โลกทั้งใบที่สบายใจเหมือนสวรรค์
ใครคนหนึ่ง
ที่โลกทั้งใบ
ไม่ได้มีอยู่จริง
มีแต่จิตทั้งดวง
ยึดใครคนหนึ่ง
เป็นที่หมายให้เอาให้ได้
ความรู้สึกราวกับเป็นโลกทั้งใบ
ความรู้สึกว่าสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด
ความรู้สึกพร้อมจะทิ้งเหตุผล
ทิ้งอนาคตดีๆ ทิ้งศีลธรรมงามๆ
เพื่อแลกกับการได้ใครบางคนมา
ชำแหละแล้ว มีแต่อารมณ์ดำมืดล้วนๆ
ไม่ใช่ของศักดิ์สิทธิ์น่าพิสมัยที่ไหนเลย
ตอนโลกทั้งใบเป็นสีชมพู
คำว่า ‘ศีลข้อ ๓’ เป็นแค่เสียงกระซิบพร่าเลือน
ส่วนคำว่า ‘ต้องเอาให้ได้’
จะกลายเป็นเสียงเชียร์ลั่นๆที่บีบคั้นหัวใจตลอด
ธรรมะธัมโมที่เคยฝักใฝ่หายเกลี้ยง
เหลือแต่หลุมดำตรงหน้า
ที่ดูดตัว ดูดอารมณ์ทั้งหมดไป
แล้วจะระวังกันอย่างไร
ตอนไม่อยู่ในอารมณ์อยากระวัง?
ให้คิดว่า ความหลง ความติดใจ
ก็เหมือนไสยศาสตร์
ที่มืดไม่ได้อยู่ตลอดเวลา
ถ้ามีช่องว่าง เกิดแสงสว่างทางสติขึ้นมาบ้าง
ให้ถามตัวเองง่ายๆว่า
บุคคลอันเป็นที่ยึดติด เป็นเป้าหมายนั้น
ยืนอยู่บนยอดเขา
หรือนั่งอยู่ที่ก้นเหว
คุณจะรู้ตัวขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง
เห็นตัวเองกำลังก้าวขึ้นที่สูง
หรือกำลังพุ่งหลาวลงสู่ที่ต่ำ
หากใจสวนทันควันว่า
ช่างหัวมัน! ตกต่ำเป็นตกต่ำ!
ลองบอกตัวเองง่ายๆว่า
ตอนยังไม่ตกต่ำก็คิดอย่างนี้กันทั้งนั้น
แต่พอตกต่ำเข้าจริงๆ
ตอนถูกทำโทษด้วยชีวิตที่เป็นทุกข์
จะมีแต่เสียงสาปแช่งตัวตนในวันวาน
หรือถามตัวเองซ้ำๆว่า
ทำอะไรทำไมไม่คิด
ทำไมต้องมาติดคุก
ที่ไม่มีทางออกดีๆอย่างนี้ด้วย?
โลกทั้งใบ
ถ้ามีศีลเป็นประตู
คือโลกที่สบายใจเหมือนสวรรค์
แต่ถ้าโลกทั้งใบ
ต้องฝ่ารั้วศีลธรรมเข้าไป
จะเป็นโลกที่ติดป้ายโฆษณาไว้ดูดี
แต่หลงซื้อแล้วเสียจิต
ทรมานใจ ขอคืนไม่ได้
นานแค่ไหนก็ไม่รู้!
ดังตฤณ
กันยายน ๖๑