จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๓๖๖

ทางสั้นสู่สุขไม่รู้สิ้น 

เดินทางไกล

ใจหนัก

เกิดเองได้

แต่ใจเบา

ไม่มีทางบังเอิญ

เดินทางไกล

ต้องแบกของหนักหลังแอ่นอยู่แล้ว

อย่าตัดกำลังตัวเองซ้ำ

ด้วยการเอามือไปถือหินไร้ค่าเพิ่มอีก

เดินทางไกล

ข้าวของพะรุงพะรัง

การเลือกถือของเพิ่ม

ไม่ใช่ความเก่ง

แต่การเลือกทิ้งของบ้าง

ถึงค่อยนับเป็นความฉลาด

เดินทางไกล

อย่าให้ใจมีมือโง่ๆ

ที่คว้าไว และกำแน่น

แม้แต่ลมแล้งไร้แก่นสาร

ที่พัดผ่านมาก็จะเอา

เดินทางไกล

ถ้าจะให้ใจทิ้งเก่ง

ปล่อยได้ทุกอย่างที่ขวางหน้า

ต้องฝึกแบมือ

และไม่ใช่แบแบบขอเอา

แต่เป็นแบแบบยื่นให้

หรือแบแบบเททิ้ง

เดินทางไกล

ถ้าจะให้ใจใสเบา

ไม่เป็นที่ตั้งของรอยเปื้อน

ไม่มีรอยด่างให้ดูแย่

ต้องฝึกหดมือ

ไม่คว้าของเน่า

ไม่เอาของเสีย

บาปอะไรรู้อยู่เต็มอกว่าบาป

ก็อย่าหาบขึ้นบ่า

อย่าหาเหาใส่หัว

อย่าเปลืองตัวมั่วไป

เดินทางไกล

ถ้าจะให้ใจใสจริง

ต้องฝึกทิ้งเป็นอย่างๆ

ทิ้งกรวดทรายส่วนเกินก่อนเพื่อน

เจือจานอะไรได้ก็เจือจาน

ตามมาด้วยการทิ้งเขี้ยวเล็บ

อภัยได้ก็ได้อภัย เลิกว้ากใส่สิบทิศเสียที

สุดท้ายทิ้งทางไกลไปสู่ทุกข์ไม่รู้จบ

หันมาเอาทางสั้นสู่สุขไม่รู้สิ้น

เดินทางสั้น

เดินกันด้วยใจที่รู้แจ้ง

อันไหนขมคอเปล่า

ก็ฝึกถุยทิ้งบ้าง

เดินทางสั้น

พระอรหันต์ท่านกล่าวไว้

ให้ตั้งจิตเหมือนถ่มเมือกในคอทิ้งง่ายๆ

อย่าไปเสียดาย

มันไม่มีอะไรในเมือกเสลดที่สวยงาม

เดินทางสั้น

ท่านให้เห็นกายใจนี้เหมือนเมือกเสลด

ฝึกรู้ฝึกเห็นให้ชัด

รู้ชัดเมื่อใดถ่มทิ้งได้ง่ายเมื่อนั้น

อารมณ์บาปทิ้งก่อน

อารมณ์คิดมากทิ้งตาม

อารมณ์หวงตัวตนทิ้งท้าย

แล้วจุดหมายปลายทาง

อันเป็นจิตใสใจเบาจะปรากฏ!

ดังตฤณ

ธันวาคม ๖๓