ไม่ทำร้ายตัวเองด้วยความคิด
เวลาถูกของแหลมทิ่มแทงกาย
สมองเป็นคนบอกว่าเจ็บ
ไม่ใช่จุดที่เจ็บเป็นคนบอก
เวลาเห็นคนทำเรื่องน่าชิงชัง
สายตาไม่ได้เป็นคนตัดสินว่า
น่าชิงชังขนาดไหน
ใจของเราต่างหากที่ตัดสิน
ใจของเราต่างหาก
ที่สร้างขนาดของความชิงชังขึ้นมา
ทุกครั้งที่ถูกกระตุ้นให้เจ็บปวด
ใจจะถูกกระตุ้นให้คิดต่อ
คิดไม่ดีแบบที่เรียกว่าคิดอกุศล
คิดในแบบที่จะปรุงจิตให้มืดหม่น
คิดในแบบที่ผูกใจ
พร้อมจะเลี้ยวกลับมาวนเวียนอีกเรื่อยๆ
กลไกธรรมชาติ
ที่มีโลกภายนอก
มากระตุ้นให้เจ็บตัว เจ็บใจ
แล้วคิดไม่ดีนี้
เป็นสิ่งที่ห้ามไม่ได้
อย่างไรก็ต้องเกิดกับทุกคน
แต่เป็นไปได้ที่จะยับยั้ง
ไม่ให้ความคิดอกุศล
ลุกลามต่อไปเรื่อยๆ
วิธียับยั้งแบบพุทธ
ไม่ใช่พยายามเบรกจนตัวโก่งตัวเกร็ง
เพราะยิ่งตัวโก่งตัวเกร็ง
ก็ยิ่งเพิ่มฐานที่หนักแน่น
เป็นที่ตั้งอันแข็งแรงของโทสะยาวนาน
วิธียับยั้งแบบพุทธ
อันดับแรกคือมีสติรู้ความจริงที่เกิดขึ้นกับตัวเองว่า
มีพิษร้อนแล่นเข้าสู่หัวใจ
มีหมอกมืดห่อหุ้มคลุมศีรษะ
มีกระแสความคิดร้ายๆพลุ่งพล่านกลางสมอง
และหลังจากเกิดสติเห็นสิ่งเหล่านั้นได้ตามจริง
คุณก็จะเห็นตามจริงไปเองว่า
ภายในไม่กี่ลมหายใจ
สภาพแย่ๆที่เกิดกับตัวเหล่านั้น
จะบรรเทาเบาบางลงเสมอ
ขอให้นับเถอะว่ากี่ลมหายใจ
อย่ามัวนับอยู่ว่า
เขาหรือเธอที่คุณเห็นด้วยหูตา
ทำเรื่องน่าแค้นเคืองขนาดไหน
ตอนนับลมหายใจ
คุณทำดีกับตัวเองเกินกว่าใครจะช่วย
แต่ตอนนับเรื่องน่าแค้น
คุณทำร้ายตัวเองเกินกว่าใครจะทำ!
ดังตฤณ
พฤศจิกายน ๖๑