จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๔๑๓

มีเมตตาอย่างแท้จริง

หลายคนฝึกอภัย

เพราะรู้ว่าการอภัย

คือกุญแจไขประตูห้องขัง

เมื่อปลดปล่อยตัวเองได้

ก็เป็นสุขเองได้

แต่เมื่อฝึกอภัย

ก็มีข้อน่าสงสัยอยู่หลายข้อ

เช่น แม้ปลงใจอภัยแล้ว

ตกลงกับตัวเองว่าจะเลิกเจ็บใจแล้ว

ตั้งใจจะไม่เอาเรื่องอีกแล้ว

แต่เจอหน้าก็ยังรู้สึกไม่ดี

ไม่อยากใกล้ ไม่อยากคบ

ไม่อยากคุย ไม่อยากมอง

ไม่รู้สึกสนิทด้วยเหมือนเดิม

จึงน่ากังขาว่าอย่างนั้น

พูดได้เต็มปากไหมว่าอภัยจริง

การกลับมาคบสนิทเหมือนเดิม

ไม่ใช่สัญลักษณ์ของการอภัยจริง

แม้แต่พระพุทธเจ้าท่านก็แนะว่า

คนพาลอย่าคบ

หรือแม้เขาไม่ได้เป็นพาล

แต่คบกันแล้วมีแต่เกิดอกุศลทั้งสองฝ่าย

อย่างนั้นก็ให้พึงหลีกเลี่ยงเสียดีกว่า

มาตรวัดการอภัยจริงอยู่ที่ ‘ใจ’

ดูที่ใจตัวเองว่า

สามารถวางทุกคนที่มีเรื่องด้วย

อย่างมี ‘ความสุขความพอใจที่จะวาง’ หรือไม่

จะมีความสุขจริง

ต้องรู้อยู่แก่ใจว่า

ไม่ได้แกล้งมีความสุข

และเมตตา

ก็คือความสุขทางใจชนิดหนึ่ง

ฉะนั้น จะวัดว่ามีเมตตาจริง

ก็ต้องรู้ว่าเมตตาโดยไม่ได้แกล้ง

กล่าวคือ ใจพร้อมจะไม่เบียดเบียน

เพราะเป็นสุขอยู่กับความสะอาดของศีล

ใจพร้อมจะไม่เอาเรื่อง

เพราะเป็นสุขอยู่กับการไม่ถือสาหาความ

วิธีมีเมตตาจริงตามแบบพระพุทธเจ้า

ไม่ใช่ฝึกหนเดียวแล้วเกิดเมตตากันง่ายๆ

แต่ต้องใช้เวลากันตลอดชีวิตที่เหลือ

ค่อยๆพิจารณา ค่อยๆสำรวจเข้ามาที่ใจตน

เห็นให้ได้ว่า พยาบาทแล้วเป็นทุกข์

เห็นกันเป็นเดือนเป็นปี

จนรู้ซึ้งว่า พยาบาทเป็นโรคทางจิต

หายพยาบาท ก็คือหายจากโรคทางจิต

เมื่อโรคทางจิตหายไป

ความปั่นป่วน

ความป่วยไข้ตะครั่นตะครอทางวิญญาณก็หายตาม

เกิดความสุข ความโล่ง ความเบาขึ้นมาแทน

เมื่อสุขแล้ว ก็จดจ่ออยู่กับความสุขนั้น

เป็นร้อยเป็นพันครั้ง จนถึงจุดอิ่มตัว

รู้สึกถึงความกว้างขวางไม่มีประมาณของความสุข

เกิดสมาธิ เกิดสุขล้ำ

อันได้แต่การเลิกผูกพยาบาท

ยิ่งสุขชนิดนี้เกิดบ่อยขึ้นเท่าไร

ใจก็ยิ่งเมตตาเป็นปกติขึ้นเท่านั้น

นั่นแหละ! แหล่งที่มา

ของความพร้อมอภัยจริง

สร้างเขตปลอดภัยปลอดเวรขึ้นจริงในตนแล้ว!

ดังตฤณ

กันยายน ๖๕