐานะอะไร ยังไงก็ต้องมีเหตุกระทบกระทั่งให้ขุ่นข้องหมองใจจนได้ และโดยมากก็มักเริ่มต้นจากการสื่อสาร อาจจะทางคำพูด หรืออาจจะทางสายตา สีหน้าท่าทาง อากัปกิริยาที่เกิดขึ้นขณะ ‘ไม่รู้ตัว’

คือคนเรานั้น ส่วนใหญ่ให้ดีแค่ไหนก็ติดนิสัยไม่ดีบางอย่างอยู่ โดยเฉพาะการเข้าโหมดอยากพูดมากกว่าอยากฟัง อยากให้ความรู้สึกนึกคิดของตัวเองได้รับความสนใจมากกว่าจะสนใจความรู้สึกนึกคิดของคนอื่น

การอยากได้อะไรตามความต้องการของตนเองทันที มักเป็นจุดเริ่มต้นของความไม่ถูกต้องในการพูดจากัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแต่ละฝ่ายอธิบายไม่เก่ง ได้แต่พูดสั้นๆตีความง่ายๆว่า "ฉันจะเอาอย่างนี้ แกห้ามทำอย่างนั้น" ยิ่งอารมณ์เข้มขึ้นเท่าไร สุ้มเสียงและสรรพนามก็ยิ่งข้นขึ้นเป็นเงาตามตัว

เรื่องพูดกันไม่เข้าใจนี้เกิดขึ้นทั้งกับเพื่อนสนิท คนรัก ตลอดจนใครต่อใครในสังคมแวดล้อมเรา ชีวิตส่งแบบฝึกหัดมาให้เราฝึกพูดและฝึกฟังทุกวัน ปัญหาคือเราไม่มองว่าเหล่านั้นเป็นแบบฝึกหัด แต่เป็นแบบทดสอบความสามารถในการเอาสิ่งที่ใจต้องการมาให้ได้ และปัญหานี้แหละครับเป็นหนึ่งในเหตุที่ทำให้คนเราแตกหักกัน

มองแล้ววจีกรรมนั่นเองเป็นเสาหลักของการอยู่ร่วมกันให้รอด เรื่องอื่นๆยังนับว่ารองลงมา คือถ้าคุยกันเข้าใจได้ ทุกเรื่องก็เหมือนเครื่องจูนจิตให้ค่อยๆสนิทลงรอยเดียวกัน แต่ถ้าคุยกันไม่เข้าใจ ทุกเรื่องก็เหมือนเครื่องแยกจิตเป็นคนละสี

และทางเดียวที่จะคุยกันเข้าใจได้จริง ก็ต้องเริ่มจากการฟังเป็นเย็นพอจะรับรู้ว่าแต่ละฝ่ายอยากจะพูดอะไร เพื่ออะไร พอฟังเสียงจากหัวของตัวเองครึ่งหนึ่ง ฟังเสียงจากปากของอีกฝ่ายครึ่ง ก็รวมกันเป็นคำว่า ‘พบกันครึ่งทาง’ ในที่สุดครับ

ดังตฤณ
สิงหาคม ๕๕