จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๔๐๙

ความสุขที่มีอยู่จริง

อยากเลิกยึดติด ต้องทำอย่างไร?

อารมณ์หลง

ปล่อยวางบางสิ่งบางอย่างไม่ได้

จะเป็นความพิศวาสก็ตาม

ความพยาบาทก็ตาม

ความติดหลงบางอย่างก็ตาม

รู้ทั้งรู้ แต่ไม่สามารถปล่อยออกไปได้

และรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ

ก็เลยมีคำถามว่า จะแผ่เมตตา

ให้จิตใจของตัวเองเข้มแข็งขึ้นได้ไหม

.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

แท้ที่จริงแล้ว

จุดเริ่มต้นของการแผ่เมตตา

ไม่ใช่ตั้งใจจะแผ่เมตตา

ไม่ใช่ตั้งต้นด้วยการกล่าวว่า สัพเพสัตตาฯ

แต่ตั้งต้นด้วยความสุขที่มีอยู่จริง

จะเป็นสุข

อันเกิดจากความดีงาม

ที่เราได้ทำบุญมา แล้วรู้สึกว่าผ่องใส

หรือเป็นความสุข

อันเกิดจากการที่จิตมีความนิ่ง

หัวมีความโล่งว่าง ตัวมีความเบาสบาย

แล้วเอาความสุขนั้น

ตั้งเป็นสมาธิ แผ่ออกไปตามทิศต่างๆ

ถ้าหากว่าเรามีสมาธิ

แล้วเรารู้สึกถึงความเป็นกาย

ที่ตั้งตรงอยู่ในท่านั่งแบบนี้

เรารู้สึกถึงพื้นที่ว่างรอบตัวได้

จะเป็นพื้นที่ด้านหน้า หรือด้านข้าง

หรือถ้าจิตเต็ม จะรู้สึก ๓๖๐ องศาเลย

เพราะสมองส่วนที่ควบคุมทิศทางถูกปลดล็อก

ถ้าถูกปลดล็อกออกแบบสมบูรณ์

ก็จะรู้สึกว่า

ไม่มีทิศเบื้องหน้า หรือด้านข้างอะไร

มีแต่ความว่าง ไม่จำกัด ๓๖๐ องศา

ซึ่งถ้ามีกำลังถึงขนาดนั้น ไม่ต้องแผ่เมตตายังได้

คือแค่ให้ความสุขแผ่ออกไป

จิตจะเข้มแข็งอยู่โดยตัวเองอยู่แล้ว

ไม่อย่างนั้นจะตั้งในลักษณะแผ่แบบนั้นไม่ได้

นี่คือการแผ่เมตตา

.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

แต่ถ้าเราแค่ตั้งใจว่า จงมีความสุข

หรือว่าพยายามเอาความสุขเล็กๆน้อยๆมาแผ่ให้ตัวเอง

อันนั้นไม่ใช่

เพราะเราจะแกล้งมีความสุขเป็นส่วนใหญ่

เราจะแกล้งนิ่ง แกล้งเข้มแข็ง แบบชั่ววูบ

ถ้าจะให้มีความเข้มแข็งได้จริง

ก่อนอื่นเลย คือ

ต้องมีความเข้าใจ มีปัญญา

ตรงที่จะเกิดปัญญาขึ้นมา

วัดได้ตอนที่คุณรู้สึกจริงๆว่า

สิ่งนั้นไม่ใช่ของของคุณ

เวลาที่จะปลดล็อกจากอะไรก็แล้วแต่

มองเข้ามาที่อาการทางใจว่า

มีความเหนียวแน่นอยู่กับสิ่งนั้นแค่ไหน

แล้วดูความไม่เที่ยงของอาการเหนียวแน่นนั้น

เหมือนดูสายโซ่ว่า

วันหนึ่ง เหนียวแน่นมาก

อีกวันเบาบางลง

อีกแป๊บหนึ่งกลับหนา กลับเหนียวแน่นขึ้นมาใหม่

เห็นได้เรื่อยๆ ในที่สุดอาการทางใจจะปลดล็อกเอง

เมื่อจิตมีความฉลาด

ถึงจุดที่ยอมรับได้จริงๆว่า

ที่ยึดติดอยู่ จริงๆไม่มีตัวตน

เป็นแค่ภาวะทางใจที่ยังไม่ฉลาด!

ดังตฤณ

สิงหาคม ๖๕