จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๓๖๗

อิติปิโส

เมื่อจะกล่าวว่า

บทสวดบทใดขลัง

บทสวดบทใดชุมนุมเทวดามาก

บทสวดบทใดไล่ผีได้ชะงัดนัก

คนส่วนใหญ่เชื่อคำร่ำลือ

เช่น ถ้าได้ผลดังใจ

ก็บอกว่าเด็ดขาดสมคำร่ำลือ

แต่ถ้าไม่ได้ผลขึ้นมา

ก็โทษว่าเพราะบทสวดไม่ศักดิ์สิทธิ์

ไม่โทษจิตผู้สวดว่าห่วย กิ๊กก๊อกแต่อย่างใด

เอาเป็นว่า

ถ้าอยู่ในย่านผีดุ

เจอหลอกเจอหลอน

แล้วจะหาคาถาแรงๆ

คนมักพากันนึกถึงบทยาวๆ

สวดดังๆ ฟังแล้วขนลุกขนชันกันตั้งแต่หัวจดเท้า

ไม่นึกถึงบทพื้นฐานที่สวดกันอยู่แล้วเช่นอิติปิโส

อิติปิโสมีความขลังตามจิตของผู้สวด

จิตของผู้สวดแบ่งได้เป็นสองชนิดหลักๆ

คือ สวดแล้วจิตมืด กับสวดแล้วจิตสว่าง

จิตมืด เกิดจากการหลับหูหลับตาสวด

ด้วยความฟุ้งซ่าน หวาดเกรง

เต็มไปด้วยโทสะแห่งความกลัว

หรือเต็มไปด้วยโลภะแห่งความจะเอาดังใจ

จิตสว่าง เกิดจากฐานของความเมตตา

เป็นผู้มีปกติให้ทาน

เป็นผู้มีปกติรักษาศีล

หรือให้สุดยอดคือเป็นผู้มีปกติเจริญสติภาวนา

เมื่อเปล่งวาจาสวด

ก็ไม่คิดอะไรมากกว่าถวายพร

ถวายคำสดุดีสรรเสริญด้วยอาการบูชาคารวะ

กระทั่งจิตรวมเป็นมหากุศลเต็มดวง

เหมือนกลายเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์เสียเอง

ด้วยอำนาจแห่งกุศลธรรมที่กลมกลืนกัน

เหมาะจะเป็นที่ประดิษฐานของพลังทางพุทธได้

แต่ถ้าตั้งจิตถวายแก้วเสียงเป็นพุทธบูชา

จนพลังเมตตาก่อตัวขึ้นเหมือนเกราะแก้ว

แผ่รัศมีสว่าง อบอุ่น ผ่องใส

สิ่งแรกที่เกิดขึ้น

คือ ความกลัวที่เกาะกุมจิตใจหายก่อน

เมื่อผีกลัวภายในหลุดกระเด็นได้เมื่อใด

ผีร้ายนอกตัวก็หลุดกระเด็นได้เมื่อนั้น

พูดง่ายๆ ถ้าไล่ ‘ผีกลัว’ ภายในจิตใจตัวเองได้

ก็ไล่ผีของจริงนอกตัวได้

สังเกตเถิด

สวดขอพร ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ปกป้องพิทักษ์

ความเห็นแก่ตัวไม่หายไปไหน

จิตไม่แผ่ ยังพร้อมหดด้วยอาการกลัว

จึงมืด ไม่เหมาะจะเปล่งอานุภาพของอิติปิโส

ต่างจากจิตที่สวดถวายพร

ขอสรรเสริญคุณวิเศษแห่งพระรัตนตรัย

ไม่ได้ตั้งใจขับไสไล่ส่งใคร

ลักษณะจิตจะแผ่ออกเป็นเมตตา

ซึ่งพลังที่ออกไปในลักษณะผูกมิตร

ย่อมยังจิตวิญญาณที่กร้าวกระด้างให้ใจอ่อนลง

อย่างที่หลวงพ่อพุธ ฐานิโย

เคยกล่าวว่าที่อิติปิโสขลังนัก

ก็เพราะอานุภาพของบทสวด

ปรุงแต่งจิตผู้สวดให้เกิดเมตตา

แผ่เมตตาให้แล้วผีดุที่ไหนก็กลายเป็นมิตรหมด!

ดังตฤณ

ธันวาคม ๖๓