จากใจ บ.ก.ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๒๙๙

ความผิดพลาดคือส่วนหนึ่งของชีวิตที่เป็นปกติสุข

หลายคนคิดว่าทำอะไรไม่ผิดเลย

คือสิ่งที่ควรเกิดขึ้นเสมอ

แท้จริงแล้วคิดแบบนี้

คือคิดจะไม่ทำอะไรเลยต่างหาก

หลายคนคิดว่าชีวิตที่เพอร์เฟค

คือชีวิตที่ไม่มีข้อบกพร่องเลย

แท้จริงแล้วคิดแบบนี้

เป็นจุดบกพร่อง

ที่น่าอึดอัดมากต่างหาก

หลายคนคิดว่าแบบอย่างที่ดี

คือการไม่ทำผิดให้คนอื่นเห็นเลย

แท้จริงแล้วคิดอย่างนี้

คือต้นแบบของการคิดผิด

ให้คนอื่นดูเป็นเยี่ยงอย่างแล้ว

แบบอย่างที่ดี

คือการลงมือรับผิดชอบทันทีที่ผิด

และระวังไม่ให้ผิดอีกต่างหาก

หลายคนคิดว่าเลี้ยงลูกหลานให้ได้ดี

ต้องติเตียนหรือด่าทอรุนแรง

ในทันทีที่ทำผิดคิดพลาด

จะผิดน้อยใหญ่

ต้องใช้โทสะลงโทษ

ด้วยเสียงตะคอกคุกคามเท่าๆกัน

แท้จริงแล้วคิดแบบนี้

ทำให้ลูกหลานได้อะไรร้ายๆ

ติดตัวไปให้โทษคนอื่นต่อ

เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่

เขาจะทำตัวเหมือนเด็กๆ

ที่ไม่อยากยอมรับความผิด

ปฏิเสธความผิดทันที

หรือกระทั่งโยนความผิด

ให้คนอื่นได้หน้าตาเฉย

และเมื่อเห็นใครผิด

เขาก็จะบริภาษแทบไม่เป็นภาษามนุษย์

น้อยคนคิดว่าชีวิตที่เป็นปกติสุข

คือชีวิตที่ผิดพลาดได้ด้วยความไม่รู้

และแก้ความผิดพลาดได้

ด้วยการรู้วิธีเข้าโหมดรับผิดชอบ

แบบไม่กลัวเหนื่อย ไม่กลัวเสียหน้า

มีความสง่างามที่จะยืดอก

ไม่ใช่เอาแต่ตัวงอไร้ศักดิ์ศรี

เมื่อจะสอนลูกหลาน

ก็สอนให้รับผิดชอบด้วยความใจเย็นเหมือนตน

ไม่ใช่ตัวเองผิดแล้วโยนให้คนอื่นเป็นขวัญตา

ชีวิตที่เป็นปกติสุข

คือชีวิตที่มีความผิดพลาด

และมีร่องรอยของการแก้ไข!

ดังตฤณ
เมษายน ๖๑