โลกไม่ตามใจเรา
โลกในการรับรู้ของเรา
คือตัวเรา ที่นึกว่าเราเป็นอย่างไร
กับคนที่ล้อมรอบตัวเรา
ที่ตัดสินว่าเราเป็นแบบไหน
โลกเป็นไปดังใจเราในบางวัน
แต่ไม่ใช่ตามใจเราทุกวัน
โลกยื่นสิ่งที่เราขอเป็นพักๆ
แต่เรียกร้องหลายสิ่งจากเราเป็นอาจิณ
โลกไม่ได้สนว่าเราชอบอะไร
แต่ตัดสินว่าเราน่าชอบหรือน่าชังแค่ไหน
โลกไม่ได้แคร์สิ่งที่เราเชื่อเกี่ยวกับโลก
แต่เป็นไปตามที่เคยเป็น กำลังเป็น และจะเป็น
แค่สักวันหนึ่ง
เราลืมตาตื่นขึ้นมารู้ความจริงนี้
เห็นว่าเราเกิดมาอยู่ในท่ามกลางโลกแบบนี้
เราจะปวดหัวน้อยลงครึ่งหนึ่ง
กล่าวคือ แม้ยังปวดหัวกับอีกครึ่ง
ที่ควบคุมไม่ได้ภายนอก
แต่อย่างน้อยก็ไม่ต้องปวดหัว
กับความไม่ได้ดังใจภายในเราเอง
เมื่อเลิกปวดหัวกับความไม่ได้ดังใจ
ใจจะเริ่มเป็นกลาง
เห็นอะไรตามจริงมากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อใดเกิดสติ นึกได้ว่าโลกไม่ตามใจเรา
เมื่อนั้น ก็เกือบเห็นอนัตตา
ทั้งภายนอกและภายในได้แล้ว
อนัตตา คือ การประกอบร่างกันของสิ่งต่างๆ
ที่ตรงตามใจบ้าง ไม่ตรงตามใจบ้าง
อนัตตา คือ เป้าล่อให้หลงยึดว่า
เป็นเรา ของเรา แล้วไม่ช้าก็หายไปจากเรา!
ดังตฤณ
เมษายน ๖๒