ฝึกสติกับจุดสูงสุดทางอารมณ์
ใบหน้านองน้ำตา
คือทางมาของหายนะ
เริ่มจากหายนะทางอารมณ์
แล้วขยายผล
เป็นหายนะไปถึงตึกรามบ้านช่อง
บางคนไม่ได้ร้องไห้โฮๆ
แต่เก็บกดไว้ ไม่แสดงออก
แอบร้องอยู่ข้างในแรมเดือนแรมปี
ซึ่งท่านั้น เหมือนสะสมดินระเบิดไว้
รุนแรงเสียยิ่งกว่าพวกปล่อยโฮๆเสียอีก
แต่ขอบตาที่เอ่อน้ำ
ก็อาจบันดาลจากปีติที่เอ่อล้น
จากอารมณ์สุขท้นอก
แล้วขยายผล
เป็นนานาผลงานวิจิตรทางศาสนา
บางคนไม่ได้หลั่งน้ำตาเป็นสาย
แต่น้ำพุแห่งศรัทธาผุดพรายหลายวัน
เหมือนร้องไห้ในอีกรูปแบบหนึ่ง
ที่ก่อจินตนาการ หรือแรงปรารถนา
ไปในทางบุญมหาศาล
น้ำตาและเสียงร้องไห้
จึงเป็นสัญลักษณ์บอกการเหวี่ยง
ไปถึงจุดสูงสุดทางอารมณ์
ซึ่งในทางโลก
หากดีก็เป็นยอดบุญ
หากร้ายก็เป็นเหวบาป
เพราะกับความรู้สึกอยากร้องไห้
คนเราทำอะไรก็ได้
ออกกว้างเท่ามหาสมุทรก็ได้
เพราะไม่อยากเก็บแรงระเบิดทางอารมณ์ไว้
ในช่องอกอันคับแคบของมนุษย์
เมื่อพิจารณาเช่นนี้
ถ้าร้องไห้แล้วมีสติคุมสถานการณ์ทางอารมณ์ได้
คุณก็คุมได้ทุกสถานการณ์ในชีวิต
รวมทั้งคุมประตูสวรรค์นรกได้ดังใจด้วย
ผู้ที่ฝึกเจริญสติ
มักหนีนรกพ้นก็เพราะอย่างนี้
โปรแกรมตัวเองไว้ล่วงหน้าว่า
ถึงจุดสูงสุดของอารมณ์สวิง
จะยังไม่ทำอะไร
รอให้ตกกลับมาที่อุเบกขาเสียก่อน
อุเบกขาแล้วค่อยคิดตัดสินใจกระทำการ
ก็จะเป็นผู้ครองสติอย่างสมบูรณ์
แค้นแรงแล้วไม่ทำร้ายร่างกายใคร
ปีติในบุญแล้วไม่จ่ายหมดตัว
เมื่อฝึกสติเอากับจุดสูงสุดทางอารมณ์ได้
ก็จะไม่มีอารมณ์ดีร้ายชนิดใด
ส่งแรงกระทำให้คุณขาดสติได้อีกเลย!
ดังตฤณ
ตุลาคม ๖๓