จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๓๗๙
หันหน้าเข้าหาธรรม
ธรรมะ
กับเสียงหัวเราะเยาะ
เหมือนจะเป็นของคู่กันมานาน
ถึงจุดหนึ่งคุณจะพบว่า
คนเราไม่ได้หัวเราะเยาะธรรมะ
แต่คนเราหัวเราะเยาะ
ความเชื่อที่แตกต่างกันต่างหาก
เพราะแม้คนในแวดวงธรรมะด้วยกัน
บางทีก็ดูถูก บางทีก็หัวเราะเยาะกันเอง
ถ้าเชื่อไม่เหมือนกัน
หรือศรัทธาแตกต่างกัน
อันที่จริงต้องบอกว่า
เสียงหัวเราะเยาะ
และสีหน้าเย้ยหยันไยไพ
เป็นของคู่กันกับ
ความรู้ครึ่งๆกลางๆ
ความไม่มีเมตตา
และความเห็นแก่ตัวทางความเชื่อ
กรรมที่แตกต่าง
ทำให้ได้รับการต้อนรับที่แตกต่าง
บางคนเมื่อเริ่มหันหน้าเข้าวงการธรรมะ
ก็รายล้อมไปด้วยกัลยาณมิตรดีๆทันที
มีแต่เสียงส่งเสริม สนับสนุน
นับแต่ครอบครัวไปจนถึงที่ทำงาน
นั่นก็เพราะกรรมดี
ที่เคยให้กำลังใจผู้อื่นในทางดีเผล็ดผล
บางคนเป็นตรงกันข้าม
พอคนที่บ้านเห็นว่าเริ่มสนใจธรรมะ
ก็ออกอาการด่าทอ หาว่าเริ่มโง่
เริ่มเป็นไก่อ่อนให้เขาหลอก
แถมซ้ำด้วยเจ้านายหรือเพื่อนร่วมงาน
เหน็บแนมว่าโลกไปถึงไหนแล้วรู้ไหม
ยังถอยหลังเข้าคลองอยู่อีกหรือ
เมื่อเข้าใจธรรมะเพียงรางๆ
ธรรมะยังเข้าไม่ถึงจิตถึงใจ
เสียงหัวเราะเยาะ
จะยังทำให้คุณมองว่าโลกร้าย
ต่อเมื่อเข้าใจธรรมะแจ่มแจ้งแล้ว
รู้ซึ้งแล้วว่าเส้นทางของแต่ละคน
เป็นไปตามกรรมที่เคยทำ และกำลังทำ
ก็จะตระหนักว่าที่โลกร้ายกับคุณ
ก็เพราะคุณเคยร้ายกับโลกไว้
ถ้าเคยบั่นทอนกำลังใจใคร
ก็ต้องโดนบั่นทอนกำลังใจคืน
ถ้าเคยหัวเราะเยาะใส่
คนหันหน้าเข้าหาธรรมะ
ถึงตาตัวเองหันเข้าหาธรรมะ
ก็ไม่แปลกถ้าจะโดนหัวเราะเยาะบ้าง
เสียงหัวเราะเยาะ
อาจเป็นเครื่องทดสอบ
ให้คุณรู้ตัวได้อย่างดีว่า
ที่อยู่บนเส้นทางนี้
มาไกลแค่ไหนแล้ว
ถ้ายังรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดาย
หัวเดียวกระเทียมลีบ
ไม่เหลือกำลังใจให้ไปต่อ
แปลว่าคุณมาได้แค่ต้นทางแล้วหยุด
ถ้าไม่ท้อ ยังเดินต่อ
แต่โกรธเสียงหัวเราะอยู่
แปลว่ายังวิ่งไล่ตามธรรมะอยู่ไกลๆ
แต่ถ้าเมตตา เห็นใจ
เห็นเหตุผลทางจิตวิญญาณ
หรือสงสารเสียงหัวเราะเยาะ
ที่จะต้องสะท้อนกลับไปหาเจ้าตัวในวันหนึ่ง
แปลว่าธรรมะเริ่มอยู่กับคุณจริง
อย่างน้อยคุณตามทันธรรมะข้อหนึ่ง
ที่เรียกกันว่า ‘สติ’ ได้แล้ว!
ดังตฤณ
มิถุนายน ๖๔
