จากใจ บก.ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๒๙๕

กุญแจแห่งความพ้นทุกข์

ยิ่งวัน
โลกยิ่งโยนของนอกกายมาล่อใจ
ให้ตะกายหาความสุขใส่ตัว
ต้องกลัวว่าจะไม่มีโน่นนี่นั่นเหมือนคนอื่น
นึกว่าได้นั่นได้นี่แล้วจะเป็นสุข

ยิ่งวัน
เรายิ่งสะสมความทุกข์
จากการอยากได้ความสุข
มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น
รู้ตัวอีกทีก็เครียดจัด
อยู่ดีๆอยากโวยวายคล้ายคนบ้าขึ้นมาได้เอง

ถ้าโลกหลอกให้ลืมดูใจ
ไม่รู้เลยว่าใจตัวเองมาถึงไหนแล้ว
ลองพักคิด พักดูที่ตรงนี้สักนาทีหนึ่ง
แค่หายใจยาวๆหนึ่งที
คุณก็มีความสุขกายสบายใจ
ขึ้นมาชั่ววูบได้ง่ายๆแล้วใช่ไหม?

แต่ที่ยากคือการเว้นวรรค
พักจากการฟุ้งซ่านได้ยาวๆ
ไม่ต้องอยากโน่นอยากนี่ได้นานๆ
ไม่มีศัตรูคู่แค้นในหัวได้เป็นเดือนๆ

ใจเราผลิตความทุกข์ขึ้นมาได้เอง
ไหลลงต่ำ ร่วงจากสุขไปหาทุกข์ได้เอง

แค่เพียงเห็นความจริงนี้
ที่ตรงนี้ นาทีนี้
คุณเกือบได้กุญแจพ้นทุกข์แล้ว
แค่เปลี่ยนอาการ ‘ไม่อยากยอมรับเลย’
มาเป็น ‘ยอมรับไปเถอะ’ ว่า
ความอยาก เป็นเหตุให้จิตกระสับกระส่าย
แม้อยากได้ความสุข ก็เป็นทุกข์
แม้ได้ความสุขมา
ไม่นานก็เป็นทุกข์จากความเบื่ออีก

การเห็นความไม่เที่ยงของความสุข
การรู้ต้นเหตุของความทุกข์ว่า
มันไหลมาจากความอยาก
จนเกิดความเข้าใจเข้ามาที่ตรงนี้
เห็นจิตเห็นใจตัวเองตรงนี้
แล้วคลื่นสมองจะช้าลง
เนื้อตัวผ่อนคลายลง
จนถึงจุดของความพอใจ
สบายใจกับการไม่ต้องหาเรื่องเป็นทุกข์

กว่าจะมาถึงตรงนี้
เพื่อได้อยู่กับใจ
ที่ไม่เป็นทุกข์จริงๆอย่างถาวร
มันยากแค่ไหน?

ให้ดูที่ความเต็มใจ
แป๊บเดียว เดี๋ยวก็อยากหวนกลับไปหา
เหตุแห่งทุกข์กันอีกอยู่ดี
กลับไปมีใจกระสับกระส่าย
อยากโน่นอยากนี่กันอยู่ดี
นั่นแหละ! ที่พวกเราผ่านกันมาตลอด
และผ่านกันไปไม่ค่อยได้
พวกเราหายทุกข์หายร้อนได้ยากเย็น
ก็เพราะเต็มใจที่จะหวนกลับไป
หาเหตุแห่งทุกข์โดย ‘ไม่อยากจะรู้ตัว!’

ดังตฤณ
กุมภาพันธ์  ๖๑