จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๔๐๓

สร้างโลกแห่งความรักความเกลียด

การอยู่ใกล้กันนานๆ

คือการสั่งสมหลายสิ่ง

ทั้งความรู้สึกสุขทุกข์

ทั้งความทรงจำดีร้าย

ทั้งบุญบาปที่ร่วมกันทำ ร่วมกันพูด

และทั้งบุญบาปที่แยกกันปรุงแต่ง

แยกกันคิดบวกคิดลบต่อกัน

ที่ดีๆถือว่าเป็นสายใย

ที่แย่ๆถือว่าเป็นแรงอัด

บางคนมีสายใยส่วนตัวดี

เจอหน้ากันแล้วพูดคุยดี

แต่ต้องทำงานแย่งหน้าแย่งตา

แข่งดีแข่งเด่นกัน

เลยเกิดการสะสมแรงอัดอยู่ในอก

ยิ่งมากยิ่งอึดอัด ยิ่งอึดอัดยิ่งนึกเกลียด

หรือร้อนรุ่มกลุ้มใจด้วยความอิจฉาริษยา

เต็มไปด้วยคำหยาบๆคายๆประจุแน่นในหัว

พอเดือนปีผ่านไป

ในที่สุดก็เกิดอาการอกแตก

ต้องระเบิดเป็นคำพูด

ถ้าไม่พุ่งตรงเข้ากระทบหูซึ่งๆหน้า

อย่างน้อยก็ขอตีวัวกระทบคราดเสียหน่อย

บางคนมีสายใยส่วนตัวเบาบาง

เจอหน้ากันแล้วงั้นๆ

แต่หน้าที่การงานเกื้อกูลกัน

ส่งเสริมกันและกันให้ได้ดี

มีหน้ามีตากว่าทำเองคนเดียว

การสะสมแรงอัดเลยไม่เกิด

ดังนั้นยิ่งนาน

สายใยเบาบางยิ่งเหนียวแน่นขึ้น

ยิ่งเจอหน้ายิ่งคุยดีขึ้นเรื่อยๆ

กลายเป็นคนสนิท ช่วยกันได้ทุกเรื่อง

นึกอาลัยรุนแรงเมื่อต้องพลัดพรากจากกัน

สังเกตความชอบความชัง

โดยความเป็นของสั่งสม

ไม่ใช่อะไรที่เกิดขึ้นเท่านั้นเท่านี้ในชั่วข้ามคืน

แล้วคุณจะอ่านออกบอกถูกว่า

ประมาทกับการสั่งสมความคิดเล็กคิดน้อยไม่ได้

ประมาทกับการพูดดีพูดร้ายใส่กันไม่ได้

ประมาทกับการทำบุญทำบาปร่วมกันไม่ได้

คุณกำลังสร้างโลก

แห่งความรักความเกลียดขึ้นมาทุกวัน

แล้วก็ต้องอยู่ในโลกแบบนั้นไปจนตายด้วย!

ดังตฤณ

พฤษภาคม ๖๕