ยุติวงจรอัตวินิบาต
ไม่จริง!
นั่นจัดเป็นตัวเลขประมาณ
เหมือนอย่างคำว่า
‘โจร ๕๐๐’ อะไรทำนองนี้
ข้อเท็จจริง คือ
การฆ่าตัวตายมีหลายแบบ หลายเจตนา
ฆ่าตัวตายหนีปัญหา หนีหนี้สินก็มี
ฆ่าตัวตายหนีความทรมานจากความเจ็บป่วยก็มี
ฆ่าตัวตายแบบหลงสติไม่รู้เรื่องรู้ราวก็มี
ฆ่าตัวตายแบบพลีชีพเพื่ออุดมการณ์ก็มี
ฆ่าตัวตายแบบสละชีวิตเป็นทานก็มี
(เช่นที่พระโพธิสัตว์เคยสละชีวิต
เพื่อให้แม่เสือหิวได้กิน ก่อนกินลูกตัวเอง)
จะเห็นว่าเจตนาฆ่าตัวตาย หรืออัตวินิบาตนั้น
มีทั้งบาป ที่มีจิตเศร้าหมองเป็นตัวตั้ง
มีทั้งบุญ ที่มีสติ มีความเสียสละเป็นตัวตั้ง
ฉะนั้น การต้องรับโทษจึงต่างกัน
ถ้าฆ่าตัวตายด้วยจิตเศร้าหมอง
แล้วตกต่ำอยู่ในภพเปรต
ที่ถือกำเนิดด้วยอัตวินิบาตสัญญาอันเป็นอกุศล
มีแต่ความจำก่อนฆ่าตัวตายปรุงแต่งภพ
ก็ต้องฆ่าตัวตายซ้ำๆแบบนั้นอยู่ในแดนเปรต
ซึ่งต้องเกิน ๕๐๐ ครั้งไปมาก
อาจเป็นพันเป็นหมื่น
ขึ้นอยู่กับความเหนียวแน่นของอุปาทาน
ยิ่งก่อนตายคิดน้อย หลงยึดภาวะฆ่าตัวตายมาก
ก็ยิ่งมีอายุขัยของเปรตฆ่าตัวตายนานมาก
อย่างไรก็ตาม
คนที่ฆ่าตัวตายจำนวนไม่น้อย
แม้จิตก่อนตายเศร้าหมองมาก
แต่ก็ยังมีบุญเก่าคอยให้โอกาสเกื้อกูลอยู่
จึงมีสิทธิ์กลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีก
ไม่ได้ตกต่ำลงไปอยู่ในเดรัจฉานภพหรือนรกภูมิ
แต่เมื่อกลับมาเกิดเป็นมนุษย์
ก็มักถือกำเนิดด้วยดวงจิตที่มีกำลังอ่อน
โตขึ้นแบบมีคำว่า ‘ฉันไม่อยากทน’ อยู่ในหัวตลอด
น้อยใจง่าย พร้อมจะเป็นซึมเศร้า เห็นชีวิตไม่มีค่า
อยากตัดช่องน้อยแต่พอตัวหนีปัญหา
จึงมีสิทธิ์ฆ่าตัวตายซ้ำๆอีกไม่เลิก
จนกว่าชาติใดชาติหนึ่งจะพบแรงบันดาลใจ
คิดฝึกตน ฝึกจิตฝึกใจให้เข้มแข็ง
ไม่เลือกเอาทางลัดง่ายๆ
ซึ่งก็ชาตินั้นแหละ
ถือเป็นฤกษ์ยุติวงจรอัตวินิบาตเสียได้
อาจหมายถึงต้องกินเวลาชาติสองชาติ
หรืออาจะเป็นพันๆชาติ
ไม่ได้มีกำหนดกฎเกณฑ์ตราไว้ว่า
ฆ่าตัวตายครั้งหนึ่ง
จะต้องฆ่าตัวตายอีก ๕๐๐ ครั้งเป๊ะๆ!
ดังตฤณ
สิงหาคม ๖๒