จากใจ บ.ก.ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๔๓๑

ปฏิบัติธรรมร่วมกันที่บ้าน

คนเรารู้ใจกันได้

โดยไม่จำเป็นต้องมีญาณดักใจ

เพราะหลังจากอยู่ด้วยกัน

ถ้าไม่ปิดหูปิดตา

ก็ต้องสังเกตเห็นว่าอีกฝ่าย

ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร

มีใจหรือไม่มีใจให้กับเรื่องไหน

ปากกับใจตรงกันเพียงใด

การกระทำตรงกับปากไหม

ในที่สุดก็แปรความรู้เห็นมากพอนั้น

ให้กลายเป็นการรู้ใจกันจนได้

เมื่อรู้ใจเขา แล้วรู้ตัวเราว่า

เป็นใครในชีวิตของอีกฝ่าย

หากชอบใจกับการเป็นเช่นนั้น

เรียกว่าเข้ากันได้

เป็นความสุขของกันและกัน

โดยไม่จำเป็นต้องเสแสร้งแกล้งฝืน

จึงเป็นธรรมดา

ถ้าจะนึก ‘อยากทำอะไรๆ’ ให้อีกฝ่ายบ้าง

และรู้เองว่า ‘ต้องทำ’ อะไรไม่ให้ขาดตก

ในที่สุดก็แปรเป็นความมีแก่ใจ

อยากเอาใจกันและกันจนได้

เมื่ออยากเอาใจกันและกันสม่ำเสมอ

จะไม่หลงเมาความคุ้นเคย

ไม่ถูกอำนาจความคุ้นเคย

บีบให้เลิกเกรงใจกัน

ไม่เผลอมองว่าเป็นคนในบ้าน

หรือกระทั่งเป็น ‘คนในมือ’

ที่จะทำอะไร พูดคำไหนก็ได้ไม่จำกัด

ไม่นึกว่าเป็นของตายที่ไม่ต้องถนอมน้ำใจกัน

ไม่ลืมว่าอีกฝ่ายเป็นอีกหนึ่งชีวิต

ที่ไม่เคยแปลงร่างเป็นหุ่นยนต์ไร้หัวใจ

ในที่สุดก็ลงตัว ตกผลึก

เป็นความรู้สึกเกรงใจ เคารพ

และให้เกียรติคนอยู่ร่วมบ้านกันจนได้

ความรู้สึกแสนดี

หลังผ่านด่านการรู้ใจ เอาใจ และเกรงใจ

นำไปสู่กรรมดี

ที่ถักทอร่วมกันยิ่งๆขึ้นทุกวัน

และที่สำคัญเป็นเครื่องหมายบอกได้ว่า

เป็นผู้ครองเรือนได้ ครองสติได้

สามารถปฏิบัติธรรมร่วมกันที่บ้านได้!

ดังตฤณ

มิถุนายน ๖๖