จากใจ บ.ก ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๓๗๑

ตายแบบพุทธ

เมื่อเจริญสติ

เห็นกายใจเป็นส่วนๆ

ตามที่กำลังปรากฏอยู่จริงๆเดี๋ยวนี้

นับแต่ลมหายใจเข้าออก

ที่ไม่เที่ยง ไม่ใช่ของใคร

กับสุขทุกข์ที่มากับแต่ละลมหายใจ

ซึ่งก็ไม่เที่ยง ไม่ใช่ของใครเช่นกัน

เท่ากับคุณสร้าง ‘จิตพร้อมตาย’

มากขึ้นเรื่อยๆ ตามวันเดือนปีที่ผ่านไป

พอถึงจุดหนึ่ง

ที่จิตใสใจเบา

หายใจอย่างรู้กาย

เท่าที่อิริยาบถนี้มีให้รู้

และหายใจอย่างรู้สุข

เท่าที่แฝงอยู่ในจิตใสใจเบา

โดยไม่รู้สึกว่า

อะไรๆทั้งหมดนี้เป็นใคร

ณ จุดรู้ทั่วพร้อมนั้น

คือจุดที่คุณพร้อมตายแบบพุทธ

คือตายแบบไม่มีใครตาย

มีแต่ภาวะประชุมกันชั่วคราวของรูปนาม

ถึงเวลารวมกัน

ก็เห็นสักแต่ว่าพวกมันรวมกันชั่วคราว

ถึงเวลาแยกย้าย

ก็เห็นสักแต่ว่าพวกมันแยกย้ายจากกัน

แต่ตราบใดยังไม่ใช่พระอรหันต์

ยังไม่เกิด ‘จิตล้างอวิชชา’

อวิชชายังบังตาบังใจให้เห็นกายใจเป็นตัวตน

ตราบนั้นคนคนหนึ่ง

จะยังคงวกกลับมารู้สึกว่า

ตนกำลังอยู่ ตนกำลังจะตาย

ใครแวดล้อมที่เกี่ยวกับตน

ยังคงมีชีวิตอยู่ หรือกำลังจะตายไป

ท่านจึงให้ผู้ฝึกเจริญสติ

หมั่นระลึกถึงถึงความตาย

ระลึกเอาด้วยสติแบบคิดๆว่า

ความแตกของกายเกิดแล้วกับกายอื่น

ความแตกของกายจะต้องเกิดขึ้นกับกายนี้

เพื่อจุดประกายความสว่างให้จิต

เว้นวรรคความหลงติดยึดมั่นบ่อยๆ

หากการเจริญสติของคุณ

มาถึงจุดที่ควบคู่กันไปได้กับมรณสติ

แปลว่าแค่เห็นความตายดับของคนอื่น

ก็เกิดสติย้อนกลับมารู้กายของตัวเอง

เห็นว่าเดี๋ยวมันก็ต้องดับเหมือนคนอื่น

แล้วเกิดอัตโนมัติรู้ว่า

ขณะนี้ มีลมหายใจเข้าหรือลมหายใจออก

ขณะนี้ ลมหายใจพาความสบายหรืออึดอัดมาให้

ขณะนี้ ความสบายหรืออึดอัดเป็นไปในกายท่าไหน

ขณะนี้ จิตสงบใส ใจเบาว่างประมาณใด

จากนั้นตามมาด้วยการถอนความหลงยึด

รู้สึกว่ามันไม่มีอะไรให้ยึดอยู่แล้ว

ภาวะทั้งหลายเหล่านั้นหายไปเป็นขณะๆ

แล้วถูกแทนที่ด้วยภาวะใหม่

แทนกันไปเรื่อยๆอยู่แล้ว

ความไม่หลงยึดของชั่วคราวนั่นแหละ

ถ้าไปเลิกหลงเอาตอนตายจริง

จิตที่เข้าสู่วิถีมรณะอันหนักแน่น

ก็มีสิทธิ์ผนึกรวมถึงฌาน

เบิกบานเป็นมรรคผล

เป็นอริยบุคคล

ก่อนจิตดับจากความเป็นมนุษย์ได้!

ดังตฤณ

กุมภาพันธ์ ๖๔