Print

จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๓๔๙

dungtrin_editor_cover

dungtrin_new2

 

 

 

 

 

 

 

มีชีวิตที่ปราศจากความกลัวการไร้ชีวิต


  editor348

จากเรื่องจันทกุมารชาดก

ในหมวดเบ็ดเตล็ดของพระไตรปิฎก

พระเจ้าเอกราชถามปุโรหิตว่า

ทำบุญอันใดจึงได้ไปสู่สวรรค์

ปุโรหิตตอบว่า

ทำยิ่งกว่าทาน ฆ่าคนที่ไม่น่าฆ่า

(แสดงความไม่หวงบุคคลอันเป็นที่รัก)

คือ ฆ่าลูกฆ่าเมียบูชายัญแล้วจะได้ไป

 

ด้วยความไม่รู้ และเป็นผู้เขลา

พระเจ้าเอกราชก็ตกลงใจ

สั่งประหารพระมเหสี พระโอรส พระธิดา

เพียงหมายว่าตนจะได้ไปสู่สรวงสวรรค์

 

ในชั้นอรรถกถา ท่านขยายความว่า

ที่พระเจ้าเอกราชเกิดความกระสัน

ใคร่จะได้ไปสู่เทวโลก

ก็เพราะท่านเกิดนิมิตฝัน

เห็นสิ่งที่มนุษย์ธรรมดาไม่สามารถเห็น

นั่นคือสรวงสวรรค์อันตระการตาน่าตื่นใจ

ประกอบกับที่มีการเมือง การพยาบาท

ปุโรหิตผู้น่าเชื่อถือ จึงทำตัวเหมือนหอกข้างแคร่

ให้คำแนะนำเลวๆไปเช่นนั้น

 

ประเด็นที่น่าสนใจ

คือ เมื่อมนุษย์ตัวเล็กๆ

ที่ไม่รู้ประสีประสาเกี่ยวกับชีวิตหลังความตาย

มักกลัวตายขึ้นสมอง

เพราะหลงนึกว่าสิ่งที่มีอยู่ ปรากฏอยู่ตรงหน้า

ดีอยู่แล้ว หรือดีที่สุดเท่าที่จะมีได้

ทว่าเมื่อได้ไปเห็นสิ่งที่จะมีหลังสิ้นชีวิต

รู้ว่ารสชาติยอดเยี่ยมกว่านี้มาก

คล้ายยาจกผู้มีความเห็นแก่ตัว

และละโมบโลภมากสักคน

ได้ไปพบคฤหาสน์หรือราชวัง

อีกทั้งได้รับข้อเสนอให้ไปครอบครองอาศัยอยู่

ก็ย่อมไม่หวงกระต๊อบหรือครอบครัวเดิม

ให้กลั้นใจตายเดี๋ยวนั้น

หรือต้องฆ่าแกงใครก็ยอม

 

ถ้ากำลังลำบาก

ถ้ากำลังเคร่งเครียด

ถ้ากำลังคิดมาก

แล้วได้เห็นสวรรค์

คงไม่มีใครอยากอยู่ในโลกนี้ต่อสักวัน

 

คนส่วนใหญ่เห็นแต่นรกทางใจ

เลยได้แต่ดิ้นรนไม่อยากตายกันหมด

 

ข้อเท็จจริงก็คือ

จิตวิญญาณที่มีสิทธิ์ไปสวรรค์จริง

จะรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย ไร้ภัยเวร

พร้อมเป็นฝ่ายหยิบยื่นความช่วยเหลือให้ก่อน

พร้อมรวมกระแสจิตให้ผนึกนิ่ง

พร้อมแผ่สุข แผ่เมตตากว้างขวางได้เสมอ

ตั้งแต่ยังมีชีวิตอยู่เดี๋ยวนี้แล้ว

 

ให้ก่อน ให้เปล่าด้วยเจตนาอนุเคราะห์

กระทั่งเกิดทานบารมี

กั้นบาป ห้ามใจไม่ผิดศีลผิดธรรมแม้ถูกยั่วยุ

กระทั่งเกิดศีลบารมี

เจริญสติ รู้ความไม่เที่ยงในกายใจจนปล่อยวาง

กระทั่งเกิดภาวนาบารมี

แล้วคุณจะพบความเข้ากันได้

ระหว่างจิตวิญญาณอันเป็นสุข

กับสรวงสวรรค์ที่เกินจินตนาการมนุษย์ไป

คุณจะเป็นผู้มีชีวิต

ที่ปราศจากความกลัวการไร้ชีวิต

คุณจะรู้ตัวว่าเป็นผู้มีจุดหมายปลายทาง

ถ้าไม่ถึงนิพพาน อย่างน้อยก็เสวยสวรรค์!

 

 

ดังตฤณ

เมษายน ๖๓