จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๔๑๗

ระงับใจที่ว้าวุ่นได้ด้วยความสงบ

ด้วยภาวะจิตใจว้าวุ่น

คุณไม่มีทางหวังว่าจะตัดสินใจถูก

พูดถูก หรือทำอะไรถูก

ที่คาดได้คือมีแต่เสียกับเสีย

หรือต้องมาเสียใจทีหลังกันทั้งนั้น

ถ้ามีเวลารอให้ใจเย็นลง

คุณคงรอจังหวะ รอความสงบระงับ

หรือรอเลือกจิตที่ดีพอจะคิดอ่าน

ใช้คำพูดคำจาให้เกิดผลที่ต้องการ

แต่ในความเป็นจริง

ชั่วชีวิตคนคนหนึ่งมีหลายครั้ง หลายโอกาส

ที่เหมือนจะต้องคิดเดี๋ยวนั้น พูดเดี๋ยวนั้น

หรือตัดสินใจลงมือจัดการเดี๋ยวนั้น

เลือกให้ดีไม่ได้ว่าจิตพร้อมหรือยัง

หวังไม่ได้ว่าจะให้เกิดผลดีร้ายแบบไหนแน่

ทางที่ดีที่สุด คือคุณต้องเตรียมไว้ล่วงหน้าว่า

ถ้าเกิด ‘สถานการณ์ฉุกเฉินทางอารมณ์’

คุณจะ ‘คิด’ ถึงอะไรไว้เป็นหลักยึดเหนี่ยว

และทางเดียวที่คุณจะรู้ว่าใช้ได้จริงหรือไม่

ก็คือทดลองเมื่อต้องลงสนามจริง

ไม่ใช่ใช้วิธีนั่งเทียนคิดเองเออเองตอนอารมณ์ดี

แต่ละคนมีศรัทธาต่างกัน

ฉะนั้น หลักยึดเหนี่ยวจิตใจที่ได้ผลจึงต่างกัน

สำหรับคนที่มีศรัทธาในครูบาอาจารย์

เพียงแค่เกิดมโนภาพครูบาอาจารย์ปรากฏในใจ

ไฟร้อนในอกก็วูบดับได้

ส่วนคนที่มีแต่ความเชื่อมั่นในตนเอง

การระลึกถึง ‘ความสุขอันเกิดจากการหายใจยาว’

ก็สามารถช่วยได้ในระดับหนึ่ง

หรือถ้าชำนาญพอ ก็อาจระงับความว้าวุ่นได้สงัด

ประเด็นสำคัญคือ เมื่อใจว้าวุ่น

คุณต้องมีหลักแห่งความสงบมาช่วยระงับ

เมื่อใจร้อนรน

คุณต้องมีหลักแห่งความเย็นมาบรรเทา

หากมีครูบาอาจารย์ที่คุณเคยใกล้แล้วสงบเย็น

หากคุณหายใจเป็นจนมีสุขอยู่กับตัวเองได้

ก็ถือว่าคุณเป็นพวก ‘ต้นทุนสูง’

มีของดีไว้เตะสกัดของเลว

แต่หากไม่มีอะไรอย่างนั้นอยู่

ก็ต้องเร่งรู้ตัวว่าเป็นพวก ‘ต้นทุนต่ำ’

แล้วเร่งหาความสุขอันเป็นธรรม

มาประดิษฐานไว้ในใจเสียก่อนสาย

ดังตฤณ

พฤศจิกายน ๖๕