จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๔๐๘

 

 

 

 

 

 

 

 

ภาษาของจิต

 

 

 

 

คำลงท้ายคำเดียว

ที่เกินมาจากร้อยคำอื่นๆ

อาจยกจิตให้สูงขึ้น

หรือทุ่มจิตให้ต่ำลง

แตกต่างกันได้หลายชั้นหลายขุม

 

สัญชาตญาณดั้งเดิมของคนเรา

ต้องการสื่อสารตรงๆ

คำลงท้าย ครับ ค่ะ ฮะ ขา

เป็นส่วนเกิน

ไม่ใช่สัญชาตญาณเดิม

เติมเข้ามาเพื่อขัดเกลาจิต

ให้นุ่มนวล อ่อนโยนลง

 

ยุคเรามักอ้างว่า

คำหยาบสื่อจิตได้ ‘ตรงๆดี’

ประมาณว่า จริงใจไม่เสแสร้ง

ดีกว่าปากหวานก้นเปรี้ยว

ข้อเท็จจริง คือ

ภาษามึงมาพาโวยที่ใช้กับเพื่อน

บ่งบอกว่าจิตเชื่อมติดสนิทชิดเชื้อ อันนั้นยกไว้

ไม่ได้แปลว่าจิตต่ำเสมอไป

 

แต่ภาษามึงมาพาโวย วะโว้ย แม่งเอ๊ย

ที่ใช้กับพ่อแม่หรือคนแปลกหน้านั้น

บ่งบอกว่า จิตผูกติด

อยู่กับสัญชาตญาณดิบแน่นเหนียว

ยังไม่ถูกยกขึ้นสูง ยังไม่สุกงอมเป็นกุศล

 

และเมื่อจิตดิบ

ผลิตถ้อยคำอกุศลกับใครต่อใครจนชิน

ความเกรงใจย่อมน้อย ความเห็นแก่ตัวย่อมมาก

พร้อมจะลงมือทำอะไร

แบบไม่เห็นหัวใคร

ไม่สนหัวหงอกหัวดำได้เสมอ

บางทีตายแล้วเกิดใหม่

จะได้เป็นคนป่าหรือคนเมือง

ก็ตัดสินจากวจีกรรม

คำลงท้ายที่มีกับผู้หลักผู้ใหญ่จนชินนี่เอง

 

.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

 

คำที่ชิน

คือภาษาของจิต คือระดับจิต

แม้แต่คำขึ้นต้น คำลงท้าย

ก็แทบชี้ขาดได้เลยว่า

จิตลูก พร้อมจะเป็น

จิตเทพหรือจิตปีศาจในกาลหน้า

 

เด็กที่ไม่ถูกสอน

ให้ใช้คำลงท้ายดีๆกับผู้ใหญ่

จะโตขึ้นเป็นเด็กไม่มีสัมมาคารวะ

ยิ่งแข็งกระด้างมาก

ยิ่งดัดยากเป็นเงาตามตัว

 

พ่อแม่บางคนที่เลี้ยงปล่อยๆ

ขี้เกียจง้างปากลูก

มักต้องสะดุ้งด้วยความแปลกใจ

เมื่อลูกโตขึ้นกลายเป็นคนป่าเถื่อน

กระโชกโฮกฮากกับพ่อแม่

ใช้คำเลวๆกับพ่อแม่

แบบที่พ่อแม่ได้ยินแล้ว

เกิดปฏิกิริยาหยาบๆกลับ

หยาบคายสวนกันไป หยาบคายสวนกันมา

 

.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

 

เพื่อจะเลี้ยงลูกแบบพุทธ

ต้องขยันกล่อมเกลาจิตลูกให้อ่อนโยน

ด้วยการเป็นแบบอย่างความอ่อนโยน

กะเกณฑ์ให้ลูกพูดคำสุภาพ

ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลสม่ำเสมอ

แล้วเขาจะโตขึ้นในกรอบของการคิดดี

อยากพูดดีได้ด้วยใจจริง

 

แต่หากเลี้ยงลูกแบบไม่คิดอะไรมาก

แค่นึกอยากฟังลูกพูดเพราะๆกับตัวเอง

โดยไม่สนใจว่า

ตัวเองพูดจาไม่น่าฟังกับลูกอย่างไร

บังคับให้ลูกอ่อนโยนกับตน

ด้วยเสียงสั่งกระด้าง ประมาณว่า

ไอ้เวร! ห้ามพูดหมาๆอย่างนี้กับกู!

มึงหยาบคายแบบนี้กูไม่เลี้ยงนะ ไอ้ห่า!

เช่นนี้ จิตลูกจะเหมือนสัตว์ร้ายในกรงขัง

ข้างในแอบเกิดปฏิกิริยาร้ายๆ แอบคิดร้ายๆ

แต่ข้างนอก ปากจำต้องอ้าสวยๆ เปล่งคำดีๆ

กลายเป็นต้นเหตุ เป็นที่มา

ให้ปากกับใจไม่ตรงกัน

ปากหวานกับใครต่อใคร

แต่ใจคิดคด พร้อมทรยศผู้มีพระคุณได้!

 

 

ดังตฤณ

กรกฎาคม ๖๕