จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๓๘๒

แผ่เมตตา

การเป็นมนุษย์นั้น

คือการมีอุปกรณ์รับกระทบเหมือนๆกัน

ถูกกระทบแล้วรู้สึกคล้ายๆกัน

ฉะนั้น ถ้าสงสัยว่าใครรู้สึกอย่างไร

เราก็สามารถถามความรู้สึกจากตัวเองได้ครับ

ถอดคำว่า ‘แผ่เมตตา’ ทิ้งไป

แล้วลองนึกถึงหมอใจดี

ที่รักษาคนไข้มาเยอะ

แค่เรานอนเตียง

แล้วหมอมาสัมผัสเพื่อตรวจร่างกาย

บางทีก็รู้สึกถึงพลังความอบอุ่นที่แผ่ออกมา

แตกต่างจากมือคนธรรมดาทั่วไป

อันนั้นคือตัวอย่างของความสุข

ที่เราได้จาก ‘พลังของผู้รักษาไข้’

ที่บรรดาหมอๆและพยาบาลมีกัน

ยิ่งสะสมความสำเร็จในการรักษา

และมีใจอยากให้คนป่วยหายมากขึ้นเท่าไร

ความสว่างอันเกิดจากการปลดเปลื้องความทุกข์ให้ผู้คน

ก็จะยิ่งแผ่ออกฉายชัดให้เรา

สัมผัสเหมือนได้รับแสงแห่งความสุขชัดขึ้นเท่านั้น

ถึงแม้คุณจะไม่มีพลังแห่งความเป็นผู้รักษาไข้

แต่มีเพียงพลังแห่งความเป็นผู้รักษาใจตัวเองได้

เข้าสมาธิเป็น มีความสุขอยู่กับตัวเองได้

จิตใสใจเบา แผ่รัศมีกว้าง สว่าง คงเส้นคงวาได้

ก็จะเกิดมวลความสุขขนาดใหญ่

แผ่ออกไปในแบบมีพลานุภาพ

กล่าวคือ เมื่อนึกถึงใบหน้าคนรู้จัก

ด้วยการน้อมใจปรารถนาว่า

ขอให้เขาได้ร่วมทะเลสุขกับเรา

เขาก็จะเป็นสุขขึ้นมาแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้

อาจนึกถึงเราในทางดีขึ้นมา

อาจฝันถึงเราในช่วงนั้น

หรือเจอหน้าเราจริงๆแล้วเกิดความรู้สึกอ่อนโยน

ถ้าเคยโกรธก็อยากเลิกโกรธ

ถ้าเคยรักอยู่แล้วก็นึกรักขึ้นไปอีก

อย่างไรก็ตาม

หากสมาธิยังไม่ดี

จิตไม่มีความคงเส้นคงวา

ขาดต้นทุนความสามารถแผ่แบบไม่มีประมาณ

กระแสที่ออกไป

ส่วนใหญ่ก็ไปได้แค่กะปริบกะปรอย

ไม่เห็นผล หรือกระทั่งให้ผลเป็นตรงข้าม

กล่าวคือ เริ่มฝึกด้วยการแผ่แบบ

นึกถึงบุคคลต้องห้าม

เช่น แกล้งฝืนแผ่เมตตาให้ศัตรู

จิตยังเจืออยู่ด้วยความเพ่งโทษ

ระอุอยู่ด้วยแรงพยาบาทอาฆาตแค้น

แบบนั้นก็ไปถึงเจ้าตัวจริงเหมือนกัน

แต่เป็นกระแสลบ เหมือนเขม่าควันดำมืด

ไปห่อหุ้มจิตของเขา

กระตุ้นให้เขาเป็นทุกข์

เรียกว่าตั้งใจแผ่เมตตา

แต่ที่แท้กลายเป็นแผ่พยาบาท

จู่ๆเขาอาจนึกถึงคุณขึ้นมาด้วยความชิงชัง

เจอหน้ากันจริงแทนที่อะไรๆจะดีขึ้น

อาจกลับแย่ลงแบบกู่ไม่กลับก็ได้!

ดังตฤณ

กรกฎาคม ๖๔