Print

จากใจ บ.ก ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๓๖๔

dungtrin_editor_cover

dungtrin_new2

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ใจฉายแสง 

 

   editor364

 

เสียใจไปครู่หนึ่ง
เป็นเรื่องธรรมดา
เพราะตราบใดยังมีกิเลส
ตราบนั้นใจยังบุบบี้ได้
เมื่อโดนกระทบกระแทก


ใจเสียหายเรื้อรัง
เป็นเรื่องผิดปกติ
คล้ายรถ คล้ายบ้านเสียหาย
แล้วปล่อยไว้คาราคาซัง
ไม่คิดซ่อม
ไม่ตั้งใจทำอะไรให้ดีขึ้น
ไม่เชื่อว่าจะกลับฟื้นคืนดีได้


อาการของใจที่เสียหาย
คือ รู้สึกบอบช้ำอยู่ตลอดเวลา
ไวต่อความเจ็บปวดตลอดเวลา
พร้อมจะเสียใจอยู่ตลอดเวลา


ใจ เป็นธรรมชาติที่ทำร้ายตัวเองได้
โดยไม่จำเป็นต้องโดนรูปเสียงกระทบหูตา
ใจที่ทำร้ายตัวเองเป็นประจำ
คือใจที่ถูกห่อหุ้มอยู่ด้วยวิธีคิดสีดำ


ใจ เป็นธรรมชาติที่ป่วยได้
หลังจากโดนความคิดสีดำเจ้าประจำ
ทุบทำลายให้เกิดความเสียหายยืดเยื้อเรื้อรัง
จนต้องเจ็บออดๆแอดๆอยู่ตลอดเวลา
ไม่เหลือกำลังใจให้เชื่อว่าจะหายขาด


ใจ เป็นธรรมชาติที่ฟื้นฟูตัวเองได้
โดยไม่จำเป็นต้องเข้าโรงซ่อมเหมือนรถรา
เพราะสามารถรู้ตัวเองทัน
ทุกครั้งที่รู้ตัวเอง
คือทุกครั้งที่ใจฉายแสง
ก่อนมโนกรรมมืดมัวก่อตัวหนาทึบ


เพื่อให้ใจฉายแสง
ก่อนเกิดมหาอกุศลห่อหุ้มจิต
ให้ถามตัวเองตอนเสียใจง่ายๆว่า
เสียใจ
แล้วไงต่อ?


เสียใจ
แล้วปล่อยให้เสียใจไปเรื่อยๆ
คือมโนกรรมอย่างหนึ่ง
ที่เป็นไปในทางอกุศล


เสียใจ
แล้วปล่อยถ้อยคำเสียๆ
ออกมาทำร้ายแก้วหูคนฟัง
ให้เกิดความบุบบี้เสียหายตาม
คือวจีกรรมอย่างหนึ่ง
ที่เป็นไปในทางมหาอกุศล


เสียใจ
แล้วเลือกที่จะเลือกคำพูดดีๆ
โต้ตอบกับคนที่ทำให้เสียใจ
ไม่ทำให้ใจเสียหายไปกว่าเดิม
คือวจีกรรมอย่างหนึ่ง
ที่เป็นไปในทางกุศล


เสียใจ
แล้วเลือกที่จะดู
อาการฟกช้ำดำเขียวของใจ
เฝ้ารู้ว่าความเสียใจ
มีอายุอยู่ได้นานกี่ลมหายใจ
ก่อนจะฟูตัวกลับเป็นปกติ
อย่างนี้คือมหากุศล
เหนือกว่ากุศลทั้งสิ้นทั้งปวง
เพราะเป็นการเจริญสติ
เห็นความไม่เที่ยง
จนหลุดจากความครอบงำ
ให้หลงยึดความเสียใจ
เป็นสมบัติที่น่าหวงแหนเสียได้!


ดังตฤณ
พฤศจิกายน ๖๓