Print

จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๑๐๐

เดินช้าเดินเร็ว

dungtrinพุทธศาสนาเราเป็นศาสนาที่มีจุดหมายปลายทาง
และเป็นจุดหมายปลายทางในแบบสิ้นสุดการเดินทาง

การเดินทางของแต่ละคนมีความต่างกัน
ตามลักษณะความสามารถในการออกเดิน
แบ่งเป็นภาพรวมคร่าวๆที่สุด คือ
เดินช้าอย่างเป็นทุกข์
เดินช้าอย่างเป็นสุข
เดินเร็วอย่างเป็นทุกข์
เดินเร็วอย่างเป็นสุข

เดินช้าอย่างเป็นทุกข์
คือคนที่อ้วนอุ้ยอ้ายด้วยกิเลสต่างๆ
โลภกิน โลภกาม
โกรธง่ายหายช้า
ขี้บ่น ห่อเหี่ยว ขี้เกียจ
ฟุ้งซ่านจัด เพ่งโทษคนอื่น
หมดเวลาไปกับการเทียบเขาเทียบเราอย่างน่าใจหาย
เต็มไปด้วยความสงสัยไม่แน่ใจนานัปการ
แต่ขณะเดียวกันก็อยากเสวยสวรรค์
อยากไปให้ถึงนิพพานในเร็ววัน
ชั่วขณะที่นึกอยาก ก็ระทมทุกข์
เพราะรู้สึกคล้ายมีม่านหมอกหนาเตอะขัดขวาง
ผ่านไปไม่ได้เสียที ก็คร่ำครวญ พร่ำโอด
เรียกหาใครมาอุ้ม
และด่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้ถ้าไม่ช่วยแบบทันใจ
พร้อมจะกระทืบเรือเก่าให้ล่มจม
ในทันทีที่ขึ้นเรือใหม่ได้ถนัดเท้า
แต่ข้อดีคือยังเดิน ดีกว่าไม่เดินเลย

เดินช้าอย่างเป็นสุข
คือคนที่ตัวเบาด้วยความมีกิเลสน้อย
และไม่คาดหวังจะถึงจุดหมายปลายทางในเร็ววัน
ยังพอใจ ยังมีความสุขตามอัตภาพ
ไม่โทษฟ้าโทษดิน ไม่หวังหาทางลัด
มีความเข้าใจเฉพาะตน
ว่าเพราะไม่ประกอบเหตุให้เดินเร็ว
ตนจึงยังกระต้วมกระเตี้ยมไม่ค่อยถึงไหนเสียที
ข้อดีคือเดินไปเรื่อย
เทียบตนในวันนี้กับตนในวันวาร
ไม่เสียเวลาเปรียบเทียบว่าตนด้อยกว่าหรือเหนือกว่าใครบ้าง
จึงไม่สร้างความเดือดร้อนรำคาญใจให้ตนเองและผู้อื่น

เดินเร็วอย่างเป็นทุกข์
คือคนที่สร้างเหตุปัจจัยในการเดินทางไว้ดีพร้อม
แต่ขณะเดียวกันก็ใจร้อน
คิดถึงจุดหมายมากกว่าก้าวในปัจจุบัน
พวกนี้ใจถึง ตัดเหตุแห่งความเนิ่นช้าออกไปได้มาก
เช่น สละเรือนออกบวช
หรือเอาเวลาพักผ่อนจากหน้าที่การงานมานั่งสมาธิเดินจงกรม
ไม่วอกแวกกับเครื่องยั่วยวนใจทั้งหลาย
ไม่สนใจเทียบเขาเทียบเรากับชาวบ้าน
แต่ทุกก้าวที่ออกเดิน เล็งแลร่ำไปว่าเมื่อไหร่จะถึง
ระหว่างเดินทางจึงรุ่มร้อน ไม่ใช่รื่นรมย์

เดินเร็วอย่างเป็นสุข
คือคนที่มีความ "เข้าใจ" อย่างสมบูรณ์
ว่าคนเดินเร็วเขาตัดอุปสรรคอะไรออกไปบ้าง
ต้องเสียสละความชอบใจเฉพาะตนอันใดออกไปก่อน
ต้องประกอบความเพียรรู้กายใจกันแบบไหน
ถึงจะเป็นไปได้จริงเฉพาะตน
เมื่อใดเกิดความว้าวุ่นอยากถึงปลายทางเร็วๆ
ก็เอามาเป็นส่วนหนึ่งของการเรียนรู้ การทำความเข้าใจ
ว่าอยากไปก็ทุกข์เปล่า
ทุกข์มีให้เห็นว่าไม่เที่ยง กินเวลามากบ้าง น้อยบ้าง
ไม่ใช่มีให้คิดว่าจะหายทุกข์เดี๋ยวนี้ได้อย่างไร

ชาวพุทธที่ไม่ออกเดินทางเลย มีมากที่สุด
ชาวพุทธที่เดินช้าอย่างเป็นทุกข์ มีมากรองลงมา
ส่วนชาวพุทธที่เดินเร็วอย่างเป็นสุข มีน้อยเท่าน้อย

สำหรับคนอยู่วัด
ความเข้าใจตัวเดียว ทำให้กลายเป็นคนเดินเร็วอย่างเป็นสุขได้
ส่วนคนอยู่บ้าน
การรู้จักทำใจ จะช่วยให้เดินช้าอย่างเป็นสุขได้เหมือนกันครับ

ดังตฤณ
สิงหาคม ๕๓