จากใจ บ.ก.ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๔๔๘

  รับผิดชอบใจตัวเองให้ได้

ใครมีหน้าที่การงานได้ยาวนาน

คนนั้นจะถูกตัดสินโดยสังคมว่า

เป็นผู้ใหญ่ มีความรับผิดชอบแล้ว

ไม่ต้องเบียดเบียน ไม่ต้องพึ่งพาใคร

ยืนได้ด้วยขา หายใจได้ด้วยจมูกตัวเอง

แต่หญิงชายหลายคน

เช้าสายบ่ายเย็นเป็นผู้ใหญ่นอกบ้าน

พอกลับเข้าบ้านตอนค่ำๆเท่านั้น

กลายเป็นเด็กทันที

คือ รับผิดชอบสารพัดงานนอกกายได้เป็นร้อย

แต่รับผิดชอบใจตัวเองใจเดียวไม่ได้ เอาไม่อยู่

ยังต้องฝากความรับผิดชอบไว้กับคนใกล้ตัว

หรือครอบครัวญาติพี่น้องไม่เลิก

ยิ่งเครียดกับความรับผิดชอบนอกบ้านเท่าไร

ยิ่งมีข้ออ้างที่จะปัดภาระ

โยนความรับผิดชอบทางใจ

ให้คนในบ้านมากขึ้นเท่านั้น

ถ้ายังรับผิดชอบใจตัวเองไม่ได้

อย่าหวังว่าจะรับผิดชอบใจคนอื่นได้

เอาแต่สงสารตัวเอง ไม่เห็นใจคนอื่นร่ำไป

เอาคนสองคน

ที่รับผิดชอบใจตัวเองไม่ได้มาอยู่ด้วยกัน

ผลคือเหนื่อยใจทั้งคู่ ไม่ได้ที่พึ่งดังใจทั้งคู่

ต่างฝ่ายจึงต้องต่างแยกย้าย

หนีหายจากกันและกันไปอย่างรวดเร็ว

เอาคนที่รับผิดชอบใจตัวเองได้

มาอยู่กับคนรับผิดชอบใจตัวเองไม่ได้

ผลคือมีคนหนึ่งเหนื่อยใจข้างเดียว

อีกคนติดแจ อยากเกาะ

อยากได้ไว้เป็นที่พึ่งไม่เลิก

แม้ปากจะบอกว่าไม่ถูกใจ

พร่ำบ่นอยากเอาโน่นเอานี่

อยากให้คนใกล้ตัวเป็นอย่างโน้นอย่างนี้

แต่ให้เลิกก็ไม่เอา

เพราะไม่รู้จะเจอที่พึ่งทางใจป้ายหน้าอีกไหม

เอาคนที่รับผิดชอบใจตัวเองได้ทั้งคู่

มาอยู่ด้วยกัน จะสบายใจหายเหนื่อย

เป็นศาลาพักร้อนให้กันและกัน

หลังเดินทางร้อนๆ ลำบากลำบนมาทั้งวัน

เพราะคนเราเมื่อรับผิดชอบใจตัวเองได้

ก็จะมีแก่ใจ เห็นใจ เป็นห่วง

อยากแบ่งเบา รับผิดชอบใจคนใกล้ตัว

คิดปัดเป่าทุกข์ คิดพอกพูนสุข ให้แก่กันและกัน

แม้ปากไม่พูด แต่มือไม้และสายตาก็เป็นไปทางนั้น

สัมผัสได้ด้วยใจพร้อมๆ กันเช่นนั้น

ความทุกข์ ความเข็ดหลาบในชีวิตคู่

เป็นสิ่งที่ถ่ายทอดให้กันไม่ได้

แต่ให้ป้ายบอกหรือสัญญาณเตือนกันได้

คือ ถ้าเจอคนที่เอาแต่รับผิดชอบเรื่องหน้าตา

เป็นแค่แต่งหน้าแต่งตัวให้หล่อสวย

ทว่ารับผิดชอบแต่งจิตแต่งใจให้งามไม่เป็น

ชอบเป็นที่พึ่งทางตาให้คนอื่น

แต่วิ่งขาขวิดหาที่พึ่งทางใจให้ตัวเอง

เห็นชัดเช่นนั้นแล้ว ก็จงเป็นที่พึ่งทางใจอยู่ห่างๆ

อย่าหลวมตัวเป็นที่พึ่งทางใจที่ใกล้ชิดเด็ดขาด

เพราะแนวโน้มคือเมื่อเวลาผ่านไป

ภาระจะไม่เบาลง แต่กลับจะหนักขึ้นเรื่อยๆ

ถึงตอนนั้น ให้ถามว่าแก้อย่างไร

คงต้องคิดถึงการเลี้ยงเด็กสักคน

ให้โตขึ้นเป็นคนรับผิดชอบใจตัวเองได้

ใช้เวลากี่ปี ใช้อุบายวิธีกี่ร้อย

ก็นั่นแหละ ไม่ต่างกันเท่าใดนัก!

ดังตฤณ

กุมภาพันธ์ ๖๗