สวยจริงทางความรู้สึก
แทนการให้ความสำคัญ
กับการมองเห็นรูปด้วยตา
ต้องฝึกให้ความสำคัญ
กับการเล็งเห็นใจด้วยใจ
แทนการยึดติดกับการเทียบเขาเทียบเรา
เห็นความขาวความสวยกว่าของเขา
ให้หันมาเทียบเรากับเราเอง
เห็นความสว่างสวยหรือหม่นหมองของจิต
เช่น น้อยใจชะตาตัวเอง
แล้วจิตห่อเหี่ยวเซียวซูบใช่ไหม?
ยินดีกับชะตาคนอื่น
แล้วจิตสดชื่นเบิกบานหรือเปล่า?
เห็นได้ก็ได้นั่นแหละ
ที่หมายไว้ยึดใหม่เดี๋ยวนั้นแล้ว
แทนการสำคัญผิด
อุปาทานไป จดจำไว้ทื่อๆว่า ‘เขาสวยกว่าเรา’
เพียงเพราะยึดว่า
ผิวพรรณและรูปร่างหน้าตาคือทุกสิ่งในตัวตน
ลองจำไว้ใหม่ให้ถูกว่า ‘สวยจริงต้องน่าชื่นใจ’
มองใครแล้วใจไม่ชื่น
บางทีไม่ใช่เพราะหน้าไม่สะอาด
แต่เพราะใจเขาใจเธอมันสกปรก
ของเขาอย่างไร ของเราอย่างนั้น
กระแสใจที่อับทึบ เศร้าหมอง หดหู่อยู่กับตัวเอง
คือกระแสที่ใครใกล้ก็ไม่ชื่นใจ
กระแสใจที่ปลอดโปร่ง สุกใส เบิกบาน ยิ้มได้ไม่ฝืน
คือกระแสที่ใครใกล้ก็ชื่นใจไปด้วย
อันนั้นแหละ ‘สวยจริงทางความรู้สึก’
เป็น ๙๐% ของตัวตนที่ใครใกล้ใครก็รู้
สรุปคือ ฝึกรับรู้สภาพจิตมากกว่าสภาพกายให้ได้
รู้สึกหม่นหมอง บอกตัวเองว่าจิตไม่สวย
รู้สึกผ่องใส บอกตัวเองว่าจิตสวย
แค่บอกตัวเอง รู้ตัวเองถึงข้อแตกต่างนี้ไปเรื่อยๆ
ก็จะเกิดสติ สามารถเห็นจิตเขาจิตเราได้
ราวกับตาเห็นรูป
เห็นจริงเห็นจังว่าจิตคนเป็น ‘หน้าตาอีกแบบ’
เป็นใบหน้าอีกใบหน้าหนึ่ง
แล้วก็เห็นชัดขึ้นทุกวันว่า
‘ใจสวย’ ดีกว่า ‘ใจขี้เหร่’
ทุกคนมีสิทธิ์ใจสวยได้โดยไม่ต้องเสียเงิน
แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ค้นพบทางมีใจสวยเสมอไป
ถ้าเรามีใจสวยได้ตลอด
เราจะไม่หันกลับไปอิจฉาใครอีกเลยตลอดชีวิต!
ดังตฤณ
มิถุนายน ๖๑