จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๓๕๔

เพชรแท้เม็ดสุดท้าย

อยากได้
คืออาการของจิตชนิดหนึ่ง
ที่พยายามเอื้อมไปคว้ามายึดไว้
ด้วยความสำคัญผิด
คิดว่าจะเอามาอยู่ติดตัวได้ตลอดไป

เกือบได้
คืออาการของจิตอีกชนิดหนึ่ง
ที่สำคัญผิดไปเกินครึ่งแล้วว่า
ต้องได้มาแน่ ยึดไว้ได้แน่
นั่นเป็นของของเราแน่

หลุดมือไปได้
คืออาการของจิตอีกชนิดหนึ่ง
ที่คว้าลมวืดอันว่างเปล่า
แล้วสำคัญผิดซ้ำเข้าไปอีกว่า
เราเสียของของเราไป
ของที่ควรได้ กลับขาดหายลอยลม
โลกของเราจะถล่ม
ฟ้าของเราจะทลาย

หนึ่งชีวิต
เราคิดว่ามีหลายสิ่งหลุดมือไป
จึงมีหลายครั้งที่ต้องตีอกชกหัว
ร้องแรกแหกกระเชอกับลมแล้งว่า
บ้าจริงๆ ทำไมถึงเสียสิ่งนั้นไป
เกือบจะได้อยู่แล้วแท้ๆ

หนึ่งชีวิต
ควรมีสักครั้งหนึ่ง
ที่เห็นว่าระหว่าง ‘ได้’ กับ ‘ไม่ได้’
คือวูบหนึ่งของอาการทางใจทั้งคู่
ไม่มีชั่วขณะแห่งอาการทางใจใด
คงอยู่คู่ชีวิตไปจนตายเลย

ของบางชิ้น
ตอนอยากได้ อุตส่าห์ไขว่คว้าแทบตาย
แต่พอได้มา กลับวางทิ้งไว้เฉยๆจนลืม
แล้วมันต่างกันอย่างไร
ระหว่างได้กับไม่ได้?

ของบางชิ้น
ตอนลดราคา คว้ามาทันก็ดีใจสุดชีวิต
รู้สึกว่าได้เปรียบใครต่อใครมหาศาล
แต่พอได้มา ก็ไม่ได้มีแก่ใจแปะป้ายไว้
ให้จำไปจนตายว่า ของนี้ได้มาถูกๆ
เดี๋ยวก็ลืมว่าซื้อมาเท่าไรแน่
แล้วมันมีดีอะไร
ถ้าตอนใกล้ตายนึกไม่ออกว่า
ชีวิตนี้ได้ของถูกมากี่ชิ้น
และจะเอาความโลภอยากได้ของถูก
ไปใช้ที่ความว่างเปล่าแห่งหนไหนอีกก็ไม่รู้

อะไรบางอย่าง
ถ้าผ่านมาเพื่อแสดงให้เห็นว่า
ไม่ได้เป็นของเรา
มาแค่หลอกให้ใกล้แด่วดิ้นเล่น
นึกว่าได้แล้วไม่ได้
นึกว่าของเราแล้วกลายเป็นของคนอื่น
ขอให้มองออกไป
เห็นอะไรนั้นเป็นฝุ่นทรายปลิวลมไร้ค่า
และขอให้มองเข้ามา
เห็นใจนี้ที่ว่างจากความสามารถยึดไว้
พลิกมุมมองนิดเดียว
ก็จะพบแก่นความจริง คือ ความว่างทางใจ
อาการของใจที่ ‘ไม่สามารถยึด’
หรืออาการที่ ‘เต็มใจจะไม่ยึด’ นั่นแหละ
เป็นความสุขอันใหญ่หลวง
เป็นความไม่ทุกข์อันน่าพิสมัย
เป็นความใกล้กับเพชรแท้เม็ดสุดท้าย

แต่ถ้าเห็นๆอยู่ว่า
หลุดลอยไปแล้ว
ไม่ใช่ของเราแล้ว
แล้วยังคงวนเวียนเสียดมเสียดาย
จิตออกอาการตีอกชกหัวอยู่ข้างใน
ก็ให้เร่งรู้ตัวว่า กำลังเสียเพชรของจริง
ทั้งที่เกือบจะได้มาอยู่แล้ว!

ดังตฤณ
มิถุนายน ๖๓