Print

จากใจ บ.ก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๓๔๘

dungtrin_editor_cover

dungtrin_new2

 

 

 

 

 

 

 

ให้ทานด้วยความผ่องใสแห่งใจตน

  editor348

 

เดิมทีมนุษย์ทุกคนชอบให้ทาน

เพราะให้ทานแก่เขา

ย่อมได้ความสบายใจแก่เรา

ใจที่สบายอาจแผ่กว้างอย่างใหญ่

แม้เพียงด้วยการอุทิศเวลาน้อยนิด

ช่วยมดตัวเล็กให้รอดตายจากการจมน้ำ

 

แต่เพราะให้ทานด้วยใจคิดโลภ

อยากให้คนเห็นหน้าบานๆของเรา

อยากให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ตอบแทนเป็นทรัพย์ร้อยเท่า

อยากเอาโน่นเอานี่

โดยไม่มีความอยากอนุเคราะห์จากหัวใจเลย

เราจึงลืมความชุ่มชื่นจากน้ำจิตคิดช่วยกัน

แม้ทุ่มทรัพย์ หรือทุ่มแรงประโคมมหาศาลปานใด

ก็ได้มาเพียงอาการเล็งโลภ

รู้จักแต่ใจดำๆ

ที่อยากได้สิ่งใดสิ่งหนึ่งตอบแทนไปเรื่อยๆเท่านั้น

 

หรือบางคนทำบุญไม่ขึ้นในช่วงแรกๆ

เช่น ให้ทานกับคนไม่คิดตอบแทน

เผลอๆช่วยแล้วโดนแว้งกัด จึงเข็ดหลาบ

ยอมคับแคบ เพราะไม่อยากคับแค้น

แม้เห็นใครเดือดร้อนอย่างใหญ่

ใจก็เล็กเกินกว่าจะยื่นมือเข้าไปช่วย

 

ถ้าเราลืมๆความน่ารังเกียจ

ของใจมนุษย์ส่วนใหญ่ในโลกนี้

ที่มืดดำหลังได้สิ่งที่ต้องการ

แล้วระลึกถึงความน่าพิสมัย

ของใจตัวเองที่สว่างหลังทำทานสำเร็จ

เราจะมีแก่ใจพิจารณาตามจริงว่า

ผลตอบแทนของการให้ทาน

ไม่ใช่สิ่งของ

ไม่ใช่ความรู้คุณหรือเนรคุณของผู้รับ

แต่เป็นความผ่องใสแห่งใจตน

ดังที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ในทานสูตร

ใจความประมาณว่า

ถ้าใครทราบผลแห่งการแจกทานอย่างที่พระองค์รู้

ก็คงพากันให้ทานผู้อื่นหรือสัตว์อื่นเสียก่อน

แล้วจึงค่อยให้ตัวเองบริโภคข้าวปลาภายหลัง

นั่นเพราะผลใหญ่แห่งการให้ทาน

จนทำลายความตระหนี่ได้

คือการมีจิตที่ผ่องใส

คู่ควรกับการบันเทิงในสวรรค์

หลังตายดับจากโลกนี้ไป

 

เมื่อใจผ่องใส

คนเราย่อมทราบประมาณ

แห่งความรู้สึกบันเทิงในสวรรค์

มีใจใหญ่พอจะลืมนรก

แห่งความคับแค้นยามถูกเนรคุณ!

 

 

 

ดังตฤณ

มีนาคม ๖๓