จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๔๐๗

กรรมทางใจ

ถามว่า ทำไมบางคนชอบนึกถึงแต่เรื่องดี

ขณะที่บางคนชอบนึกถึงแต่เรื่องร้าย

หรือกระทั่งคนคนเดียวกัน

บางวันนึกออกแต่เรื่องดี

บางวันนึกออกแต่เรื่องร้าย?

ถามเจาะจงลงไปอีกนิด

เรื่องดีหายไปแล้ว

อะไรเป็นตัวจัดสรรความทรงจำดีๆ

ดึงความสดชื่นให้หวนคืนมาใหม่?

เรื่องร้ายหายไปแล้ว

อะไรเป็นตัวการเลือกความทรงจำร้ายๆ

ให้ปูดขึ้นมาตอกย้ำซ้ำเติมตัวเอง?

.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

กุญแจคือ ‘กรรมทางใจ’

หรืออีกนัยหนึ่ง ‘วิธีคิด’

ให้จิต ‘ผูกติด’ อยู่กับกุศลหรืออกุศล

กุศลธรรม คือธรรมชาติอารมณ์ด้านสว่าง

ก่อให้เกิดความรู้สึกพอใจ

และความรู้สึกพอใจนั่นเอง

กระตุ้นการทำงานของสมอง

ให้โยงไปหาเรื่องดีๆ

เหมือนชีวิตนี้มีแต่ความทรงจำที่แจ่มใส

อกุศลธรรม คือธรรมชาติอารมณ์ด้านมืด

ก่อให้เกิดความรู้สึกไม่พอใจ

และความรู้สึกไม่พอใจนั่นเอง

กระตุ้นการทำงานของสมอง

ให้โยงไปหาเรื่องร้ายๆ

เหมือนชีวิตนี้มีแต่ความทรงจำที่มัวหมอง

.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

ถามว่า กรรมทางใจมาจากไหน?

คำตอบคือ มาจากความเคยชิน

ในการโต้ตอบกับเรื่องดีและเรื่องร้าย

ถ้าเห็นหมาแมวน่าสงสารแล้วอยากช่วย

อีกทั้งลงมือช่วย ไม่ดูดาย ไม่ปล่อยผ่าน

แล้วเกิดความอิ่มใจ

ยิ่งช่วยบ่อย ยิ่งอิ่มใจมาก

ความอิ่มใจที่มั่นคงนั้นเอง

คือกุศลธรรมที่ติดตัว

บันดาลใจให้มีวิธีคิดดีๆ

หาทางออกให้ทั้งตนและคนอื่นได้เรื่อยๆ

ถ้าหวังมากแล้วผิดหวังมาก

รักมากแล้วมีอันต้องเจ็บปวดมาก

แล้วอยากทำให้คนอื่นเจ็บปวดตาม

อภัยไม่เป็น เย็นไม่ลง

อยากด่า หรืออยากกลั่นแกล้งต่างๆนานา

ความอยากก่อเรื่องร้อนอยู่เรื่อยๆนั่นเอง

คืออกุศลธรรมที่ติดตัว

บันดาลใจให้มีวิธีคิดร้ายๆ

เห็นแต่ทางตัน ทั้งสำหรับตนและคนอื่น

เหมือนต้องตายกันไปข้างถึงจะเป็นสุขๆ

.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

สรุปคือ ต้นตอของกรรมทางใจ

ขึ้นอยู่กับความสมัครใจ ‘เลือกความเคยชิน’

ถ้าต้นทางความเคยชิน

มุ่งไปหาความสว่าง

ชีวิตคุณจะเป็นฐานที่ตั้งของความรู้สึกดีๆ

ความรู้สึกดีๆจะคัดสรรแต่ความจำดีๆไว้

แต่ถ้าต้นทางความเคยชิน

มุ่งไปหาความมืด

ชีวิตคุณจะเป็นฐานที่ตั้งของความรู้สึกร้ายๆ

ความรู้สึกร้ายๆจะเฟ้นเอาแต่ความจำร้ายๆไว้!

ดังตฤณ

กรกฎาคม ๖๕